İmkansız Adam: AI döneminde Ethan Hunt

Not: Bu makale, Misyon: İmkansız Yeni sürüm de dahil olmak üzere filmler Misyon: İmkansız – Son Hesaplama.

1966’da televizyonda başladı. Soğuk Savaş döneminin prosedürü, caz ve ince, çoğaltıldıktan sonra birkaç saniye boyunca kendini kötüleştirmiş mesajlar olarak sigara içen şerit kayıt cihazlarıyla. Misyon: İmkansız Bir adam hiç yapmadı. Bu bir takım şovu, aldatma ve maskeler etrafında inşa edilmiş bir topluluk, Dan Briggs (Steven Hill) ve daha sonra suçlamayı yöneten Jim Phelps (Peter Graves) ile.

Her hafta ekip, diktatörleri baltalamak, sabotizleyicileri zorlamak ve çift ajanları ifade etmek için kılık değiştirmiş, kurnaz ve dikkatli bir şekilde dikkatli bir çalışma oyunu kullandı. Diğer şovların soruşturma teknikleri ve tabancalarla suçları çözdüğü yerlerde, Misyon: İmkansız Komploslar lateks protezi ve arsanın Rube Goldberg seviyesinde yapımı ile ortaya çıktı. Bir tiyatro oyunundan daha az bir çekimdi ve illüzyonun ekibin görevi tamamlamasına izin verecek kadar uzun kalıp kalmayacağı sorunun gerginliği geldi.

Teatal olarak, kontrol üzerine, kaosa karşı strateji üzerine bir şovdu. Her zaman savaşa girmekle tehdit eden bir dünyaya dayatılan, hassas, hatta yüzeysel olarak bile olma emriyle. Merkezi bir yıldızı yoktu çünkü çoğu durumda görevin kendisi – sebebi – yıldızdı. Kimlik akıcı ve Soğuk Savaş bağlamında, Misyon: İmkansız Dramatize çok Amerikan türü idealizm: Demokrasi adına hassasiyet ve aldatma yoluyla özgürlük.

Gösteri orijinal yarışını 1973’te bitirdi. 1988’de dizi canlandırılmış İki mevsim. Stilin çoğu bozulmadan kaldı: Mezarlar Phelps gibi geri döndü, görevler takıma odaklanan formatın korunduğu karmaşık kaldı. Ama dünya değişmişti. Bu yeni bölümler Soğuk Savaş’ın alacakaranlığında ve daha belirsiz bir jeopolitik manzaranın şafağında gerçekleşti. Düşmanların artık üniforma giymediği ve dünya barışına yönelik tehditlerin her zaman açık siyasi ideolojilerle desteklenmediği.

Orijinal dizi Soğuk Savaş’ın satranç oyunu olsaydı, 1988 Uyanış Bilgi Çağına bir başlangıçtı. Vurgu, gözetim, biyo-terörizm ve sibernetik manipülasyonun artan karmaşıklıklarını karşılamak için ince bir şekilde hareket etti. İmkansız görevlerin (IMF) gücü, gölgeler etraflarında deforme olmaya başlasa bile gölgelerde gizli kaldı. Bununla birlikte, sürekli kalan şey, şovun ahlaki mimariydi: anonimlik ve ahlaki netlikle çalışan küçük bir grup özel bireylerin adalet merdivenlerini eğebileceği inancı. Kalpte, Haftanın Misyonunun Casusluk Pelerininin tuzaklarında gizlenmiş bir tür modern benzetme idi.

1996 yılında Brian De Palma ve Tom Cruise getirildi Misyon: İmkansız Büyük ekranda. Takip eden şey, franchise’ı pelerin ve hançerlerden daha yabancı ve daha kalıcı bir şeye yönlendirecek bir yeniden icat oldu: kişisel fedakarlık üzerine uzun süreli bir meditasyon ve gittikçe insansız bir dünyada insanın ruhu.

GİBİ Misyon: İmkansız bir dizi filmde genişledi, Bir zamanlar kolektif olan şey biraz daha bireysel oldu ve bir zamanlar zeki olan kinetik oldu. İlk film De Palma Channing Hitchcock olarak oynandı ve filmlerin alacağı ton ve yürütmede orijinal diziye en yakındı. İkincisi, Misyon: İmkansız 2 (2000), aksiyonun ikonik direktörü John Woo’nun yetenekli dokunuşu altında faaliyet gösteriyor ve dizginleniyordu. Görev: İmkansız III (2006), JJ Abrams’ın yönü ile çıkış, diziye ağır bir kalp ve Brad Bird’ün Görev: İmkansız – Hayalet Protokolü (2011) filmleri, aşılamaz durumlar karşısında insan sadakatinin ne kadar yapmadığı konusundaki spycraft ile daha az ilgisi olan bir fikrin etrafında stabilize etmeye başladılar.

Christopher McQuarrie, film dörtlüsü için franchise’ı işe aldığında, Misyon: İmkansız – Rogue Nation (2015), Cruise’dan Ethan Hunt yeni Jim Phelps olmayı bırakmıştı ve bunun yerine cildi kaybetmek için hızlı bir dünyada bir sabitlik figürü haline geldi. McQuarrie’nin filmleri diziyi yeniden başlattı ve biraz daha iddialı hale getirdi. Markanın eylemi kaldı, ama şimdi karakter hizmetindeydi. Araziler hala labirentliydi, ancak Ethan Hunt gibi bir adamın kimlik ve sadakatin sonsuz pazarlık olduğu bir dünyada nasıl hayatta kaldığının araştırılmasıyla daha fazla ilgileniyorlardı.

Temel olarak, McQuarrie yeniden tanıttı Sendika-Solomon (Sean Harris) Lane tarafından yönetilen, IMF’yi hem şekil hem de operasyonda yansıtan, ancak ahlaki bir pusula olmadan eski bir operasyon ve ihmalli ajan sürüşü. Sonunda, Hunt ve ekibi gerçek bir antagonist aldı: aynı araçlara ve taktiklere sahip kötü bir yapı, ancak hiçbir moderasyon. Ethan’a kötü bir şekilde kötü bir şekilde, filmler ona yeterli bir etik verdi. Artık sadece hayat kurtarmak değil, aynı zamanda bir varlık yolunu koruyordu: bireysel bilincin hala sayılmadığı ve kimsenin kimsesi –Hiç kimse– yükselir.

Bu etik, McQuarrie’nin ikinci yılının çıkışında daha net bir şekilde kristalleşti, Görev: İmkansız – Fallout (2018), muhtemelen süreklilik ve duygusal sonuçlar açısından franchise’ın ilk gerçek devamı. Bu filmde, Hunt’ın kendine özgü özelliği ortaya çıktı. reddetme: Bir hayatın bir başkası için değiş tokuş edilmesine izin vermeyi reddetmesi, eğer birisini geride bırakmak anlamına gelirse “daha büyük iyi” i seçmeyi reddetmesi. Faydacı bir kahraman değil. O ahlaki olarak belirsiz bir dünyada çalışan ahlaki bir mutlakiyetçidir. VE O Modern bir aksiyon kahramanı kadar tekil hem tehlikeli hem de yeterli yapan şey budur.

Ne zaman Misyon: İmkansız – Ölü Hesaplama (2023) Geldi, dizi Soğuk Savaş DNA’sını geçti. Tehdit artık insan değildi, ne de bir devlet kurumu ya da haydut değildi. Bunun yerine, ulus, mantık veya maddi bağ için sınırsız duyarlı yapay zeka olan varlık şeklinde tezahür ettirilen sistemik hale geldi. Suikaste veya gerekçelendirilemedi, sadece direnebilir ve reddedilebilirdi.

İle Misyon: İmkansız – Son Hesaplama (2025), seri casusluk geriliminden ayrılır ve efsaneye girer. Varlık, bilgiyi ve gerçekliğin kendisinin algılanmasını yeniden yazabilen her şeye kadir, görünmez ve her şeyi bilen bir güç haline gelir. Teolojik kayıtta, bir tanrı olarak – ya da en azından bir parodinin bir parodisi olarak çalışır. Her şeyi görür, her şeyi bilir, her şeyi öngörür ve teslim olmaktan daha az bir şey gerektirmez. Bu cesur yeni dünyada av, seçildiği gibi değil, bir adam olarak seçmek. Taktik veya pratik bir anlamı olmasa bile ahlaki dünyayı vermeyi reddediyor. Ve bunu yaparken, beklenmedik bir şey haline gelir: Kod tarafından yönetilen bir dünyaya inançlı son adam.

Eğer varlık yeni dönemin mazereti ise, elçisi Gabriel (Esai Morales), kaçınılmazlık peygamberidir. Duyuru meleği için, Peascaly için atanır. Ama burada, iyi haber tersine çevrildi. Enkarnasyon yok, sadece hesaplama. Özgürlük ya da lütuf yok, sadece önyargı ve zaten yazılmış bir geleceğin kesinliği. Karanlık bir peygamber gibi, kapalı devrenin müjdesi vaazlar: Tüm sonuçlar zaten hesaplanmış ve tüm direnç temsil edilmiştir. Onun inancı Tanrı’da değil, her şeyi bilmeyi simüle edebilen ve insanları görmeyen bir arabadadır. Onun çağrısı tövbe etmek değil, teslim olmak.

Burada Misyon: İmkansız girmek teolojik bölge. Varlık bir Metafizik tehdit. Anlamın sonu yazılmıştır, seçimin imhası. Onun vaadi, insan ajansının bir kalıntı, sistemdeki bir hata olduğu mükemmel sıralı bir gelecektir. Derinliğinde gnostik, ölçeğinde kıyamet ve kesinliğinde küfür.

Son hesaplaşma Ağırlık ve eskatolojik anlam göz önüne alındığında, Hunt’ın etiği olan tiyatroları etkiler. Bu filmin başında, Ethan’ın varlığı ve dünyanın yıkımının bir vizyonuyla buluştuğunda önemli bir an var. Onun görevi olur vazgeçirmek Varlık ve algoritmik determinizmi ve bunun yerine bir erkeğin, hata daha ucuz olsa bile, daha güvenli olsa bile, haklı olarak seçebileceğini gösteriyor. Bu, öngörülemeyen insanın neden hala önemli olduğunu beyan etmek sorusudur.

Son Görev – Aslında, eğer Son hesaplaşma Son av yarışı olduğu ortaya çıkıyor – şaşırtıcı derecede teolojik, ruhun kendisi için bir dava açarak, sahte peygamberler ve dijital tanrısallıklar dünyasında, insanın hala katkıda bulunacak bir şey olduğunu – kırk ve onurlu olmayan bir şey olduğunu söyledi. Yüksek reklamı yapılan dublörler, şov, maskeler, bu franchise altında seçim üzerine bir yansımaya dönüştü: imkansız olasılığın üstesinden gelmek karşısında tek bir insanın kırılgan ve indirgenemez ajansı. Macquarrie’nin son iki filmi yankılanan “Hayatlarımız seçimlerimizin toplamıdır.”

Ve çoklu evren tarafından işgal edilen sinematografik bir manzarada, retcons ve kaçınılmazlık algoritmik olarak üretildi, bu da vurgu sessizce radikal. Av koşuyor, atlıyor, tırmanıyor, dalış yapıyor ve hayata yapışıyor canım bunu kanıtlamak için tekrar sayar O insanlar seçmek hiç. Her şey ahlaki netliğin olduğunu söyleme riskiyle karşı karşıya Olumsuz Eski ve bunların hepsi kendimizi bulduğumuz dijital çağda gerçekten sivri çekimler yapan bir pakete sarılmış.

1966’da zarif bir casus prosedürü olarak başlayan şey, neredeyse altmış yıl boyunca, giderek daha düşmanca bir dönemde ajansın kutsallığı üzerine modern bir efsane oldu. Görevi tamamlamak daha az ve bir erkeğin neden onu kabul etmeye devam ettiği, gerekli olmadığında, onu kurtarmadığı zaman ve güvenli bahisin zaten yazıldığını söylemek için daha fazla olur.

Görev bir bomba durdurulmayı veya bir köstebek maskesini kaldırmayı bıraktı. İnsanları insan yapan şeyleri korumak için: doğru olanı seçme gücü, çünkü yüksek maliyetlerle bile doğru şeydir.

Ve sonunda, bu herkesin en imkansız görevi olabilir.