Hayat işle başa çıkmak için yeterince zor ama eziyet asla 5’te bitmiyor. İster aile, ister ev işleri veya egzersiz olsun, her zaman yapacak bir şeyler vardır ve ardından, ruhumuzu onarmak ve yenilemek için temel bir uygulama olarak dinlenmek için yer gereklidir. enerjimiz. Zamanımızın çoğunu arkadaşlarımızla da geçiriyoruz ama tutku projelerimiz ve hobilerimiz ne olacak? Çoğu zaman, yaratmak istediğimiz güzel şeyler, hayatın yukarıda belirtilen bölümlerinin ne kadar yer kapladığı nedeniyle rafa kaldırılır. Yönetmen ve yazar Martin McDonagh, bununla ilgili olarak filmiyle soruyu soruyor. Inisherin Banshees: Kişisel hedeflerimizle sosyal hayatımızı nasıl dengeleriz? Arkadaşlar hayatımıza nasıl sığar?
Pádraic ve Colm’un bağı ortak çıkar üzerine kurulu değildi değin Colm öyle olduğuna karar verdi.
Colm (Brendan Gleeson), en yakın arkadaşı Pádraic’in (Colin Farrell) sözünü haber vermeden keser. İki İrlandalı adam, İrlanda kıyılarındaki şirin bir adada yaşıyor ve en çok heyecanın kasvetli bir barda yaşandığı yer. Pádraic, uzak durması için akla gelebilecek her türlü nedeni tükettikten sonra Colm, “Artık senden hoşlanmıyorum,” diyor. Colm’un “düşünmeye ve beste yapmaya” odaklanabilmesi için aşılmaz bir duvar örmesine neden olan, “sınırlı” ve “sıkıcı” bir adamla “amaçsız sohbet”. Pádraic kısa süre sonra sarhoş bir öfke içinde Colm’la yüzleşir ve ona konuşmalarını “nezaket” ile karakterize edilen “iyi, normal sohbet” olarak gördüğünü söyler. Anne babası ve kız kardeşi gibi kendisine iyi davranan insanları her zaman hatırlayacağını söylüyor. Colm, insanların harika sanat eserlerini hatırladığını protesto ediyor; Pádraic’in bu amaç için hiçbir faydası yok. “Eskiden iyi biriydin,” diyor Pádraic, gözleri korkuyla parlarken duraksayarak. “Yoksa hiç olmadın mı?”
Colm’un orta yaş krizi onu faydacı yapar. Adil olmak gerekirse, ortak çıkarlar nedeniyle bizi çeken arkadaşlığın doğasında var olan bir seçicilik var. CS Lewis aynı fikirde Dört Aşk, arkadaşlığın insanların “ortak bir anlayışa veya ilgiye sahip olduklarında” ortaya çıktığını yazmak. Tutkularımızı ve gerçeklerimizi paylaşan insanlarla bağlantı kurmaktan kendimizi iyi hissetmeliyiz çünkü onlar, arkadaşlıkların kıvılcımlanıp şekillendiği ortamlar olarak hizmet ederler. Lewis genellikle The Inklings olarak bilinen yakın arkadaş çevresi, özellikle de Lewis’in Hıristiyanlığa geçişinde etkili olan JRR Tolkien ile ünlüdür. Lewis’in etkisi, Tolkien’e bitirmesi için cesaret verdi. Yüzüklerin Efendisi Ancak Lewis’in ideal arkadaşlık üzerine gerçek düşüncelerine baktığımızda, daha karmaşık, hatta endişe verici bir tablo çizilir.
Arkadaşlarının omuz omuza ve yan yana olduğunu iki kez vurguluyor ve “görüntünün baskı altına alınmasını” istemediğini, başka yerde savunmasına rağmen duygusal yakınlıktan duyduğu rahatsızlığı ifade ettiğini ekliyor. “Savaşçıyı, şairi, filozofu ya da Hıristiyanı metresinizmiş gibi gözlerine bakarak bulamazsınız…” Arkadaşlara yardım etme fırsatları bekleniyor ama “dikkat dağıtma, anormallik. Birlikte geçirdiğimiz her zaman çok kısa olan korkunç bir zaman kaybıydı.” Tanrı kimseyi, bir arkadaşının özel hayatına karşılıksız ilgi göstermekten korusun. “Çünkü, tabii ki, Dostumuzun işlerini hiç bilmek istemiyoruz. Arkadaşlık, Eros’tan farklı olarak meraklı değildir. . . . Bu aşk (esasen) sadece fiziksel bedenlerimizi değil, ailemizi, işimizi, geçmişimizi ve bağlantılarımızı içeren tüm bedenlenmemizi yok sayar. . . . Bu, çözülmüş veya soyulmuş zihinlerin meselesidir. Ayrıca arkadaşlığı “mükemmel keyfilik ve sorumsuzluk” ile tanımlıyor ve “Birbirini doğuran insanlar nadiren karşılaşmalı; sık sık birbirini ilgilendiren insanlar. Colm, Lewis’e bir bardak yükseltirdi.
William L. Isley Jr., Lewis’i görevlendirdi. “Ama ya telos [ultimate goal] Arkadaşlığın, başlangıçtaki ortak ilgi veya içgörünün getirdiği karşılıklı sorumluluk ve karakter dönüşümü mü? Bir şeyin nihai nedeninin onun tanımında bir rolü yok mu?” Lewis, yükümlülüklerin, karakter oluşumunun, cana yakınlığın ve sevginin arkadaşlığın temel yan ürünleri olduğunu, ancak bir şekilde çıkarlar hakkında konuşma olarak çekirdeği için gerekli olmadığını ima eder. Bir etkinlik veya aktivite uğruna halka açık bir alanda takılmak sizi yalnızca bir yere kadar götürür, Lewis bunu arkadaşlıktan “Arkadaşlık” olarak ayırmaya çalışır. Lewis, ilkini “daha içe dönük” bir şey olarak anlıyor, ancak ironik bir şekilde, onu Burkean Parlor ile hobi kulübü arasındaki bir şeye benzeyen başka bir Yoldaşlık türüyle sınırlıyor.
Bu iki İrlandalı arkadaşlığın hikayesi.
Lewis kişisel yatırımı önemsemezken, Drew Hunter Arkadaşlık için yapılmıştır arkadaşların aile gibi olduğu, tüm hayatımızın “sevinç ve üzüntülerine” derinden bağlı olduğu yerde keskin bir tezat sunar. “Bizim sorunlarımız onların sorunları. Bizim geleceğimiz onların geleceğidir. Başkalarının olmadığı bir şekilde bize bağlılar.” “Arkadaşlık-aşk genellikle zahmetsiz hissettirir. Tabii ki duygusuyla arkadaşlara özverili bir şekilde hizmet ediyoruz. ‘Bir şey yok’ diyoruz.” Öte yandan Lewis, bu yaygın nakaratı tamamen farklı bir ışıkta yorumluyor. “Minnettarlık bile bu sevgiyi zenginleştirmez. Buradaki basmakalıp ‘Bundan bahsetme’ gerçekten ne hissettiğimizi ifade ediyor.”
Pádraic ve Colm’un bağı ortak çıkar üzerine kurulu değildi değin Colm öyle olduğuna karar verdi. Barmenler, Pádraic’e kendisinin ve Colm’un her zaman “komik bir çift” olduklarını çünkü ikincisi “bir düşünür” olduğunu söyler. Pádraic, Colm’un bir barın köşesinde müzisyenlerle gülümsediğini ve sohbet ettiğini görünce nezaketin iyi olup olmadığını sorgular. Colm’un yeni “arkadaşlarından” birini korkunç bir yalanla göndermesiyle başlayan bu olay, onu karanlık bir yola göndermeye başlar. Başka bir karakter bunu öğrendiğinde Pádraic’e, “Onların en iyisi olduğunu düşünürdüm. Meğer sen de onlar gibiymişsin.”
Lewis, “Arkadaşlık (eskilerin gördüğü gibi) bir erdem okulu olabilir; ama aynı zamanda (görmedikleri için) bir ahlaksızlık okulu.” Colm’un soğukkanlılığı, Pádraic’in nezaketini, karşılıklı kızgınlıktan başka bir şey kalmayana kadar kovar. Öyle ki Colm, Pádraic’in kararlı bağlılığını reddetmek için parmaklarını keserek müzik arayışını – en başta Pádraic’i dışladığı şeyi – feda etti. Bu, Colm’un film boyunca ima ettiği depresyonunu görmezden gelmek anlamına gelmez. Akıl hastalıkları, gerçekte kim olduğumuza aykırı davranmamıza neden olabilir, ancak eylemleri daha az acımasız değildir. Kilisesi ve arkadaşları daha fazla baskı yapabilirken, Colm’un inatçılığı kendi iyileşmesinin önüne geçiyor ve “Sanırım biraz gururlu” olduğuna inanmaktan suçlu. Bunu asla bir günah olarak görmeme rağmen, ama eminim ki artık buradayım.
Süleymanın Meselleri 27:17 genellikle iki arkadaşın hikmetinin ve olgunluğunun bir araya getirildiğinde “bilenmiş” olması olarak anlaşılır, ancak Ronald L. Giese, Jr. tartışıyor çevreleyen ayetler ve yaygın İbranice anlamı, demir ve “bilenmiş” vücut parçalarının olumsuz zarar metaforları olduğunu ortaya koyuyor, yani bu özel ayet, dikkatsiz arkadaşların birbirlerini karşılıklı zarar vermeye teşvik edebileceğini gösteriyor. Yan yana olumlu ve olumsuz bir yorum, arkadaşların birbirleri için ne anlama geldiği konusunda doğrudur: inşa etmek için karşılıklı bir işbirliği veya azaltmak için karşılıklı bir savaş.
Lewis, “Tanrı ile İnsan arasındaki sevgiyi” sembolize etmek için kullanılan çok az zorlayıcı teolojik dostluk imgesi olduğunu söylüyor; tıpkı baba olarak Tanrı’ya ve çocuklar olarak bize ebeveyn sevgisi veya damat olarak Mesih ve gelin olarak bize evlilik sevgisi gibi. Ancak İncil’in tamamı bir dostluk destanıdır. Adem ve Havva, Hanok, Nuh, İbrahim ve Musa yürüdüler ve Tanrı ile “yüz yüze” konuştular; Atasözleri, dostluktaki kişilerarası ve manevi değerle doludur; Pavlus’un Timoteos’u vardı ve İsa’nın Yuhanna’sı, Petrus’u ve Lazarus’u vardı; Altın Kuralın kendisi, İsa’nın çarmıha gerilmesiyle gördüğü bir dostluk eylemiyle (Yuhanna 15:12-16) örneklenmiştir. Hunter şöyle yazar: “Anlaşılan tarih, üçlü Tanrı’nın bizi kendisiyle ebedi dostluğa nasıl davet ettiğinin öyküsünden başka bir şey değildir. Hristiyan olmak, İsa’yı tanımak ve onun tarafından sevgili bir dost olarak tanınmak demektir.”
Mesih’i sevgili bir arkadaş olarak göreceksek, arkadaş değiliz; imago dei— kutsal sayılmak mı? Arkadaşlarımıza hizmet edersek, bunu İsa’ya da yapmıyoruz? Eğer bedenlerimiz tapınaklardır, diğerleri arasında Tanrı’nın varlığının büyütülmüş bir duygusu içinde değil miyiz? Arkadaşlığı ilahi bir şey olarak görmek, onu hizmet, eğitim ve toplum uyumu için verimli bir zemin haline getirir. Lewis, arkadaşlığı -önemli olduğu kadar- aşkların “en az içgüdüsel, organik, biyolojik, girişken ve gerekli” olanı olarak gören kadar ikna olmamıştı çünkü “Arkadaşlık olmadan yaşayabilir ve üreyebiliriz. Biyolojik olarak kabul edilen türün buna ihtiyacı yok.” Diğer taraftan, Charles Spurgeon yazdı Dostluk, bu dünyada rahat bir varoluş için ateş, su, hatta hava kadar gerekli bir unsur gibi görünüyor. Bir insan, gururlu, yalnız bir haysiyet içinde sefil bir varoluşu sürükleyebilir, ama onun hayatı kıt bir hayattır, bir varoluştan başka bir şey değildir.”
Başkalarının tüm benliklerini arkadaşlıklara odaklamadığımızda, onları dünyevi başarı, statü veya kendi duygusal veya sosyal ihtiyaçlarımız için kullanmanın cazibesine kapılırız. Colm, dünyanın nezaketi hatırlamayacağını söylediğinde, sadece çevresindeki insanları değil, aynı zamanda nezaketi de unutur. Allah her şeyi, özellikle küçük ve gizli iyiliklerdeki adaleti hatırlar.. İnsanları hayatımızdan miras uğruna çıkarmak, sanatın insanlıktan ilham alan ve yönlendiren amacını unutmaktır; o zaman bile, büyük eserler unutulmuş nezaketin aksine ölümsüzdür. Sonsuzluğun gerçek hazineleri sonsuza dek gömülmeyecek.
Lewis, arkadaşlığı entelektüel bir girişim olarak kavramsallaştırırken, onun gücünü, belki de tutarlı bir şekilde ifade edebildiğinden daha fazla biliyordu. Zeki, keskin Sezgileri vardı ama çocukluğundan ölümüne kadar sakladığı, “” dediği bir uzak mesafe arkadaşı vardı.kardeşimden sonra en eski ve en yakın arkadaşım” Lewis, eşcinsel Hıristiyan arkadaşı Arthur Greeves’e böyle bakıyordu.
Zeki bir çocuk değildi, hatta sıkıcı bir çocuktu; Ben bir alimdim. “Fikirleri” yoktu. Onlarla dalga geçtim. Benim ona verecek çok şeyim varken onun bana verecek hiçbir şeyi yokmuş gibi görünebilir. Ama gerçek bu değil. Kavramlar, mantık, gerçekler, argümanlar verebilirdim ama onun sunacağı hisleri vardı, bana paylaşmayı öğrettiği -çünkü o her zaman çok anlaşılmazdı- çok gizemli hisler. Bu nedenle, ticaretimizde ben yüzeysel şeylerle uğraştım, ama o katılarla. Ondan hayırseverliği öğrendim ve bütün çabalarıma rağmen ona kibiri öğretmeyi başaramadım.
Bu iki İrlandalı arkadaşlığın hikayesi. Colm umutsuzluğunun derinliklerine gömüldü ve Pádraic’i de yanında getirdi. Ancak Lewis ve Greeves, en güzel arkadaşlıklardan bazılarının en beklenmedik arkadaşlıklar olduğunu ortaya koyuyor. En donuk olan, Dünya’daki tepetaklak krallığın en keskin anları olabilir; burada “Tanrı bilgeleri utandırmak için dünyada aptalca olanı seçti”
Wesley Tepesi gözlemler Lewis ve Greeves’in “mektupları, tarafından belirlenen terimlerle, Dört Aşk, yalnızca ‘dolaşmış’ olarak tanımlanabilirdi, ‘soyulmuş’ değil. . . . Lewis, arkadaşlığın yalnızca ortak çıkarlar açısından tanımlanmasını ve asla kişiliklerin duygusal iç içe geçmesi olarak tanımlanmasını isteseydi, Greeves ile başarılı olamadı. Bu bir başarısızlıksa, Lewis ve Greeves’in sahip olduğu ve Colm ve Pádraic’in sahip olabileceği gibi görünen bu tür arkadaşlıklarla düşebilir miyiz?