Vahşi öğleden sonra ilk kez yaklaştığınızda, gözünüz gerçekten tuvalin merkezinde patlayan elektrikli chartreuse meydanına çekilir. Köşeleri, şeklin kendisi hafifçe nefes alıyormuş gibi hafifçe yuvarlanır. Yüzeyinde basılan küçük kömür işaretleri ve noktalarının matrisini veya her kavşakta sahte incilerin parıltısını fark etmeden önce bile, gölgenin tek başına parkurlarınızda durduğu görülüyor. Oradan, Zhou katmanları gerçekleşir – özgürlük ve ılımlılık arasındaki gerginlikle titreşen garip bir hipnotize görsel ritüel.
Bu canlı yeşil bloğun etrafında, tekrarlanan motifler alanı, biraz daha net bir grüye karşı yerleştirilmiş koyu gri şekiller ağı var. Her bir kavşağa bir fuşya noktası görünür, aksi takdirde karanlık hissettiren şeyleri aydınlatır. Uzaktan duvar kağıdı veya kiremit olarak okuduk; Yakından, her nedenin elle boyanmış olduğunu görüyorsunuz, sanatçının fırçası hareketlerini tekrarlarken kenarlar çok az düşüyor. Bu matris mekanikten daha az dekoratif görünüyor – bir tür şekil kafesi. Bana şehrin sokaklarını, Cubiches’i, hatta çok hızlı bir rutinin viteslerini hatırlatıyor. Buna karşı, neon pulsed kare, canlı ve ısrarlı devrelerde sıkışmış bir kalp atışı gibi.
Yeşil düzlemden düzine küçük inci incidir. Tutarlılığın sürprizle karşılaştığı her ışık yakalaması nazikçe yazarlar. Burada, inciler sadece yaratıcı değil – onlar küçük protestolar – modelin düzleştirme kuvvetine ve gri’ye karşı az sayıda kendini teyit ediyor. Her inci sessizce önemli olduğunu söylüyor. Birlikte özel anların bir takımyıldızı, günlük HUM’da küçük kesintiler oluştururlar ve iç organlarınızı inşa ettiği gerginlikle yeniden düzenlemek neredeyse yeterlidir.
Her iki tarafın ortalama noktalarına dört boyalı mercan gül bandı oturur. Yaralara yerleştirilmiş şerit veya yamalar şeritlerine benziyorlar. Açıkçası, kenarlardaki mikro diamontays’taki pembe kırıklar bilinmektedir, bu da size bu çubukların kırılgan olduğunu hatırlatır. Yine de simetrileri – kuzey, güney, doğu, batı – onlara kilo verir: savunmacı, hatta mimari. Bir şerit, kenarlarda yüzerek marjinalleşmeyi önerir, boşluğu asla yeterince doldurmaz. Bir diğeri, “kadın” bir gölgeyi bir bariyere dönüştürmede sömürü önerir. İktidarsızlık sabit pozisyonlarında gösterir: sert bir çerçevede özellik armatürleri. Kültürel emperyalizm sahte plana nüfuz eder, belki de bize kişisel kimlik üzerine yazılmış anlatıları hatırlatır. Pembe bantlar, içindeki neonun şeklini inkar ederek her itme ve atış hissetmenizi sağlar.
Elini – mecazi olarak – resim ile gerçekleştirin ve sırtlar ve vadiler hissedin. Arka planın sıkıcı parlaklığı, yeşil kampın pürüzsüzlüğü ile tezat oluştururken, pembe çubuklar opak ve gesif bir varlığı taşır. Bazı yerlerde, boya kompakt tortular olarak birikir. Çizikler, bellekte çatlaklar olarak katmanları keser. Kalın zirveler ışığı yakalar ve küçük gölgeler atar. Bu manzarada, neredeyse sanatçının sürecidir: tuval üzerine fırça, malzemeye el, jest düşündüğü düşünün. Kazı olarak resim yapıyor. Her karar bir hazırlık anı, bir dürtü, bir performans kaydeder. İş işini gizlemiyor. Bunun yerine, sizi gerçekten öğütebilecek koşullarda devam etmek – boyamak, düşünmek, yaşamak için gerekli olan direniş.
Vahşi öğleden sonra, Huacui Sanat Merkezi’nin beyaz salonlarını geçen neon ışığı olan 2024’te Şangay’ın genç sanatçılarının sergisinde ilk kez gösterdi. Orada soluk duvarlar denizinde hızlı bir renk şoku gibi görünüyordu. Düsseldorf’taki 16Art8 galerisinde, parçalanmış bütünlüğün (2025) bir parçası, uzay ve kimlik üzerine bir Avrupa konuşmasına girdi. Ve son zamanlarda Montreal’deki 1215 galerisine yerleşti ve Kuzey Amerika halkını görsel ve sosyal sistemlerin nasıl şekillendirdiğini düşünmeye davet ediyor – günlük hareketlerimizi nasıl şekillendiriyor. Her şehirde çalışma yolculuğu, İskoçya’da eğitilmiş, şimdi tüm kıtalardaki seyircilerle konuşan Çin’de doğan Zhou yoluna yankılandı. Green Square “diğer” damgalı pasaport olarak okurken, çevredeki çerçeve dünya çapında ve sınıflandırılan sistemleri yönetir. Bu yörünge vardiya, hapsetme ve direniş temalarının altını çiziyor – yolculuğun hem özgürlük hem de sürtünme getirdiğini gösteriyor.
Şekiller bakışlarımızı tutuklıyor çünkü tanıdık hissediyorlar: duvar kağıdı, kumaş baskıları, zemin karoları. Zhou, yalnızca dengeyi ortadan kaldırmak için paylaşılan görsel dilden yararlanır. Arka plan modeli, tanınmasını, bir çocukluk odasının veya kurumsal bir lobinin nasıl hatırlanacağını rahatsız eden uyanık gözlerin korosuna benziyor. Fakat her pembe noktada bu aşinalık kırılır – süs bir engel haline gelir; Nedeni protokol haline gelir. Ve bu dönüş sizi sormanızı sağlar: Hayatınızdaki bir matrise nerede sıkışıyorsunuz? Aile çizimleri sizi nasıl engeller?
Vaaz vermese de, vahşi öğleden sonra siyasi enerjiyle uğraştı. Yeşil şekil kuşatmanın altında nefes alıyor gibi görünüyor. Isı, modelin soğuk hassasiyetine meydan okuyor. Ama hapsetme gerçek. Dört pembe çubuk küçülür, inciler dot, çizik yara izi. Bu küçük renkte ve şekil savaş alanında Zhou evrensel bir mücadeleyi haritalar: konuşma, hareket etme, tamamen sınıflandıran ve sessizleşen bir dünyada varlık var.
Zhou – Vahşi Akşam – başlığı sizi gazeteyi bir ritüel olarak görmeye davet ediyor. Öğleden sonra rutin bir çay kırma, gün boyunca bir mola, öngörülebilir bir ışık önerir. Yine de o vahşi zamanı yapar – vahşi, uyanık. Resmin kendisi bir meydan okuma ritüelidir. Bunu yapmak için Zhou tekrar geri döndü ve hala tuvalinde, tabakalaşma, kayıt, kesintiye uğradı. Onu görmek, bu ritüele katılmak, onun kalıcılığına katılmak anlamına gelir.
Büyük jestler için acelemizde, genellikle bebeği ihmal ederiz. Ancak Zhou’nun çalışması, tedavinin küçük incilerle, bir yaraya bastırılan eksikliklerde yumuşak bir şekilde devrilmiş nedenlerle geldiği konusunda ısrar ediyor. Özgürlüğün sadece bir kükreme değil, birçok üfürüm olduğunu gösterir. Burada güzellik zahmetsiz değil, inşa edilmiş, tuğla tuğla. Her mikro-çok, her çizik, her topuk çizmek, düşünmek, direnmek için harcanan zamanın kanıtıdır.
Vahşi öğleden sonra emir finalleri vaat etmiyor. Bu neon kare çubuklara bastırılmış kalır. Matris sağlam. Ancak incilerin incileri ve neredeyse radyoaktif gölgede, olasılığı görebilirsiniz. Resim bağırmıyor: fısıltılar. Sizden yavaşlamanızı, form ve yapı arasındaki gerilimi, dekorasyon ve kısıtlama arasındaki gerilimi fark etmenizi ister. Size en katı resimlerde bile, sürpriz bir şekilde kalıcılık için yer olduğunu hatırlatıyor, böylece huzursuz figürünüz özgürce taraftı.
Jing Zhou’nun vahşi öğleden sonra önünde dururken, sistemlerin ağırlığını, hafızanın bileğini ve küçük isyanların titremesini hissedin. Resmin kendisinin bir bakım ve direniş uygulaması olduğunu anlıyorsunuz. Bu anlamda, vahşi öğleden sonra sanattan daha fazlasıdır: yaşayan bir ritüel, benlik için alanın nasıl ve biçimini nasıl kurtarmak için bir davettir.