Muhtemelen, John Mark Heard’ı hiç duymamışsınızdır. Endişelenme, bir kayanın altında yaşadığın için değil – öyle görünüyor ki çoğu, Gürcistan doğumlu folk rock’çının kim olduğu ve modern müzik endüstrisinin onun çalışmalarına ne kadar borçlu olduğu hakkında hiçbir fikri yok.
Ve “modern müzik endüstrisi” yazdığımda, ilgi odağı ve manşetlere giren pop şarkıcılarını kastetmiyorum, gerçek hareketli ve sarsıcılardan, çıtayı yükselten ve inşa eden şarkı yazarları ve yapımcılardan bahsediyorum. bu pop ikonlarının çoğunun üzerinde durduğu kaideler. Sürekli olarak gelmiş geçmiş en büyük gitaristler arasında gösterilen Phil Keaggy veya Heard’ı ünlü olarak “Amerika’nın en iyi şarkı yazarı” olarak adlandıran ünlü Kanadalı ihracatçı ve asi folklor Bruce Cockburn gibi insanlar. Oscar ödüllü besteci Justin Paul’un kurucusu olduğu Pierce Pettis gibi insanlar Sevgili Evan Hansen ve La La Land Şöhret bir keresinde şöyle demişti: “Bazen şarkı yazarlığını bırakmak istememe neden olduğu için bir Pierce Pettis parçasını dinlemeyi yarıda bırakmak zorunda kalıyorum” ya da Shawn Colvin gibi Grammy Ödülü kazananlar için albümler ürettiği bilinen efsanevi Nashville sanatçısı ve yapımcı Buddy Miller ya da merhum Dr. Ralph Stanley.
Bazı insanlar kalplerini kollarında taşırlar—Heard utanmadan onunkini şarkı sözlerine ekledi. Belki de bu yüzden çok çabuk pes etti.
Bunlar, Heard’e en ufak bir minnet borcu hissetmeyen bireylerdir, bu yüzden muhtemelen hepsi (ve diğer birçokları) üretime yardım etmek için ortaya çıkmıştır. çoklu Yıllar boyunca Mark Heard haraç albümleri. Miller’ın Heard’ın “Worry Too Much” adlı şarkısının kapağı, 4. Yıllık Americana Müzik Derneği Onur ve Ödülleri’nde Yılın Şarkısı ödülüne layık görüldü. Mark Heard, denilebilir ki, ilhamın ardındaki ilham kaynağıdır, gerçek bir şarkı yazarının söz yazarıdır, birçok bakımdan dünyadaki kırk kısa yılında, dünya çapında “büyük” olmaya devam eden insanlar üzerinde silinmez izini bırakan adamdır. kendi hakları. Mark Heard 1992 yazının sonlarında eve çağrılmasaydı, endüstrinin durumu -özellikle de umutsuzca öz-farkındalığa sahip ve çoğu zaman saldırgan bir şekilde basit fikirli “çağdaş Hıristiyan müziği” sahnesi- ne kadar farklı olabilirdi?
1998’de Pierce Pettis, J. Robert Parks ile bir röportaj verdi. Bu röportaj sırasında şu hikayeyi anlattı:
Geçen gece belki 20-30 milyon plak satan bir grubun bateristiyle oturdum. Bu kesinlikle adını duyacağınız biri ve bu adam benim evimdeydi – harika adam – ve nasıl bu kadar tükenmiş olduğundan ve müziğin bu kadar işlenmiş ve tahmin edilebilir hale geldiğinden bahsediyordu. “Seni Mark Heard’a açayım” dedim ve [Heard’s album] Uydu Gökyüzü; ve hiç bir insanın bir plaka aşık olduğunu görmedim. Mark’ın müziği bunu yapıyor. Mark ile gündem yoktu. Sadece harika bir müzik yazdı.
Aynı röportajda Pettis, Heard’i “ne kadar yorgun olursa olsun spontane olma konusunda inanılmaz bir yeteneğe sahip” ve “sahteliğe dayanamayan, harika bir mizah anlayışı olan çok komik bir adam” olarak hatırladı. tahammül et.”
Aslında Pettis ve Kate Miner ile sahnedeyken, Heard 1992’de sahne alırken kalp krizi geçirdi. Her zaman kusursuz bir müzisyen olan Heard, hastaneye gitmeden önce setini bitirdi. İki hafta sonra kalp krizi geçirdi ve 16 Ağustos’ta, yani otuz yıl önce bugün öldü. Pettis’in uzun zamandır arkadaşına olan hayranlığı, bunu fark ettiğinizde daha da belirginleşiyor. her 1993’ten beri çıkardığı albüm, bir Mark Heard şarkısının kapağıyla açılıyor.
Mark Heard’ı keşfetme zevkine sahip olan herkes, Parks röportajında Pettis’in neden bahsettiğini tam olarak anlıyor. Şahsen benim vücudumda müzikal bir kemik yok (dedemden banjo çalmayı öğrenmek için zaman ayırmadığıma pişmanım), ama müziğin sesini çok seviyorum ve oldukça çeşitli ve eklektik zevklerim var. Ve ben, birincisi, Moody İncil Enstitüsü’ndeki profesörlerimden biri tarafından 2015’te Mark Heard’a “açıldığımı” hatırlıyorum.
O zamandan beri, kesinlikle Cockburn’ün kampındayım ve Heard’in karşılaştığım en büyük söz yazarı veya en azından en büyük söz yazarı olduğunu kabul ediyorum. Oturup adamın ne yaptığına dikkat etmemi sağlayan sözleri hala hatırlıyorum: “Hayallerin çabuk bittiğini bilecek yaştayım / Ilık bir çimento üzerine yağan yağmur gibi / Ya da tozdaki parmak izleri / Nektar rüzgarda / Onları yarın için saklayın ve yarın sizi tekrar hayal kırıklığına uğratıyor.”
Bu, millet, şarkı yazmak değil – bu şiir. Heard’in sözcükleri alıp organize etme, onları görüntüler halinde düzenleme gibi bir yolu vardı, öyle ki bunlar kulaklarınıza sızdığında müzik dinlediğinizi bir nevi unutuyorsunuz. Sürekli olarak birçok modern şarkının kullandığı, çok tartışılan ve önceden programlanmış “kulak kurdu”nun antitezini yazdı; hayır, Heard, ilginizi çekmeye çalışmak zorunda olmayan şarkılar yazdı çünkü bunlar sadece ilginç şarkılardı, sade ve basitti. Bazı insanlar kalplerini kollarında taşırlar—Heard utanmadan onunkini şarkı sözlerine ekledi. Belki de bu yüzden çok çabuk pes etti.
Hem umutsuz laikliğe hem de kör, düşüncesiz inancın panzehiri olan şarkılarının çoğu, dinleyicileri yakalarından tutup uyandırmak için var gibi görünüyor.
Heard’in sözlerinin gücü ve akıldan çıkmayan imgelerinin gücü, muhtemelen sadece bir başka “kültürel Hıristiyan” olmayı reddetmesinden geliyor. İnançlarını sorgulamaya, şüpheye adım atmaya ve onu benimsemeye cesaret etti – ve buna karşılık daha güçlü bir inanan haline geldi ve Frederick Buechner’in “Şüpheler inancın pantolonundaki karıncalardır. Onu uyanık ve hareket halinde tutuyorlar.” Yirmi birinci yüzyıldaki pek çok kişi, yirminci yüzyılın sonunda genç kuşakların karşı karşıya olduğu mücadeleyi anlayan Heard’e, “Bu sesler arasında sıkışıp kaldım / Sirenler ve adaçayı / Biri çok fazla. seçimler / Çağın kurbanları için.” Küreselleşme ve teknolojinin kültürel manzara üzerindeki artan etkisi ile (İnternet ve sosyal medya “etkileyicisi” görünüşe göre artık gerçek bir iştir), bu mücadele daha da arttı.
Bu korkusuzluk onu, 1955’te İsviçre’nin Huémoz-sur-Ollon kentinde ilahiyatçılar Francis ve Edith Schaeffer tarafından kurulan, suçlu olarak küçümsenmiş bir Hıristiyan tapınağı ve çalışma merkezi olan L’Abri’ye götüren şey muhtemelen budur. L’Abri’nin kapıları bugüne kadar açık kalır. “Bireylerin Tanrı ve insan yaşamının önemi hakkında dürüst sorulara yanıt arama fırsatına sahip oldukları” “dürüst sorular için sığınak” olarak lanse edildi. Heard, 1970’lerin ortalarında iki yıl boyunca Schaeffer’ın yanında okumak için İsviçre’ye gitti.
“Birçok ABD Hristiyanı bana ‘Ah, Avrupa’ya mı gidiyorsun? Korkunç bir laik toplum. Hepsi ateist!’” Heard bir keresinde bir röportajda belirtti. CCM Dergisi. “Ama Amerika Birleşik Devletleri’nden daha kötü değil. Tanrı’nın bir şekilde işin içinde olduğunu düşünmemize yardımcı olmak için her yerde gülümseyen, sarı mutlu yüzlerimiz var. Ama bu hala laik bir toplum. Hâlâ teistik olmayan varsayımlara dayanıyor.”
L’Abri’de geçirdiği zaman, keskin kültürel analizi ve gözüpekliğiyle birleşince, yeni yetişen şarkı yazarını, 1977’de Amerika’ya döndüğünde ve eşi Janet ile California’ya taşındığında dikkate alınması gereken entelektüel ve yaratıcı bir güç haline getirdi. müziğinin gerçek değeri, Pettis’in yorum yaptığı gösterişsizliğinden geliyor. Heard, ne teolojiye ne de şarkı sözü yazarlığına katı bir filozof olarak yaklaştı, ancak yaygın bir sağduyu eksikliği ve kendisi, şüpheleri, inançları ve hem kutsal hem de dünyevi olan hakkında gerçeği söyleme arzusuyla öfkelenen dürüst bir insan olarak yaklaştı. Hem umutsuz laikliğe hem de kör, düşüncesiz inancın panzehiri olan şarkılarının çoğu, dinleyicileri yakalarından tutup uyandırmak için var gibi görünüyor.
Örneğin, “Zaman Rüzgarları”nın sözlerini ele alalım: “Akılsız tutkudan daha fazlasını gerektirir / Benimki dogmadan daha fazlasını gerektirir / Erdemli bir modadan fazlasını gerektirir / Zamanın rüzgarlarına dayanmak.” Ya da, “Cennet modaya uygun bir gelgitte çekingen bir çocuğa yardım etsin” diye başlayan “Dominolardan Biri”nin sözlerine bakın. ile aynı röportajda CCM Dergisi, Heard bu şarkı hakkında şunları söyledi: “Hıristiyanlar ‘Domino’yu duyduklarında, ‘Bu, oradaki dünya ve diğer insanlardan bahsediyor’ diye düşünmeye meyillidirler.” Ancak bir sonraki açıklaması, geniş kapsamlı niyetini ve evrensel çekiciliğini açıkça ortaya koyuyor. “Ama aslında Hristiyanlardan ve Hristiyan şarkılarından da bahsediyorum çünkü değerlerimizi çoğu zaman aynı şekilde ele alıyoruz. Yeni bir şey ortaya çıktığında, düşünmüyoruz… Bu zihinsel veya entelektüel bilgi değil. Gelen bilgiyi alıp ağzımızdan çıkmadan işleme koymayız.”
Kitleler tarafından büyük ölçüde unutulmasına rağmen, Heard’ın alevi müzik endüstrisinin loş köşelerinde hala titreşiyor. Bunun nedeni, yukarıda bahsedilen (en sonuncusu 2017’de piyasaya sürülen) övgü albümlerinin yanı sıra, on dört kez Grammy Ödülü gibi Hıristiyan inancıyla bağları olan diğer tanınmış şarkıcıların dikkatinden kaynaklanmaktadır. kazanan Emmylou Harris ve merhum Rich Mullins. Mullins gibi, zamanının çağdaş Hıristiyan müzisyenleriyle sık sık aynı kefeye konulmasına rağmen, Heard biraz konformist değildi ve onu 80’lerin “Christian rock” sayfalarına havale etmek onun mirasına büyük bir zarar veriyor. Müziği bundan çok daha düşünceliydi ve onun hatırası daha değerliydi.
“Orphans of God” gibi ağırlıklı olarak tanındığı şarkılardan daha fazlası, Heard’ın müzik kitaplığının tüm külliyatı yeniden keşfedilmek için gecikmiştir. Amerika’da dinin değişen gelgitleri ve Hıristiyanlığın çöküşüyle birlikte bu gün ve çağda Heard’ınki gibi bir ses için ne kadar çaresiziz. Heard’e yirmi yıldan fazla aktif müzik prodüksiyonu verilmiş olsaydı, modern müziğin -yalnızca Hıristiyan müziğinin değil- manzarasının ne kadar farklı görünebileceği konusunda ancak tahminde bulunulabilir. Muhtemelen “akılsız tutku” tarafından daha az yönlendirilir ve kesinlikle daha düşünceli ve şiirseldir.
Heard, kişisel günlüğünde bir keresinde şöyle yazmıştı: “Haritalar şehirleri gizler / Şehirler evleri gizler / Evler yüzleri gizler / Yüzler kalpleri gizler / Ama kalpler hala sessizce atıyor / Çok azı kendi nabzını bile hissediyor / Ama kalpler atması için yaratılmıştır.”
Bu belki de adamın en büyük inancıydı. Neredeyse yazdığı her lirik kıtaya nüfuz eder. Modern çağın en büyük sorunu hayal kırıklığı ve Francis Schaeffer’in kendisinin de iddia ettiği gibi gerçeklikten kopma ise, o zaman Heard’ın müziği kendi nabzımızı tekrar hissetmemize yardımcı olan defibrilatördür. Ve müziğin büyük armağanı, adamın kendi kalbi otuz yıl önce pes etse de, yine de atmasını, bizi şok ederek uyandırmasını ve bizi bir anlam ve hakikat duygusuyla dolduran Tanrı’ya doğru çekmesini sağlar.
Dayan, Mark. Devam et.