Madeleine Humphries yirmi yılı aşkın bir süredir Filipin şov dünyasında “Carla Humphries” olarak kariyerini inşa etti, ancak 2020’de bir değişiklik yapma zamanının geldiğine karar verdi.
LIFESTYLE.INQ’nun Haziran 2023 kapak hikayesi için aktris, yeniden keşfetme yolculuğunu, neden Los Angeles’a taşındığını ve sezgilerinize güvenmenin önemini ayrıntılarıyla anlatıyor.
Madeleine Humphries için Los Angeles’a taşınmak asla Hollywood’un bir sonraki büyük yıldızı olmakla ilgili değildi.
“Her şeyin bir nedeni olduğuna inanıyorum,” dedi bana sırtını pencereye yaslayarak. Eski, siyah cartolina ile kaplıdır, ancak aradaki küçük boşluklar bir miktar ışığın geçmesine izin verir. “Kariyerimi uzatabilmem, 12 yaşında başlamam ve hayatımın bu noktasında hala sıfırdan başlayabilmem çok güzel.”
Onunla röportaj yaparken, kendimizi bir konferans odası mini mutfağındaki iki granit tezgahın üzerine çapraz elma püresi olarak konumlandırıyoruz. Sadece bugünlük, bizim stüdyomuz. Sadece birkaç adım ötemizde toplanan prodüksiyon ekibinin telaşını duyuyoruz. Bulabildiğimiz en sessiz yerdi.
İki saat önce, Madeleine “Madz” Humphries, omuzlarından hafifçe sarkan, kepli kolları olan narin yeşil bir elbiseyle sete geldi. Yeni kesilmiş bir bob sporuyla spontane bir plaj gezisinden yeni dönmüştü.
Kendimi tanıtırken biraz üşeniyorum. “Merhaba Ca–”,.
“Madeleine! Merhaba Madeleine!” Hafif bir utançtan kaçmak için aceleyle söylüyorum. “Sonunda sizinle yüz yüze tanışmak çok güzel.”
Daha ünlü olarak Carla Humphries olarak bilinen Madeleine, yirmi yılı aşkın bir süredir aktris olduğu için yerel şov dünyasına yabancı değil. Ancak bu, neredeyse dört yıl sonra Filipinler’e ilk dönüşü. Ve şükürler olsun ki, ana üssü olan Los Angeles’a gitmeden sadece birkaç gün önce onu yakalamayı başardık.
Bir dizi soruyla donandığım röportajlarımın çoğunun aksine, Madeleine ile bire bir görüşmem farklı. Onunla konuşmak çocuk oyuncağı. Yaygara yok, fırfırlar yok. Eğlence sektöründe geçirdiği yıllara rağmen Madz, “sanatçı” klişe.
Madeleine, çocukluğunu hatırlarken bana şakacı bir şekilde, “Hayatımın her zaman siyah beyaz bir film olduğunu düşünmüşümdür,” diyor. “San Francisco’da doğdum ve sonra Fransa’da çocukken iyi bir zaman geçirdik. Kelimenin tam anlamıyla İtalyan aksanıyla Fransızca konuşurdum. Her zaman bir aktris olma hayalim vardı.”
Hayali dünyasını gerçeğe dönüştürüyormuş gibi görünse de, 2003 yılında ünlü yetenek menajeri Johnny “Mr. M” Manahan okulda performans sergilerken sadece 12 yaşında. Aynı yıl, Madeleine’in sahne adı ve ekrandaki karakteri “Carla” doğdu.
Madeleine ile tanışın
Görüşmemiz sırasında Madeleine’i sadece iki saattir tanıyordum – nasıl sayarsanız 16 yıldır.
Çocukken Cinema One kanal filmleri izlerdim. yaya Tagalog’umu geliştirme umuduyla büyümek. “‘Carla’yı ilk kez 2007’de izledim. ‘First Day High’ı izledim.” Ona söyledim. O projenin ne kadar önce olduğu düşüncesiyle kıkırdıyor. “Keşfedildiğimde Tagalogca konuşmayı bilmiyordum. Yani Cinema One’ı izlediyseniz, okurdum domuz yuvası çizgi roman ve AM radyo dinleyin.”
Madeleine, kariyerinin ilk aşamalarında çok sayıda gençlere yönelik şovda başarı yakaladı ve hatta aktör Janus Del Prado ile bir “aşk ekibinin” parçası oldu. Onun rolleri teleserye örneğin “Hatırlayacaksınız: Petrol”, “Parlamasız Yıldız” Ve “Star Magic Sunar: Abt Ur Luv” ülke çapında tanınmasını sağladı.
Tüm bunların ışığında Madeleine, Carla olduğunu sık sık nasıl “unuttuğunu” paylaştı. Halk arasında tanındığında ve sahne adıyla çağrıldığında, geriye bakıp tepki vermesi neredeyse mekanikti. “Sık sık kendime kim olduğumu hatırlatmak zorunda kalırdım. Bir kostüm giymek gibiydi.”
Fotoğraf: JT Fernandez
Bu ikilikle boğuşmasına rağmen, Madeleine’in kariyeri “Carla” olarak devam etti. 2013 yılında Robin Padilla ile birlikte rol aldığı Joyce E. Bernal’ın “10,000 Hours” filmindeki rolüyle Metro Manila Film Festivali’nde En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu dalında aday gösterildi. 2017’de FH Batacan’ın suç romanından uyarlanan uzun metrajlı filmi “Smaller and Smaller Circles”da Joanna Bonifacio rolünü üstlendi ve kritik başarı elde etti.
Ne olursa olsun, Madeleine oyununun zirvesindeydi.
Değişiklikler
“İlk başladığım zamanki küçük kızı düşündüğümde, uyum sağlamayı o kadar çok istiyordum ki. Sanırım bir yanım genç yaşta şöyle düşünmeye programlandı: ‘Tamam, büyük yanlarını bastırmalısın. Madeleine açıklıyor. Bu duyguyu bir kutuya hapsedilmişlik olarak tanımlarken, kendi adıyla devam etme kararı, kendisinin en iyi versiyonu olma yolunda atılmış en sağlıklı adım gibi geldi. Carla artık Madeleine’in hem bir sanatçı hem de bir birey olarak özlediği özgünlüğü sunmuyordu.
Şimdi, Carla olduğum için ne kadar minnettar olduğumu belirtmek istiyorum. Gerçekten yolumu bulmamı sağladı ve tüm niyet ve amaçlarım için belirli yönlerimi korudu. Görünüşe göre Madeleine, Carla olmanın getirdiği duygusal karmaşıklıkların ötesinde hâlâ ondan nezaketle bahsediyordu – eski bir dostmuşçasına ondan sevgiyle bahsediyordu.
Madeleine bana bunu söylediğinde, bir gün Los Angeles’taki oyunculuk öğretmeninin onlara “Amacım hepinizi yazar yapmak” diyerek bir sınıfa nasıl başladığını anımsayarak, umarım bir gün film için kendi malzemesini yazma arzusunu dile getiriyor.
“Fark ettiğim bir şey de, çoğumuzun [Filipinos] film ve televizyon aracılığıyla eğitilirler. Filipinler’deki yoksul bölgelerin çoğu, eğer eğitime erişimleri yoksa, televizyona erişimleri var. Tüm acının, tüm ıstırabın, tüm mağduriyetin olması gerekmediğini gösterebilirsek; Güçlü karakterleri, her şeyin üstesinden gelenleri kutlayabilirsek ve bunun yerine bu hikayeleri anlatabilirsek, bence bu harika olur.”
Tinseltown’u ele geçirmek
İnsanlar Los Angeles’ı düşündüklerinde, muhtemelen akla gelen ilk şey Hollywood’dur. Bu, herkesin çok iyi bildiği bir anlatının doğal arka planıdır: Küçük bir kasabadan gelen bir kız, adına yalnızca birkaç dolarla büyük şehirde yaşamak için her şeyini riske atar. Mücadele ediyor – onu ayakta tutan tek şey büyük hayalleri. Mola veriyor. Sonunda başarır ve sonsuza dek mutlu yaşar. Son. Kredi rulosu. Oscar’a layık.
Ama Madeleine’in hikayesi biraz farklı. Çantalarını toplayıp Los Angeles’a taşındığında 2020’nin başları. Yerel eğlencede çalışmaktan edindiği zengin deneyimle donanmış olarak, yukarıda bahsedilen anlatıyla paylaştığı tek benzerlik muhtemelen büyük hayalleri olacaktır.
Bir ABD vatandaşı olarak, Madeleine’in katlanmak zorunda kalacağı asgari bürokrasiyi göz önünde bulundurarak harekete geçmesi ve harekete geçmesi uygun bir seçenekti. “Seçmelere gitmek, oyunculuk dersleri almak ve Filipinler’de bir aktör, oyuncu veya insan olarak bana hizmet etmeyen her şeyi öğrenmek için oradayım.”
Ancak, hareketinden kısa bir süre sonra salgın vurdu. Tinseltown’ın koşuşturmacası durdu ve çok geçmeden dünyanın geri kalanı. “Bu çok ilginç çünkü izolasyonda olmak bir nevi tüm fazlalıkları temizledi. İhtiyacım olmayan her şeyi temizledi ve özümde kim olduğumu bıraktı. Orada kimsenin olmaması benim için bir dönüm noktasıydı.”
“Ehliyetimi kendim aldım. Sağlık sigortamı kendim yaptırdım. Çok korkmuştum çünkü muhtemelen COVID’e yakalanma dışında, beni koruyacak herhangi bir sağlık bakımım olmayacaktı. Hasta olsaydım borca girebilirdim. Nasıl geçineceğimi bulmalıydım. Kendimi güvende tuttum.”
Hayatın en büyük zorlukları genellikle evinizin konforundan uzakta olduğunuzda ortaya çıkar ve Madeleine, pandeminin en yoğun olduğu dönemdeki hayatına dönüp baktığında bunu bana yineliyor. Olabildiğince çok kitap okuyarak, yalnızca zamanın ayrıcalığının sağlayabileceği bilgilerle beslendi.
Kilitleme boyunca Madeleine, birkaç iyi arkadaşın eşliğinde teselli buldu. “Basco’lar bana evlerini açtılar,” diye paylaşıyor.
En çok “Avatar: The Last Airbender”, “Hook” ve “American Dragon: Jake Long” filmlerindeki karakter çalışmasıyla tanınan aktör arkadaşı Dante Basco, evden uzakta olmanın getirdiği sıkıntılarla başa çıkmasına yardımcı olan insanlardan biriydi. . Onlar olmadan hayatta kalamayacağını söyleyerek, ona ve ailesinin cömertliğine itibar ediyor. “Pandemi, pek çok insan için zihinsel olarak çok zarar vericiydi ve evinizi bir yabancıya açmak gibi basit bir jest, yapabileceğiniz en insancıl ve moral verici şey. Bascolar beni ailelerinin bir parçası yaptı.”
Daha az gidilen yol
Madeleine ile röportaj dökümümü gözden geçirirken, Brad Pitt’in geriye doğru yaşlanan bir adamı oynadığı 2008 yapımı “The Curious Case of Benjamin Button” filminden bir alıntıyı kısaca hatırladım. Diyor ki: “Değeri ne olursa olsun: olmak istediğiniz kişi olmak için asla çok geç veya benim durumumda çok erken değildir. Zaman sınırı yok, istediğin zaman dur. Değişebilirsin ya da aynı kalabilirsin, bu işin bir kuralı yok… Umarım gurur duyduğun bir hayat yaşarsın. Olmadığınızı fark ederseniz, umarım her şeye yeniden başlama cesaretiniz vardır.”
Yıllar süren azim ve çalışmanın ardından temiz bir sayfa açmak herkese göre değildir. Beraberinde çok fazla korku ve kaçınılmaz belirsizlik taşır. Ve Madeleine için, savunmasızlığının ve sezgisinin bu yolculuk boyunca pusulası olmasına izin vermek, tüm farkı yarattı.
“Sektör zor ve bazen her zaman tatmin edici olmuyor. Bu yüzden hayatında dengeyi bulmalı, sevdiğin şeyi yapmaya devam etmeli ve bunu başaracak akıl sağlığına sahip olmalısın.”
Madeleine’e Manila’dan ayrılmadan hemen önce kendi kendine konuşma fırsatı bulsa ne söyleyeceğini sorduğumda gözlerinin büyüdüğünü fark ettim. Kendini toplama çabasıyla başını geriye atıyor ve derin bir nefes veriyor.
“Kolay olmayacak. Bir ayak diğerinin önünde. Bunun, kendinizin en güçlü versiyonu olmanızın kırılma noktası olduğunu anlayacaksınız ve her zaman ulaşmayı hayal ettiğiniz yere ulaşacaksınız çünkü tüm acılarınızı bırakacaksınız ve değil. istediğin şeyin peşinden gittiğin için pişman ol.”
Son dört yılda, Madeleine’in kariyerini yeniden şekillendirmeye yönelik çabaları basit olmaktan çok uzaktı. Herhangi bir büyük karar gibi, fedakarlıklarla birlikte gelir. Evin konforunu terk etmenin fedakarlığı. Güvenecek başka kimsenin olmamasının fedakarlığı. Ve bu sadece zamanla büyüyen bir liste.
Madeleine’in son soruma nasıl cevap verdiği neredeyse katartik. Bu noktada güneşin batmaya başladığını ve sohbetimizin başında kapalı pencerelerden sızan ışığın çoktan kaybolduğunu fark ediyorum. “Bahaneler üretmeyi ve neden yaptığınız bazı şeyleri neden yaptığınızı açıklamayı bırakacaksınız ve özünüzde kim olduğunuzu sevdiğinizi bilmenin özgürlüğünü bulacaksınız. Sen harika şeyler yapabilirsin. Kendinizi küçümsemeyin.”
Yollarımızı ayırmadan önce granitten inip birbirimize sarılırken, Madeleine’in Manila’ya dönüşünün nasıl bir zafer turu gibi hissettirdiğini düşünüyorum. Kendi hikayenizin kontrolünü ele almanın gücünün bir kanıtı olarak, bazen en büyük riskleri almanın en büyük kazanç için yer açtığını kanıtlıyor.
__
fotoğrafçılık JT Fernandez tarafından, Nicolette Alberto’nun asistiyle
stil Colleen Cosme’nin yardım ettiği Sophia Berbano Concordia tarafından
Saç kaydeden Richard Villarey
Makyaj yapmak Angel Reyes-Manhilot tarafından
Üretim Yardımı Julia Elaine Lim ve Lala Singian tarafından
oturma yerleri kaydeden Angela Manuel Git