Eric Randolph ve Sandra Biffot-Lacut tarafından
Fransa Medya Ajansı
Paris, Fransa (AFP) — Güzel sanatlar tarihinde yok denecek kadar az büyük işbirliği var. 1980’lerde kısa bir an için Andy Warhol ve Jean-Michel Basquiat bunun nasıl yapıldığını dünyaya gösterdi.
Bir patlama ile başladı. 54 yaşındaki Warhol, 22 yaşındaki Basquiat ile Ekim 1982’de öğle yemeği için buluştu ve birlikte bir polaroid çekti.
Basquiat onu stüdyosuna götürdü ve sadece iki saat sonra bir portreyle geri döndü. Warhol parlaklığı karşısında şaşkına döndü.
Kısa süre sonra, en sevdikleri mecazları birleştiren portreler üzerinde birlikte çalışıyorlardı: Basquiat’ın maskeleri, kafatasları, duvar yazıları ve belirsiz semboller; Warhol’un popüler sanat görselleri, logoları ve gazete manşetleri.
Kısa, yoğun işbirliği 1983’ten 1985’e kadar sürdü ve yaklaşık 160 eser üretti.
Eşi benzeri görülmemiş sayıda – 70 – Çarşamba günü Paris’te Louis Vuitton Vakfı’nda açılan bir gösteri için bir araya getirildi ve çoğu özel koleksiyonlardan toplandı.
“Sanat tarihinde kesinlikle iki büyük sanatçı arasındaki en başarılı işbirliği. Gösterinin baş küratörü ve bir Basquiat uzmanı olan Dieter Buchhart, “Daha önce hiç bu düzeyde veya bu kadar kısa sürede eşleştirilmemişti” dedi.
Her odada iki farklı estetik, nesil ve mizaç çarpışır ve beklenmedik bir sinerji bulur.
Müzenin sanat direktörü Suzanne Page, “Ortaya çıkan ne Warhol ne de Basquiat değil, üçüncü bir sanatçı” dedi.
“İkisi arasında büyük bir cömertlik vardı. Birbirleriyle oynadılar ve kışkırttılar” dedi. “Warhol, Basquiat’ın müdahaleleriyle tamamen yıkılmasına izin verdi.”
En iyi hallerinde, 10 metre uzunluğundaki (33 fit) anıtsal “Afrika Maskeleri”nde olduğu gibi, bir sanatçının nerede başlayıp diğerinin nerede bittiğini söylemek zor.
Diğerleri beklenmedik: Hayatları boyunca hiç gösterilmeyen “On Boks Torbası”, çantalara bir sıra halinde asılmış ve Leonardo da Vinci’nin “Son Akşam Yemeği”nden esinlenerek, Warhol’un “yargıç” kelimesiyle çizdiği İsa Mesih’in yüzü ile süslenmiştir. ” ve Basquiat tarafından eklenen bir dikenli taç.
Her ikisinin de yakın arkadaşı olan ve sergide küçük bir rol oynayan karikatürist Keith Haring, o dönemdeki işbirliğini “resim sohbeti” olarak övdü.
Ama şüphe duyanlar da vardı. Birçok keçe portre, bireysel bir sanatçının tekil vizyonu olmalıdır.
Destekçileri, iki sanatçıyı daha çok büyük caz müzisyenleri gibi gördüler, birbirlerinden nasibini aldılar. Basquiat, ustadan ilham aldı, Warhol, genç arkadaşı tarafından yeniden canlandırıldı.
Page, “İnanılmaz bir enerji açığa çıkardı” dedi ve daha basit bir düzeyde, kompozisyon ve renkleri birleştirme konusunda sezgisel bir dehayı paylaştılar.
Basquiat daha ciddiyse, sosyal olarak daha ilgiliyse – siyahların görünmezliğine “öfkeyle taşınan” – Warhol bazen karşılaştığı kadar bağımsız değildi.
Page, “Basquiat’ın sosyal katılım tarafını kabul etti ve paylaştı” dedi. “Warhol da kendince meşguldü. O çok karmaşık bir yaratıktı.”
Basquiat’ın yaklaşımında küstahlık olarak görülebilecek bir şey -örneğin, Warhol’un Fabrika stüdyosu çevresinde bıraktığı eserlerin üzerine karalamak- yaşlı sanatçı tarafından tamamen kabul edildi.
Birliktelikleri mutlu bir şekilde sona erdi. Ancak iki yıl içinde ikisi de öldü – rutin bir ameliyattan sonra Warhol ve aşırı dozda eroinden Basquiat. Zaten küresel süperstarlar, şöhretleri sadece büyümeye devam edecekti.