“İlham” bir yük terimidir. Bir gösteri, bir anı veya başka bir kişi ilham perisi gibi davranabilir esin– Sanatçılar veya yaratıcı figürler, belki de onları büyük güzelliğe sahip nesneler veya ürünler (veya en azından yaratıcılarının ürünleri yaratmaya itiyor Düşünür güzel). Ancak birçok muhafazakar veya evanjelik düşünür, terimi bu şekilde kullanmakta tereddüt edebilir. Onlar için “ilham”, daha teknik bir anlamı vardır, bu da sadece değilse de İncil ile ilişkilendiren bir anlama sahiptir. Hızlı bir şekilde çağıracaklar 2 Timoteo 3:16“Tüm Kutsal Yazılar Tanrı’nın Nefesi ile” (NIV), “θεόπνευστος” ın burada çevrilebileceğini belirterek “esinlenilmiş Tanrı’nın. “Bu bağlamda, bu Hıristiyanlar, kesinlikle küfür olmasa bile, ilham dilini İncil’in dışındaki herhangi bir insan ürününe uygulamanın tehlikeli olduğunu hissedebilirler.
Wallace’ın çeşitli ifadeleri için testleri. . . Neredeyse tamamen kişisel deneyim ve sanatçıların anekdotlarından veya alıntılarından oluşur.
Hıristiyan kültürel ekosferdeki bu konunun en son tedavilerinden biri Carey Wallacekitap İlham Disiplini: Yaratıcılığın kalbinde Tanrı ile gizemli karşılaşma. Wallace, başkalarında yaratıcı çalışmaların geliştirilmesine yardımcı olma girişimlerinin bir hikayesi ile konsolide bir yazar ve konuşmacıdır (kitabında ifade ettiği bir hikaye). Bu nedenle, yaratıcı süreçte neyin ilham kaynağı olduğuna dair sorunlarla bu kadar ilgilenmesi şaşırtıcı değildir. Meditasyonları, kariyeri boyunca bir uygulayıcı ve sürecin gözlemcisi olarak deneyime dayanmaktadır. Bu nedenle, kitap boyunca tohumlar gibi dağılmış çeşitli sezgiler sunar, ancak belki de umut olabileceği kadar desteklenen çok fazla analiz olmasa da.
İlham Disiplini Biraz dans. Genellikle üç ila beş sayfa arası bölümlerde bir ila iki cümleden paragraflara güvenerek, düzyazı uzun süre durdurulmaz. Wallace’ın yaklaşımı, küçük hileler veya koanslarla ileri geri adım atarak aforist ve beyandır. Yaratıcılığın gizemli veya apofatik doğasını korumaya takdire şayan bir ilgi önemli bir ilgi gibi göründüğü için, genellikle tanımların etrafında dans ediyor. Başlangıçta şu soru soruyor: “Ama ne yapıyor? esin Aslında demek? “(3) Doğrudan cevap vermeden, onu dediği insan yaratma ve sanata bağlar,
Bütün sanat Tanrı’dan gelir.
Bu tek sanat kaynağı ve tek tanımı. (14)
İlk bölümlerinden biri “Her Şey Sanat Değil” başlıklı, ancak kitabın en son bölümlerinden biri “Herkes sanatçı, her şey sanat” başlıklarını getiriyor. Bir sonraki bölüm, sanat kavramlarımızın bir tür demokratikleşmesine odaklanmaktadır: sanat, sonla ilişkili geleneksel medyanın dışında var olabilir ve herkes geniş ilham duygusunu yaşayabildiğinden, herkes kendi sektörlerinde “sanat” üretebilir. Bu bölüme ayrılırken (vurgum):
İlham tüm yaşamlarda mevcuttur.
Teslim eden herkes sanatçı olabilir.
Ve dünyadaki her şey olabilir sanat. (185)
Bu, sanat hakkındaki sorularındaki görünür çelişkiyi açıklar. Her insan üretiminin mutlaka sanatsal olması değil: “propaganda, pornografi ve eğlence” olarak adlandırma yöntemlerine örnek olarak adlandırıyor, ama burada da “bu kategorilerin neredeyse hiçbiri … asla gevşek görünmüyor” (31).
Wallace, ilham verici sanatın tekniğe indirgenemez olduğunu belirtmek büyük zorluktadır, ancak değerine göre, “teknik olmadan, büyük ilham anlarının bile sanat içermeyeceğini” kabul eden “enkarnasyon ve teknik” adlı bir bölüm içerir (110). Sonuçta kitabı sadece “ilham” değil, aynı zamanda “yaratılacak tekniği ve disiplini geliştirme disiplin” de dahil olmak üzere “disiplin” de ilgileniyor (110).
İronik bir şekilde, kitap bir bütün olarak bana en disiplinli olarak vurmuyor. Doğruyu söylemek gerekirse, büyük bir genel yapıya sahiptir ve her bölüm bir noktaya değinir. Ancak bu noktalar genellikle kuruldukları kadar tartışılmış değildir. Wallace’ın çeşitli ifadeleri (testler sunulduğunda) testleri neredeyse tamamen kişisel deneyim ve sanatçılardan (zamandan itibaren, ancak 20. ve yirminci yüzyılların yazarlara, şarkıcılara ve film yapımcılarına doğru belirli bir eğimle) oluşur. Aslında, bazı algılarda kitabın içeriği, tasarım tarafından bu alıntıları sunmak için bir gemi olarak kurulmuş gibi görünmektedir: “Sanat sanatçılarından bulabildiğim tüm doğrudan konuşmaya bir dalış yaptım” (9).
Wallace, dini yorumlara açık olanlar olmasına rağmen kesinlikle genel okuyucuları hedefliyor gibi görünüyor.
Bu yaklaşımla ilgili sorun, kendi kabulüne göre, sanatları hakkında sık sık konuşan sanatçıların kabul etmediği ya da en azından çılgınca farklı perspektiflere yaklaşmalarıdır (“Sanatçılar sanat hakkında konuştuklarında, kimse hiçbir şey üzerinde anlaşmaz” [10]ve çoğu zaman bunu tatmin edici bir şekilde yaparlar (“Sanatçıların sanat hakkında söylediklerinin demoralize edici bir miktarı sadece dedikodu ve emekti” [9]). Sanatçıların, özellikle bileziği konuşurken veya yazdıklarında, süreçlerinin en iyi analistleri olduğu açık değildir. (Wallace’ın alıntılarının çoğu röportajlardan, konuşmalardan veya mektuplardan geliyor.)
Ve eğer bu geniş bir anlamda doğruysa, bir Hıristiyan olarak sanatsal ilhamı anlamaya çalışıyorsanız daha da doğrudur. Wallace dini sanatçılarla neredeyse sınırlı değildir ve bu nedenle düşünceleri teolojik olarak çerçevelenmemiş insanların yaratıcılığı hakkındaki beyanlarla uğraşmak zorundadır. Kozmos’un İncil raporu ve anlamı doğruysa, -Hristi olmayanların yaratıcı çalışmaları üzerindeki anlaşılması mutlaka eksik olmalıdır. Bu, potansiyel olarak yararlı sezgilere sahip olmayabilecekleri anlamına gelmez, ancak bu sezgiler doğru metafizikte bir topraklama yapmadan parçalanmalıdır.
Bu farklı tanığı bu kadar çeşitli sanatçılardan ağırlamak için, İlham Disiplini Çok fazla teolojik etten kaçınır. Eerdmans, yerleşik bir Hıristiyan ofis şirketidir, ancak yazarlarına Hıristiyanlıklarında kitapları oldukları için biraz enlem sağlar, örneğin Sitenin notları:
Tarihi Hıristiyan geleneğinde derinden kök salmış, ekümenik ruha dayanan ve mezhepler ve diğer inançlarla ortaya çıkan diyaloglara açık olan Eerdmans, dini akademinin hayatında, kültürdeki dinin rolünde, çalışma bedenini, daha geniş bir akademik kitleye, genel olarak daha geniş bir akademik kitleye ulaşmak için çeşitlendirir.
Wallace, dini yorumlara açık olanlar olmasına rağmen kesinlikle genel okuyucuları hedefliyor gibi görünüyor. “Tanrı” kesinlikle yaratıcı ilham anlayışının merkezinde yer alır ve sık sık terimi çağırır, ancak oldukça istekli olmayan bir şekilde (örneğin, “Şairler Muse ve Peygamberler Tanrı olarak adlandırılır” [26]). Kitabın şeması, Hıristiyan Tanrı’nın Trinitarian doğasını ifade ediyor gibi görünüyor: “İlham”, “Enkarnasyon” ve “disiplin” e üçlü bölünmesi üç kişinin rollerini düşündürebilir. Ancak, bu bağlantı açıkça bildirilir.
Burada, bu nedenle, İlham Disiplini Açıkça Hıristiyan Sanatçı şüpheli hale geliyor, çünkü Wallace’ın yaptığı başka yerlerde daha fazla madde ile zaten yapıldı. Birçok Hıristiyan sanatçı, ilahiyatçı ve filozof bu konuda ciltler yazmıştır. Gelen en belirgin analog Aklım VE Dorothy L. Sayers‘S Yaratıcının Zihni.
Wallace, “Tanrı” ile ne demek istediğine dair tazminatları yorumlarken, Sayers havarilerin, Nicene ve Atanasian’ın inançlarını çağırıyor. Onun, kartların masadaki yaratıcılığının Trinitarian bir anlayışıdır ve sanatçıların eserleri (ve romancı olarak deneyimleri) yorumuyla etkileşime girse bile, Sant’agostino, Dante, GK Chesterton, CS Lewis ve sayısız diğer kaynaklardan da bahsediyor. Diğer yazarlardan alıntı yapsa bile, genellikle kısmen entelektüel olan yazarlar için cazipken, Wallace’ın kaynakları nadiren konu hakkında derin ve tutarlı bir düşünce kanıtı sağlar. Ve Sayers’ın yaratıcılığının, Wallace’ın yaratıcılığının anlaşılması, tekniği sanatın belirleyici faktörü olarak görmese de, otantik sanat ve taklitleri arasındaki uçurumu tanımada daha titizdir (harika bölümü “Scalene Trinies” bölümünde görülebileceği gibi).
Sonunda Sayers, yaratıcı eylemi, Baba, Oğul ve Kutsal Ruh’a karşılık gelen, enerjinin ve gücün üç bölümünde bir sürece ayırır. Bir yazar ve teolojik okuyucu olarak, aldığım ve daha sık yasalar ve daha sık yasalar verdiğim ve kitabını öğrettiğim bir bölüm. Fakat tamamen ikna edici davasını bulsun ya da bulmasa da, kesinlikle zorlu bir bakım ile ve tüm kalbi ile başka bir inanç sisteminde çalışamayan ortodoks bir Hıristiyan anlayışı yapıyor.
Sanatçılar için tanımlanmış dini inançlar olmadan (istekli olsun ya da olmasın) Carey Wallace’ı görebiliyordum Esin onları iyi bir yöne itmek. Aynı şey, çalışmalarını inançları ışığında görmeye başlayan Hıristiyanlar için de geçerli olabilir. Ancak yıllardır bu düşünceleri düşünen Hıristiyan sanatçılar için, İlham Disiplini Burada veya orada içgörü biber sağlayabilir, ancak gerçeklerinin çoğu başka bir yerde daha dolgun bir zekâ ile bulunur.