Clint Eastwood, belki de bir türün sonuncusudur – Amerikan sinema ikonu. Akranları arasında Tom Cruise gibiler olabilir, ancak Eastwood’un varlığı, günümüzün küreselleşmiş sinemasında büyük ölçüde bulunmayan, şüphe götürmez bir şekilde Amerikan özünü taşıyor. Eastwood, alamet-i farikası olan kaşlarını çatması ve alaycı, şaşı bakışlarıyla, John Wayne ve James Stewart tarafından popüler hale getirilen beyaz şapkalı kovboy gibi klasik Amerikan arketiplerini parçaladı. Kahramanların yerine unutulmaz ve karmaşık karakterler sunmuştur. İsimsiz Adam, Josey GallerVe William Munny. Bunun ötesinde, sıklıkla tercih edilen bir sektörde başarılı bir şekilde gezinmeyi başardı. sert yaşlanan yıldızlara. Yarım asırdan uzun bir kariyere sahip olan ve bir yönetmen olarak iki Oscar ödülü kazanan Eastwood’un mirası, dayanıklılık ve uyum sağlama konusunda etkileyici bir kanıt olmaya devam ediyor.
Callahan, şiddet ve merhamet, hukuk ve adalet arasındaki çizgiyi aşıyor ve benzersiz bir şehirli – ve belirgin bir şekilde Amerikalı – çelişkili, Byronic kahraman türünün somutlaşmış hali haline geliyor.
Ve sonra, sık sık Eastwood’un daha iyi bilinen western karakterlerinin gölgesinde yaşayan, başlı başına bir arketip olan Dirty Harry Callahan var. Ancak 70’ler ve 80’lerde on yıldan fazla bir süre boyunca Eastwood, suç filmini ve klasik polis kahramanlarını yapıbozuma uğratmak için altı tabancasını .44’lük bir Magnum mermiye sahip bir Smith & Wesson Model 29 ile takas etti. Callahan, acımasız taktikleri ve bürokratik bürokrasiyi küçümsemesiyle tanınan bir kural bükücüydü ve böyle bir filmin olduğu bir senaryo neredeyse yok. Kirli Harry (1971) bugün önemli olmadan yapılabilir geri tepmeöncelikle politik olarak muhafazakar olarak algılanması nedeniyle davranış Eastwood’un sürekli olarak kendisinin ve yapım ortağı Don Siegel’in yapmaya karar verdiği tek şeyin eğlenceli ve çekici bir polisiye gerilim filmi yapmak olduğunu iddia etmesine rağmen, film sahip.
izlemek Kirli Harry Son zamanlarda yine filmler, politik alt tonlarından daha az, Harry’nin karakterinden daha çok etkilendim. Beş film on yılı aşkın bir süreyi kapsasa da (1971–1988), onları beş gece boyunca izledim ve filmler ilerledikçe daha da belirginleşen büyüleyici bir karakter eğrisini fark etmeye başladım. Bu filmler boyunca Harry’de ortaya çıkan kesin bir kaba saba şefkat var. Bu bir pasifistin şefkati değil, daha çok koyunları korumak için bazen çobanın kurtlarla inip kirlenmesi gerektiğini anlayan bir adamın şefkatidir.
Callahan, 1971 yapımı orijinal filmde, Akrep (Andy Robinson) adlı bir seri katilin peşine düşen sert, mantıklı ve ilkeli bir dedektif olarak tanıtıldı. Anlatı boyunca Callahan, masumları korumakla rozetini cezayı hak ettiğini düşündüğü suçluları dövmek için bir bahane olarak kullanmak arasında ince bir çizgide yürüyor. Film şaşırtıcı bir şekilde karakter gelişiminden yoksun – bu da size klasiklerin aslında olabilmek sinematik hikaye anlatımının “kurallarına” uyulmayarak yapılabilir. Akrep, görünüşte sebepsizdir. O sadece bir deli ve Robinson oynar bu rol ile ürpertici verimlilik—bu bir sövmek karakter, izleyicilerin “nefret etmeyi sevdikleri” kötü adamlardan biri değil, sadece gitmesini istediğiniz karakterlerden biri. İyileştirici bir Akrep yok, onu iyileştirecek bir ilaç yok. O bile o kadar parlak değil. Hatalar yapar. Yakalanır. Ancak çok iyimser bir yargı sistemi ona sürekli olarak hareket alanı sağlıyor ve bunu defalarca istismar ediyor.
Harry’nin kendisi belirsiz bir taslaktır ve dürüst bir polis mi yoksa yasal bir kanunsuz mu olduğu sorusu tartışmaya açıktır. Yine de bu iki silüet arasındaki son karşılaşma, hiç şüphesiz herhangi bir gerilim filminin en tatmin edici sonlarından biridir ve anlatıyı yansıtmanın çok zekice bir yoludur. tam daire. “Ne düşündüğünü biliyorum serseriHarry, silah zoruyla tuttuğu suçluyu aptalca bir şey denemeye ikna etmeye çalışan alamet-i farikası alay hareketinin açılışını yaptı. Ve izleyicinin nabzı hızlanıyor çünkü Harry’nin bu Akrep karakterinin aptalca bir şey deneyecek kadar deli olduğunu bildiğini biliyorlar.
Son anlar, rahatsız edici oldukları kadar dokunaklıdır; Harry, Harry’nin kendisini havaya uçurmasını haklı çıkaracak yasal boşluktan yararlanmak için silahsız bir adamı kendisini silahlandırmaya teşvik etmiştir. Yine de son sahnede, Harry’nin rozetine baktığı, Scorpio’nun terör saltanatının bu kadar uzun süre devam etmesine izin veren katı polis gücünden tiksindiği ve belki de polisle suçlu arasındaki çizgiyi bulandırdığı için kendisinden de tiksindiği görülüyor. – bir kenara fırlatıp uzaklaşmadan önce. Kendi başına film, 70’lerin polisiye gerilim filmlerinin saf ve sürükleyici bir damıtması olarak çalışır – ancak bir dizinin ilki olarak film, büyüleyici bir karakter çalışmasına zemin hazırlar.
Bin dokuz yüz yetmiş üçün devamı, Büyü Gücü, zekice Harry’nin ilkelerini ona karşı çeviriyor. Orijinal film, amirlerini sık sık Harry’nin yargısını sorgularken buluyordu; bu filmi bu kadar ilgi çekici kılan şeylerden biri, Harry’nin her fırsatta Akrep konusunda haklı çıkmasını izlerken, odadaki iyimserlerin plastik gülümsemelerle masum insanlar ölmeye devam ederken siyasi oyunlarını oynamalarıdır. . Ama içinde Büyü GücüHarry kendisini kendisini putlaştıran ve yöntemlerini korkutucu uç noktalara taşıyan bir grup haydut polisle karşı karşıya bulur.
Film, Harry’nin hesap verebilirlikten bağımsız adaletin tiranlıktan oldukça ayırt edilemez olduğunun farkına varmasıyla boğuştuğunu görüyor. Memurlarla bir çatışma sırasında, onlardan biri açıklar mahkeme sisteminin adaleti sağlamada başarısız olduğunu, şiddetin tek çare olduğunu ve Harry’nin bunu tüm insanlar içinde anlaması gerektiğini. Memurların söylediği sözler, son filmin sonunda Harry’nin kendisinin de söyleyebileceği sözlerdir ve bu yüzleşme, onu, kanunun sınırlarının nerede yattığına dair anlayışında olgunlaşmaya zorlar.
Uygulayıcı (1976), Harry’yi Tyne Daly tarafından canlandırılan cesur ve korkusuz Kate Moore ile eşleştirir. Cagney ve Lacey (1981–88) şöhret. Bir kadınla çalışmaya karşı ilk direnci (bağlamsal olarakilk itirazları bazılarından daha az kadın düşmanı eleştirmenler düşünebilir), yeni keşfedilen bir empati duygusu göstererek saygı ve kabullenmeye yol açar. Harry’nin isteksizce kabullenmekten Moore’a gerçek bir saygı duymaya doğru evrimi, ortaya çıkmaya başlayan daha yumuşak, daha şefkatli bir yönün ipuçlarını veriyor. Zaman, yaş ve deneyim, serinin en karanlık girişini hazırlayarak Harry’yi yumuşatmaya başladı.
Ani etki yorucu bir filmdir. Dizinin daha neşeli bir şekilde ele alınmasından sonra, Uygulayıcı1983 yapımı bu devam filmi, tecavüz kurbanı Jennifer Spencer’ın (Sondra Locke) adaletin dizginlerini kendi ellerine alıp bir cinayet cümbüşüne giriştiğini görüyor. İntikamla hareket eden Harry’nin yolu, yoğun komployu çözerken önemli noktalarda Harry’ninkiyle kesişir. Yöntemlerine göz yummasa da, acısına sempati duyuyor ve Spencer’ın haklı çıkmasını sağlamak için memur arkadaşlarını kasıtlı olarak yanıltmaya başladığı noktaya kadar adalet arayışını dikkat çekici bir şekilde destekliyor.
Son film, 1988’ler Ölü Havuz, şöhretin ve kötü şöhretin karanlık tarafını üstlenen daha tecrübeli ve düşünceli bir Harry sunuyor. Şiddet kullanmaktan korkmasa da, bir kolluk görevlisi olarak gözle görülür şekilde daha ölçülü, bu da deneyimleriyle olgunlaşan bir adam olduğunu gösteriyor. Harry Callahan içinde Ölü Havuz izleyicilerin yaklaşık yirmi yıl önce tanıştığı “Dirty” Harry Callahan’dan oldukça farklı.
Bir karakter olarak büyümesine ve gelişmesine rağmen, Harry dizi boyunca ahlaki açıdan karmaşık bir figür olmaya devam ediyor. Sürekli olarak yasa ve adaletin sınırlarıyla flört ediyor, dünya etrafında değiştikçe onları tanımlayıp yeniden tanımlıyor ve bu ikisinin her zaman uyumlu olmadığına dair derin bir inancı öne sürüyor. Artan şefkati, karakter akışına bir karmaşıklık katmanı ekleyerek bu anlayışla çerçeveleniyor.
Hıristiyanlar bu tür filmlerden ne anlamalı? Harry kesinlikle herhangi bir geleneksel anlamda bir İsa figürü değildir – her ne kadar bazı Vahiy İsa’nın düşmanlarına ziyaret ettiği adalet ve intikam duygusunu değerlendirmenin kilometre dışında (19:11-21). Ancak Harry dizi boyunca gelişiyor, bunu inkar etmek mümkün değil. Ve bu evrim, anlayış, empati ve şefkat ilkelerine doğru yavaş, bazen tökezleyen bir yolculuktur. Yine de eylemleri çoğu zaman bu ilkelere meydan okuyarak karakterinin doğasında var olan çelişkiyi, belki de hepimizde mevcut olan bir çelişkiyi vurgular.
Rahmetli Brennan Manning bir zamanlar yazdı,
Dürüst olduğumda, bir paradoks yığını olduğumu kabul ediyorum. İnanıyorum ve şüphe duyuyorum, umut ediyorum ve cesaretim kırılıyor, seviyorum ve nefret ediyorum, iyi hissettiğim için kötü hissediyorum, kendimi suçlu hissetmediğim için suçlu hissediyorum. Güveniyorum ve şüpheleniyorum. Dürüstüm ve hala oyun oynuyorum. Aristoteles benim akıllı bir hayvan olduğumu söyledi; İnanılmaz bir bira kapasitesine sahip bir meleğim olduğumu söylüyorum.
Manning nasılsa, Callahan da öyle. Adaletin tecelli etmesi için, kanundan kaçmak pahasına bile olsa, elinden gelen her şeyi yapmaya istekli olması, onun merhamet anlayışının temelini oluşturur. Çelişkili, çelişkili, karmaşık ama büyümeye ve gelişmeye muktedir bir anlayış.
Harry Callahan, şiddet ve merhamet, hukuk ve adalet arasındaki çizgiyi aşarak benzersiz bir şehirli – ve belirgin bir şekilde Amerikalı – çelişkili, Byronic kahraman türünün somutlaşmış hali haline geliyor. Mücevherler nasıl muazzam bir baskı altında şekilleniyorsa, Harry’nin şefkati de karşılaştığı zorluklar ve trajedilerle şekilleniyor ve bileniyor.
mi Kirli Harry izlenmesi gereken filmler? Hayır. Ama buna değer mi? Pekala, bugün Hollywood’un fazla mesai yaptığını düşünürsek izleyicileri çocuksulaştırmakve duygusal olarak iyi ayarlanmış, kırmızı kanlı yetişkinler için gittikçe daha az büyük bütçeli film yapılıyor, insan Clint Eastwood’un hem suçlulara hem de adliye çalışanlarına kaşlarını çatmasını izleyerek iki saat geçirmekten çok daha kötüsünü yapabilir. Eastwood hala ortalıkta, stüdyoların kanatlarına musallat oluyor ve ara sıra bir film çalkalıyor. Ama Hollywood’un “onları böyle yapmadığını” inkar etmek mümkün değil. Kirli Harry artık değil.
Ve Callahan’ın kendisinden alıntı yapacak olursak, “Şık olmanın bedeli çok ağır.”