Florida aşırılıkların olduğu bir yerdir – aşırı sıcak, aşırı hava, aşırı insanlar. Orada büyümenin nasıl bir şey olduğunu kelimelerle ifade etmek zor ama Dizz Tate ilk romanıyla durumun yoğunluğunu genç yetişkinliğin dramatik, duygusal çalkantısıyla birleştiriyor. İçinde Vahşiler, bir grup genç, bir gün kaybolan yerel vaizin kızı Sammy’ye olan saplantıları yüzünden bağ kurar. Grubun onu aramaya başlaması ile yıllar sonra, büyüdükleri zaman arasında gidip gelen hipnotize edici, keskin bir anlatımla Tate, eşi benzeri olmayan bir durumun portresini çiziyor – başka yöne bakmanın imkansız olduğu bir araba kazası.
Bizim kültürümüz Dizz Tate ile ilk çıkışını, kızlık paradokslarını ve tabii ki Florida’yı tartışmak için oturdu.
İlk romanınız için tebrikler! Bu kadar çok kısa hikaye yayınladıktan sonra daha uzun bir projeye sahip olmak nasıl bir duygu?
Heyecanlıyım – 20 yaşımdan önce farklı bir Florida kitabı üzerinde çalışıyordum ve sanırım bu kitap yaklaşık 5 yılımı aldı. Gerçekten sürdürülebilir bir proje oldu. Kısa öyküler yazmak için bir nevi ara verirdim ama uzun bir süre hep tam zamanlı garsonluk yaptım, sonra İngiltere’deki okullarda öğretim asistanı olarak çalışıyordum. Hayatımın her zaman bu gizli, garip kısmı oldu, eve gidip arka arkaya üç saat tek başıma kalıyorum ve bir şeyler uyduruyorum. Bunu yapmaktan gerçekten zevk alıyorum! Hala bu sürece, dünyada ortaya çıkmasından daha yakın hissediyorum. Ama buna alışmaya başladım ve çıkacağı için heyecanlıyım.
Romanın tonu ve gerilimi ilk başta beni gerçekten etkileyen şeydi: Kitabın çoğu, yaklaşık 6 veya 7 kızdan oluşan bir grup ve yalnız erkek Christian’ın merceğinden anlatılıyor, sadece bazen birbirlerinden tekil olarak bahsediyorlar. kişi. Neden hikayenin bu şekilde anlatılmasını istediniz?
Birkaç kez yeniden yazdım – ilk seferinde birinci şahıstaydı, sonra üçüncü şahısta yaptım ve sonra birinci şahısa geri döndüm. bu hikayeyi okudum New Yorklu isminde “Taş Ocağının Leydisi” kaydeden Mariana Enriquez Bu yaşlı adama takıntılı olan bir grup genç kız hakkında ve hepsi ‘biz’ sesiyle anlatılıyor. Bu konuda yaptığı bir röportajı okudum, burada kızlardan bahsediyordu ve ‘Onlar bir meclis, savunmasızlar ve güçlüler ve bu karışım çok ilgi çekici’ gibi bir şey söyledi. Ve onların güzeller ve canavarlar olduğu hakkında bir şeyler söylüyor, her zaman aynı anda iki şey oluyorlar.
Birinci tekil şahıs ağzından yazdığımda, anlatıcı kendini çok gergin ve güvensiz hissetti – ki bu on üç yaşında olmak için çok doğru – ama gerçeğin tamamının bu olmadığını düşündüm çünkü 13 yaşında olduğumu ve kendimi yenilmez ve oldukça güçlü hissettiğimi hatırlıyorum. korkusuz, sanki bir kız ya da yetişkin olmaktan ne beklendiğini bilmiyormuşum gibi. Bu inanılmaz deney anı, tuhaflık ve iğrençlik ve sadece birbirinin anladığı ve dünyanın geri kalanına tamamen yabancı olan bir tür gizli mizah dili vardı. Bunu şimdi hala görüyorum – otobüsteyken ve kıkırdayan kız grupları gördüğünüzde ve ne söylediklerini duyabildiğinizde, ancak bu tür bir dünyaya erişiminiz olmadığında. Ve buna bayılıyorum. Bu doğru geldi, ‘biz’ sesini duyduğumda, burada güç var.
Gençken, bu huysuz kız klişesini biraz oynarlar ve annelerinin onlara verdiği ‘vahşi’ etiketini benimserler, ancak kendilerinden bir sınıf büyük olan ve onlara karşı soğukkanlı olan Mia ve Sammy’nin yanında uysal ve çekingen görünürler. onlara. Neden kişiliklerinin bu ayrı yönlerine sahip olmak istediniz?
Hayatlarıyla, bulundukları yerde özellikle sevildiklerini hissetmiyorum. Bilirsin, gençken, kendini güvende hissetmiyorsan ve sevildiğini hissetmiyorsan, ihtiyaçlarını özellikle nazik ya da kolay anlaşılır bir şekilde ifade etmiyorsun. Çoğu zaman, sözlerin dikenli ve kabadır ve bunlar senin içindeki hüzünlü bir yerden gelir. Benim için zalimlikleri o kadar edimsel ki, gerçekten komik buluyorum. Bana özellikle öğretmen olmayı ve çocukların şımarıklığını görmeyi hatırlatıyor. 9. sınıflardan oluşan bir gruba giriyorsunuz ve sizi doğrudan yok ediyorlar, ama sonra teneffüs vakti gözyaşları içinde size geliyorlar çünkü bir tür hayali önemsizlik. Sanırım bu karışım, sadece kalbimin tellerini biraz çekiyor. Bunu gerçekten hissediyorum ve o zamanı ve ne kadar yalnız olduğumu ve arkadaş istemek ve sevilmek için duyduğum özlemi hatırlıyorum ve hiçbir şey anlamadım. Sadece doğru hissettiriyor. Bu kızların aşk hakkında entelektüel ve felsefi bir şekilde konuşmalarına izin vermeyeceğim, birbirlerine karşı nazik olmayacaklar. Aşkları bunun için çok şiddetlidir.
Ayrıca, karakterlerin biraz daha yaşlı olduğu ve hepsinin farklı kişiliklere sahip olduğu zamana dair bu ileriye dönük öngörülerimiz de var. Bu tek varlıkta pıhtılaşmaları yerine, bu karakterlere biraz derinlik vermek sizin için önemli miydi?
Sanırım bu hikayeler yazdığım son parçalar ve hepsini gerçekten çok beğendim. ‘Hepinizle biraz zaman geçirmek istiyorum’ gibiydim ve onları yazarken çok eğlendim çünkü yaşlandıkça bir tür özgürlük var. ‘Yaşlandıkça tutum nasıl değişir?’ Hâlâ güçlüler, hâlâ onlara biraz hayal kırıklığı gibi görünen bir dünyada yol alıyorlar. Hâlâ ellerine ne geçerse geçsin kendi hayatlarından kaçmaya çalışıyorlar. Ve benim için de önemliydi, kaçmayı başarmaları ve hayatlar kurmayı başarmaları, ama mükemmel değiller. Nasıl hala kendileri olduklarını göstermek istedim, ama kendi içlerinde, dışarıda bulamayacakları bir tür bağışlama bulmuşlar. Böylece bu bir salıverme gibi hissettirdi.
Çocukluk bölümlerini tanımlayan bu iskeletsel, liminal yazı ile yetişkin olduklarında daha ayrıntılı ve arka plana yönelik olanlar arasındaki farkı seviyorum. Bunu anıların puslu hissini yerine oturtmak için mi yapmak istediniz?
Bence şimdiki zaman bölümünde, sen 13 yaşındasın, bir şeyleri tam anlamıyla ilk kez yaşıyorsun. Benim için hafızamın başladığı yer orası. Çocukluk benim için biraz yabancı ama 13 yaşında fiziksel olarak o bedende olduğumu ve o kişinin şimdi bana nasıl dönüştüğünü hatırlıyorum. Sanırım o şimdiki zaman bölümleri, neredeyse hiç hafızaları yokmuş gibi görünmelerini istedim. Tıpkı ‘Deneyim, deneyim, deneyim, oluyor, oluyor, oluyor’ gibiydi. Çok hızlandırıcı ve onu başka hiçbir şeyle karşılaştırmıyorlar. Eski bölümlerde işler yavaşlıyor ve biraz daha anlayış var.
Öyleyse Florida hakkında konuşalım.
Yay!
Floridalı bir arkadaşım olarak, ne amaçla gittiğinizi tamamen anladım – sıcaktan sırılsıklam olmuş bu günlerde ve tüm kişiliğiniz o kadar terli ki hareket bile edemiyormuşsunuz gibi geliyor. Romanın bu yerle bu kadar bağlantılı olmasını neden istediniz?
Benim için de düşünüyorum, Londra’dan taşınan biri olarak orada büyümek – geçici vizelerle oradaydık – 10 yıldır oradaydım, ancak kendimi hiç süper istikrarlı hissetmedim ve dışarıdan bakan biri gibi hissettim. aklımda biraz idealize edilmiş sinematik bir yer. Ve bu doğru – burası çok büyük uç noktaların olduğu bir yer. Bir nevi ikiz takıntılarım vardı – kızlık ve Florida. Bu ikiz saplantılar birlikte gerçekten iyi çalıştı. Florida’da, özellikle de Orlando’da, ‘bataklığı idare etme’ anlayışına sahipsiniz. ‘Ah, bu kızları güzel görünmeleri için giydireceğiz’ gibi ama aynı zamanda kaldırımda kendi ayaklarını da yakıyorlar. Onları çevreleyen sert, vahşiliğe doğru bir tür doğal eğilim var. Florida, eski vahşilik karşısında kırılganlığı çok güzel temsil ediyor. Gölde her zaman sizi izleyen bir timsah vardır, zengin evlerin borularından yukarı sürünen yılanlar vardır. Bir bakıma bu harika bir ekolayzır ve kıyametin gelip geçtiğini hissediyorsunuz ve herkes ona mantıklı bir şekilde yaklaşmak yerine çıldırıyor ve tema parkları kuruyor. Bu onların doğal tepkisi. Hangisini seviyorum.
Kesinlikle. Devletin ne hale geldiğinin tonunu belirler. Eski evimin arkasındaki gölde tam anlamıyla bir timsahım vardı. Minik köpeğimizi dışarı çıkaramazdık – kapılırdı. Ama ‘bataklığı asfaltlamak’tan mecaz olarak bahsetmen ilginç, halbuki Florida’nın yaptığı tam anlamıyla bu. Bu arazileri alıyor ve oraya toplu konutlar yapıyor. Kitabın üslubu, atmosferle mükemmel bir uyum içindeydi.
Orada büyüdüğüm ve bu şeylerin birbirine karıştığını gördüğüm için kendimi çok şanslı hissettim. Florida’lı herkesin onunla bu ilişkisi olduğunu hissediyorum, neredeyse çözemeyeceğiniz bir matematik problemi gibi. Sanırım buna takıntılı hale geliyorsun. Ve her zaman bu zaman sınırı vardır, sanki her zaman sel ve fırtınalar yüzünden çıkış yolundaymış gibi hissettirir, insanlar bir şekilde tutunur. Büyüleyici ve korkutucu ve buna benzer tek yer.
Bu tamamen doğru – insanlara nereli olduğunuzu bildirdiğinizde muhtemelen en büyük tepkiyi alan yer burasıdır. “Ah, bana bundan bahset!” sanki Pluto’dan falanmışım gibi.
Ve onlar da biraz şüpheci. Ne gibi dır-dir aşağısı gibi mi?’
Doğru söyledin – tam anlamıyla böyle bir yer yok. Ana hikaye, vaizin kızı Sammy’nin kaybolmasının ve bir grup kızın onu bulmayı görev edinmesinin ardından geçiyor. Sizce çocuklar neden onun olduğu yere bu kadar bağlılar?
Sanırım onu bu iki ikiz kişilik olarak görüyorlar – Mia biraz daha dışa dönük, bu tamamen Amerikan güzellik ideali. Sammy buna karşı biraz daha asi ve daha kısıtlıydı. Kafasını kazıtır ve diğerlerinden hiçbiri buna cesaret edemez. Bir nevi hangisini seveceklerine karar veriyorlar ve bence o zamanlar her şeyi sevmeye açık oluyorlar, her şey bir saplantı olabiliyor. Sammy’yi ilginç buldum çünkü o gizemli ve hiçbir şeyi açığa vurmuyor. Kızlar çok duygusaldır ve belki biraz daha bağlı birine bakmayı çekici bulurlar. Onun havalı olduğunu ve onlar için çok büyüleyici olan zengin bölgeden olduğunu düşünüyorlar.
Tüm bunlar olurken, Mia’nın annesi “Yıldız Arama”nın sunuculuğunu yapmaktadır. Amerika’nın yeteneği varKasaba genç bir süperstar çıkarırsa anında şöhret vaat eden -esque şovu. Kızların buna neden bu kadar ilgi duyduğundan ve birinin küçük memleketinden kaçma fikrinden biraz bahsedin.
Benim için gerçekten 12 ya da 13 yaşında olduğumu ve henüz hayat hakkında bir fikrim olmadığını hatırlıyorum. Hayatınız çok kısıtlı – araba kullanamıyorsunuz, manzaranıza çok sıkıştınız ve bence apartman kompleksindeki bu kızlar, otoyolda veya havuzda Walmart’a yürüyebilirler ve hepsi bu. Sadece yeni bir hayatın hayalini kurduğun bu uzun yazların var. Onlar için fikir, herhangi bir hayata sahip olmamızın tek yolunun ya güzel ya da ünlü olmak olduğu. Bunu görmelerinin tek yolu bu, çünkü ‘Belki başka bir yönden özel değiliz’ derler. Ve bunda çok trajik bir şey var. Gençken güzelliğin çok önemli olduğu ve sınıftaki en zeki çocuk değilseniz veya paranız yoksa, güzelliğin diğer her şeyden önce geldiği fikri, kızlar ve erkekler için oldukça tanıdıktır. Ve şimdi görüyorsunuz, videolar çekiyorlar ve ‘Bu benim biletim’ diyorlar. Bu fikre kapılıyorlar ve bir mucizeyle yapılacak şekilde ona inanıyorlar. Ya da diğer kaçış, Tanrı’ya inanmak olur, bu onların vahiy türüdür. Bence bunda bir trajedi var çünkü olmayacağını biliyorsun ama bir şeye inanmanın da bir güzelliği var.
Son olarak, yazınız için sırada ne var? Daha çok kısa öykü yazmak istiyor musunuz yoksa üzerinde çalıştığınız başka bir roman var mı?
Gerçekten heyecanlandığım başka bir roman üzerinde çalışıyorum. 18 yaşında garsonluk yapan bir kızla ilgili diğer konumuz. Hakkında yazmak eğlenceli bir çağ çünkü benzer bir geçiş. Lisedeyken kalıplarınızı kurarsınız ve 18 yaşına geldiğinizde yeniden dünyaya itilir ve yeni yaratılırsınız. O yaşlarla gerçekten ilgileniyorum – orada paketten çıkarılacak çok şey var.