Garip, vahşi ve harika 90’lı yıllardan geliyordu, kardeşlerim ve ben haftamızı tanımlayan bir ritüel vardı: Pazartesi akşamı güreş izlemek.
Ben en eskisiydim, Sean’ın arkamda üç yıl ve dört tane daha sürükleyen Andrew. Yaş boşluklarımız kavga için yeterince büyüktü, ancak Tag-liam’ın bir tür sadakatini yaratacak kadar yakındı.
Her Pazartesi akşamı, faul yapmadan, bir paket prekon gibi yemin ve sonra kendimizi en önemli şey için oturma odasının katında başlattık: Pazartesi Akşam Savaşları TV konsolumuzda. Bu HD ve 4K önceydi. Bir uyduya sahip olduğumuz için minnettardık.
Yani, sadece bir güreş gösterisi yoktu. İki kültürel juggernaut vardı: WWE Pazartesi gecesi çiğ ve WCW Nitro Pazartesi. Sanki Marvel ve DC, başları ellerinde dururken, omuzda omuzda yatan kardeşleriniz önünüzde başa doğru başa çıktı.
Tanrı’nın her zaman kilise banklarında veya adanmışlarında görünmediği ortaya çıkıyor. Bazen kendisini tutarlılıkla, inancınız sessiz hissettiğinde sizi koruyan alışkanlıklarda sunar.
DVR’yi unutun. İşemek zorunda kalırsanız, başlamanız daha iyidir. Snack Break? Sadece reklamlar sırasında. Ve eğer kanalı oy vermeden değiştirdiyseniz, aile topuktunuz.
Bunun için yaşadık. Stone Cold Steve Austin, Kane, The Rock, Goldberg, Sting, Nwo: Bu bizim Altın Çağımızdı ve dövüş matımızla ön sıradaydık.
Ama sonra hayat onun sonuyla bizi vurdu.
Topuk eğrileri ve görüntüleme başına özel ödeme arasında bir yerde, gerçek hayat vücudu ezdi. Ebeveynlerimiz 90’lı yılların sonlarında boşandı ve aniden Pazartesi akşamı yutturmaca ile yankılanan evi sessiz hissetti. Ağır.
Ancak güreş değişmedi. Ve biz hala kardeştik.
Bu yüzden ona yapıştık.
Her Pazartesi kutsal oldu. Bir çeşit restorasyon düğmesi. Araziler vahşi, genellikle saçma ama güvenilirdi. En iyi şekilde tahmin edilebilir. Kim kazanır? Kim müdahale eder? Gemiyi yarışa kim kurtaracaktı? Müfettişler bilmek istedi ve bunun için oradaydık.
Birkaç saat boyunca, acıya yelken açan üç çocuk değildik ve çok hızlı büyüdük. Yine yalnızdık. Üç erkek halının üzerine uzandı, Sting’in nihayet konuşup konuşmayacağını veya kayanın konuşmayı bitirip bitirmediğini tartıştı. (Spoiler: değildi.)
Ve bu rutin, ancak aptalca görünse de, her şey kırık hissettiğinde bize sağlam bir şey verdi. Bize bir hız verdi. Takip edilecek bir hikaye. Parçalara gitmek yerine eğilmenin bir nedeni.
Geriye dönüp baktığımda, sanırım Tanrı bize bunu verdi. Güreşin kendi içinde manevi olduğu için değil, birbirlerini diğerine sunma eylemi – haftalarca – oldu. Spandex’te zarafetti. Alışkanlıkta gizlenmişti.
Tanrı’nın her zaman kilise banklarında veya adanmışlarında görünmediği ortaya çıkıyor. Bazen kendisini tutarlılıkla, inancınız sessiz hissettiğinde sizi koruyan alışkanlıklarda sunar. Pazartesi akşamı İncil’deki bir çalışma değildi, ama onlar Bir sendika hizmeti. Halı hiç kutsal olmamıştı, ama aramızdaki boşluktu.
Dikkatimizi diğerlerinden daha fazla çeken bir komplo vardı: Sting.
90’lı yılların başında sarışın hum ile gürültülü ve renkli ponksiyon değil, daha ziyade koyu saçlarla dönen versiyon, Karga Yüz boya ve sessiz adalet havası. Sting konuşmadı. Hollywood Hulk Hogan ve Nwo ticareti yaparken gölgelerden baktı, WCW’yi kontrol etmeden ölçüyor ve yönetti. Sting’i kirişlerde birkaç dakika görmek için bir bölüme bakıyoruz. Olağanüstü!
Sting, arka planda, ayarlamaya devam ettiğimiz kahramandı. Bize gerçek hayatta umduğumuz adalet türünü hatırlattı. Kötü adamların her zaman kazanamayacakları. Birinin kalkacağını ve doğru şeyleri yapacağını.
Sonunda unvanını ve Batté Hogan’ı aldığında elektrikti. İyi adamlar sadece bir kemer kazanmadı. Onurlarını kurtardılar. Ve biz de bir şekilde.
Zamanla hayat devam etti. Büyüdüm, bir iş buldum ve sonunda ilk evimi aldım. En küçük kardeşim Andrew üniversitedeyken taşındı ve Pazartesi günü güreş, Gong’un sesini daha az Undertaker tarzında diriltti.
Yerde yatmak yerine, her biri orta Domino pizzamız ve 2 litre Dr. Pepper veya Tag-team ortağı olarak aramızda bir damla ile kamp yapıyoruz. O zaman eşim Karen’dan ayrıldı ve durdu ve başını salladı.
“Hepiniz çok saçmasınız,” dedi gülerek.
Omuzlarımızı sallardık, ağız dolusu alıp cevap verirdik: “Pazartesi”.
Sonunda, evlilik ve çocuklar ritmi yeniden düzenledi, ancak kalbi değil. Pazartesi Cuma günü değişti, ancak güreş hala dahil. Sadece şimdi, yeni nesil süper hayranlarla çevriliyim: çocuklarım.
Şimdi favorileri var: Şövalye (benim de), Roman Reigns, CM Punk. Sanki gerçek bir gürlemişmiş gibi kanepede birikiyorlar. Kalmaya promosyonları keserler. Kimin kazanacağına dair bahislerini deliyorlar.
Hile ve şampiyonlardan bahsediyoruz ve neden “yüzler” (iyi adamlar) umursamıyor. Bu, karakter, benlik kontrolü ve kötülüğü kötülükle geri ödemediğimiz için kapıyı açar.
Bazen bana günümün nasıl olduğunu soruyorlar. Bazen okula soruyorum. Ve böylece, katlanır ve piroteknik sandalyelere sahip bir oyuna bakarken, gardiyanlarımız düşüyor. Gerçek bir bağlantı için yer var.
Hiç gelmediğim şey bu. Bu aptalca ve abartılı ritüelin ebeveynliğimde kutsal alan yaratacağını. Savaşçı yetiştirmiyorum. Ben nasıl hissettiğini bilen çocukları büyütüyorum. Ortak bir şeye sahip olmak. Bir ritim. Kendimi sadece babaları olarak değil, köşesinde bir takım arkadaşı olarak sunduğum bir anlık an. Hala kardeşlerimle geçirdiğim zamandan bahsediyorum ve umarım çocuklarına Cuma akşamı babamla geçirdiklerini söylerler.
İnsanlar güreşi deride etmeyi sever. “Yanlış.” “Yazılmış.” “Bu sadece bir sabun spindex sabunu.”
Ve elbette, bunun bir kısmı doğrudur. Ama aynı zamanda bizi ağlatan her film ve hayatımızı değiştiren her kitap. Gerçek yumruklarda değil. Bağlantıda.
Güreş hiç sadece yüzük için olmamıştı. Zemindi. Yani kanepe. Şimdi, büyük anlarda hepimizin biraz yaklaştığı çocuklarımın amacı. İç şakalar, rutin, çok sert hissettiğinde omuzda omuz oturma olasılığı ile ilgileniyordu.
Terapi değildi. Ama öyle dönem iyileştirme.
Ve belki de Grace bazen böyle ortaya çıkıyor: gürültülü, kaotik, abartılı … ve tam olarak ihtiyacımız olan şey. Derin olduğu için değil, tutarlı olduğu için. Çünkü tüm gürültünün ortasında bizim için yer açtı. Üç kardeşim birlikte biraz zaman geçireceğimizin biliyorduk.
Sting gölgelerden savaşmış olabilir. Ama ondan bir şey öğrendik. İncil’in birden fazla şampiyona popunu yansıttığı bir şey: sonunda iyi kazanır. Adalet önemlidir. Ve kurtuluş her zaman izlemeye değer.
Giriş ve piro müziği ile birlikte gelse bile.