Modern muhafazakarlığın köken hikayesinin araştırılması birçok yoldan geçmiştir. Bazı tarihçiler bunu 1930’larda, Herbert Hoover ve kitabın yayıncısı Robert McCormick gibi şahsiyetlerin önderliğindeki acımasız bir sağcının ortaya koyduğu zaman bulmuşlardır. Chicago Tribünü, gerçek diktatörün Adolf Hitler değil, Franklin D. Roosevelt olduğu konusunda uyardı. Diğerleri 1950’lerin başlarına ve Senatör Joe McCarthy ile savunucularının William F. Buckley Jr.’ın yeni çıkan dergisindeki yükselişine işaret ettiler. Ulusal İnceleme.
Şimdi Matthew Dallek, daha önce bir grup ahmak olarak görmezden gelinen John Birch Derneği’nin siyasi sağın oluşumunda kilit bir etkiye sahip olduğunu iddia etmeye geliyor. George Washington Üniversitesi’nde profesör olan Dallek, derneğin 1960’lardaki faaliyetlerine dair ikna edici ve zengin ayrıntılara sahip bir açıklama sunmak için binlerce belgeyi didik didik etti. Yeni kitabı, huş ağacıgrubun sağdaki nihai düzen karşıtı hareket olduğunu ve temalarının çoğunun daha sonra Donald Trump tarafından benimsendiğini ve yaygınlaştırıldığını savunuyor.
John Birch Derneği’nin kurucusu Robert HW Welch Jr., Harvard Hukuk Fakültesi mezunu ve Massachusetts, Belmont’tan zengin bir şeker üreticisiydi. Amerika’nın düşüşü olarak gördüğü şeyin suçunu, Welch’in sözleriyle “bu ulusu totaliterlik yoluna sokan” Woodrow Wilson’a yükledi. New Deal tehlikeyi artırdı. Welch, Hitler ve Naziler hakkında hayırsever bir görüşe sahipti ve komünizmin Amerika için gerçek tehdit olduğuna inanıyordu. Dünya Savaşı’na girmeye karşı çıktı ve Amerika Birinci hareketine katıldı. 1941’de şunları yazdı: Satıcılığa Giden Yolserbest piyasaya federal izinsiz girişlerden yakınıyordu.
Savaştan sonra Welch, Amerikan serbest girişimini ve özgürlüğünü yok etmeye çalışan uğursuz güçleri temsil ettiğine inandığı federal kurumlara, küresel finansörlere, Dış İlişkiler Konseyi’ne ve BM’ye yakındı. 1954’te şunları yazdı: John Birch’in Hayatı, 1945’te Mao Zedong’un komünist isyanında öldürülen bir ABD Ordusu istihbarat subayının biyografisi. Welch, Dışişleri Bakanlığı’nın Mao’ya sempati duyan yetkililer tarafından öldürülmesinin üzerini örttüğüne ikna olmuştu. Başkan Dwight D. Eisenhower’ın dünya çapındaki komünist devrimi engelleyeceğini umuyordu, ancak kahramanı McCarthy Senato tarafından kınandıktan sonra GOP’a olan inancını kaybetti. kitabında Politikacı, Welch, Eisenhower’ın “komünist komplonun kendini adamış, bilinçli bir ajanı” olabileceğini tahmin etti. Dallek’e göre, “Welch’in Amerikan yaşamına ilişkin komplocu anlayışı tırmanmıştı ve şimdi Amerika’nın bazı liderlerinin gerçek bağlılığının Anayasaya değil, Komünist Partiye bağlı olduğu sonucuna vardı.”
Aralık 1958’de Welch, halkı komünist komplo hakkında eğitecek yeni bir organizasyon başlatmak için birçoğu güçlü Ulusal Üreticiler Birliği’nde görev yapmış 11 arkadaşıyla Indianapolis motelinde iki gün boyunca bir araya geldi. Zenginliklerine ve nüfuzlarına rağmen, bu işadamları kendilerini karanlık seçkinlerden oluşan bir çetenin kurbanları olarak görüyorlardı. Eisenhower’ın komünist tehdit karşısında beceriksizliği ve ırksal entegrasyona verdiği destek olarak gördükleri şeye öfkelendiler. Eisenhower ve onun Cumhuriyetçi kuruluş arkadaşları, hızla Birchers’ın hedefi haline geldi. Dallek, “John Birch Topluluğu” diye yazıyor, “daha geniş Amerikan yönetimi içinde algılanan ulusal fikir birliğini aşındırmaya ve Eisenhower’ın Amerika’sının siyasi coğrafyasını yeniden haritalandırmaya çalışan üçüncü taraf bir güç olarak işlev gördü.”
Birch inancını benimseyen bir sanayici Fred Koch’du. 1930’larda Koch, Joseph Stalin’in Sovyetler Birliği’nde ve Hitler’in Almanya’sında petrol rafinerileri inşa etmişti. İlki tarafından dehşete düşürüldü, ancak ikincisine ısındı. “Koch,” diye yazıyor Dallek, “faşist ülkelerdeki insanların, merkezi bir hükümetin işçiler için bir güvenlik ağı oluşturduğu ülkelerdekinden daha iyi durumda olduğunu ve çok çalışmak için daha motive olduğunu düşünüyordu.” Militan bir antikomünist olan Koch, 1950’lerin sonlarında Orta Batı’da Birch müjdesinin yayılmasında belirleyici bir rol oynadı.
Dallek, daha önce bir avuç kaçık olarak göz ardı edilen John Birch Derneği’nin “daha geniş Amerikan yönetimi içinde algılanan ulusal fikir birliğini aşındırmaya ve Eisenhower’ın Amerika’sının siyasi coğrafyasını yeniden haritalandırmaya çalışan üçüncü taraf bir güç olarak işlev gördüğünü” yazıyor.
Welch, grubun etkisini artırmak için güncel olaylardan yararlandı. Dallek, Welch’in – korktuğu komünistleri taklit ederek – yerel düzeyde 20 üyeli hücreler oluşturduğunu ve Eisenhower’ın Sovyet Başbakanı Nikita Kruşçev ile diplomasisini kınayan Zirve Karışıklıklarına Karşı Komite de dahil olmak üzere cephe grupları kurduğunu açıklıyor. Arizona Senatörü Barry Goldwater’dan Buckley’e kadar sağın önde gelen isimleri, komitenin Sovyetlerle bir zirveyi kınayan ve okuyuculara Soğuk Savaş’ın “ölümüne bir savaş” olduğunu hatırlatan mektubunu imzaladı.
1959’a gelindiğinde hareket, üst düzey iş dünyası liderlerinin dünyasının dışından destek çekmeye başladı ve ülke çapında 82 fasılla övündü. Bu yerel bölümler, “Amerikancı” inancı yücelten kitaplar, broşürler ve filmler dağıttı ve halk kütüphanelerini ve işletmeleri toplumun komünizm karşıtı haçlı seferine katılmaları için baskı yapmak için dilekçe kampanyaları ve mektup yazma kampanyaları yürüttü. 1961’in başlarında başlatılan en büyük kampanya, Yüksek Mahkeme Başkanı Earl Warren’ın ırk ayrımcılığını ortadan kaldırmayı teşvik ettiği için görevden alınmasını talep etti.
Birchers daha yüksek bir profil kazandıkça, John F. Kennedy’nin yönetimi onların yeni şöhretlerini kullanışlı bir siyasi engel olarak kullanmaya çalıştı. Batı Almanya’daki bir piyade tümeninin komutanı Tümgeneral Edwin A. Walker’ın adamlarına toplumun öğretileri konusunda talimat verdiği ortaya çıktığında meseleler doruk noktasına ulaştı. (Ayrıca Eleanor Roosevelt’ten Başkan Harry S. Truman’a kadar herkesin “kesinlikle pembe” olduğunu belirtti.) Walker, bir soruşturmanın ardından 1961’de istifa etti ve Güney’de ırk ayrımcılığına karşı çıkmada başrolü üstlenmeye devam etti. Çok sayıda Cumhuriyetçi yasa koyucu onu savunurken, Kennedy Amerikalıları “korku ve şüphe danışmanlarından” uzak durmaya çağırdı.
GOP ve birçok muhafazakar entelektüel için Birchers, cazip bir destek kaynağı sundu. Dallek, Buckley’nin 1961 ve 1962’de ayrı başyazılarda Birchers’tan ayrıldığı için övülmesine rağmen, hareketin piyadelerini överken Welch’in çılgınlığını reddederek dikkatli bir çizgide yürümeye çalıştığını vurguluyor. (1962’de Buckley, “Hayatımda John Birch Derneği’nin herhangi bir üyesine tek bir olumsuz atıfta bulunduğumu sanmıyorum.” Dedi.) Goldwater, Birchers’ı “iyi vatandaşlar” olarak nitelendirdi. İyi vatandaşlar? 1964 yazında, Kennedy suikastı hakkında “Dallas’ta Marksizm” adlı geniş çapta kınanan bir makale yazan, cemiyetin yönetici konseyinin bir üyesi olan Revilo P. Oliver, arkasında büyük bir Amerikan bayrağıyla parlak bir şekilde aydınlatılmış bir sahnede duruyordu. ve 1.300 Orange County sakinine “insan ırkları arasındaki derin biyolojik farklılıklardan” bahsetti.
Toplum, George Wallace’ın Amerikan Bağımsız Partisi’nin 1968’deki başkanlık kampanyasının başarısızlığından sonra parçalanmaya başladı. Dallek’e göre, “1970 civarında hareket, beyaz üstünlükçülerin saflarına katılmaya daha açık görünüyordu” ve vagonunu Lester Maddox’a bağladı. Georgia’nın ırkçı valisi.
Dallek’in görüşüne göre Birchers, önce Çay Partisi’nin, ardından Trump’ın temelini atan açık ırkçılık ve komplo teorilerine dayanan bir siyasi geleneğe ilham verdi. Ama gerçek şu ki, Birchers muhtemelen bu dürtüleri sürdürmek için onları icat etmekten daha fazlasını yaptı. Müdahalecilik, Anglo-Sakson ırkının üstünlüğüne inanç ve demokrasi şüphesi, New Deal’ın düşmanlarının demokrasinin komünizmle eşanlamlı olduğunu açıkça ilan ettikleri 1930’larda sağın ayırt edici özellikleriydi. Yine de Dallek, hareketin tarihini bu kadar küçük ayrıntılarla ortaya çıkardığı için büyük övgüyü hak ediyor. Birchers tarafından yayılan komploculuğun ve nefretin, onlarca yıl sonra MAGA hareketinin temellerini atmaya yardımcı olduğunu fazlasıyla gösteriyor.
İlgili
