yüzde elli dokuz Amerikalıların oranı konut maliyetlerinden çok etkilendiklerini söylüyor. Açgözlülük ve çürüme orta gelirli konutları aşındırıyor. New York’ta Vali Kathy Hochul inşa etmek istiyor 800.000 yeni konut düşük ve orta gelirli haneler için nasıl uygun fiyatlı olacaklarını açıklamadan, özellikle barınma ayrımcılığı ve ücret ve servet uçurumlarıyla karşı karşıya kalan Siyah ve Hispanik aileler.
“Konut” ve “kriz” kelimelerinin “ekonomik” ve “eşitsizlik” kadar ayrılmaz olduğu bir zamanda, uygun fiyatlı bir işçi sınıfı topluluğu yaratmaya yönelik neredeyse 60 yıllık bir deneyden ne öğrenebiliriz? ?
Son zamanlarda bu proleter cenneti hakkında düşünmemiş olabilirsiniz. Ama dikiz aynanızda görmüş olabilirsiniz.
New York City’den kuzeye, Westchester County ve Connecticut’a doğru I-95 üzerinde ilerliyorsanız, Bronx’ta gördüğünüz son karakol, 35 yüksek katlı apartman ve yedi şehir evi kümesinden oluşan kentsel bir Stonehenge’dir. Bu şehir içinde şehir, distopik bir rüya manzarası gibi görünse de, aslında sosyal demokrat bir vizyonun kusurlu bir şekilde gerçekleşmesidir – çoğu orta gelirli yaklaşık 15.000 aileye hizmet veren, ülkenin en büyük kooperatif konut geliştirme.
Elli yılı aşkın bir süredir, Co-op City dramatik manşetlere konu oldu ve tarihi tartışmalı hale getirdi. Şehir içinde uygun fiyatlı konut sağlamak için New York’un iğne veya giysi sendikaları tarafından desteklenen proje, yurttaşlık kültürünün kökleri demokratik soldan gelse bile West Bronx’tan “beyaz kaçışı” teşvik etmekle suçlandı. (Sokaklara Eugene Debs, Clarence Darrow ve Theodore Dreiser’ın adı verilmiştir. Ve bu sadece D’ler.) Co-op City, bir yüksek profilli kira grevi 1970’lerin ortalarında, sakinleri taşıma ücretlerindeki fahiş artışlara, binaların kötü bakımına ve projenin kurucularının ataerkilliğine isyan ettiğinde.
Muhafazakarlar, bu hikayeyi liberal büyüklenmecilik hakkında uyarıcı bir hikaye olarak görebilirler. Radikaller, Co-op City’nin tek bir toplulukta sosyal demokrasiye sahip olamayacağınızı gösterdiğini iddia edebilir. Ancak, 1980’lerden bu yana, Co-op City mütevazı bir başarı öyküsü oldu: New York’un çoğu iki şehrin meşhur hikayesi, zenginler için bir oyun alanı ve orta sınıf ve yoksullar için güvencesizlik olsa da, Co-op City, Yahudi ve İtalyan yerine artık ezici bir çoğunlukla Siyah ve Latin olan işçi sınıfı sakinleri için makul kiralamalar sunan bir orta sınıf cenneti haline geldi.
Co-op City’de büyümüş bir akademisyenin kişisel deneyiminden yola çıkarak, Annemarie H. Sammartino bu mücadele ve hayatta kalma hikayesini anlatıyor Freedomland: Co-Op City ve New York’un Hikayesi, geçen yıl yayınlandı. Oberlin Koleji tarih profesörü, daha zengin yankı uyandıran bir köken hikayesi hayal edemezdi. Co-op City, uğursuz adıyla başarısız bir tarihi tema parkının yerine inşa edildi. özgürlük ülkesi. Co-op City’nin sponsoru Birleşik Konut Vakfı (UHF), Birleşik Giyim İşçileri (ACWA) ve Uluslararası Bayan Konfeksiyon İşçileri Sendikası (ILGWU) liderliğindeki işçi sendikaları ve toplum hizmeti kuruluşlarından oluşan bir konsorsiyumdu.
Freedomland ve ne yazık ki hazır giyim sendikaları New York City’nin geçmişinin bir parçası olsa da, Co-op City’nin hikayesi hâlâ yankılanıyor. Oyuncular arasında iki ikonik hanedanın kurucuları da vardı. Emlak patronu Fred Trump – eski başkanın babası – bir kan davası ticari bir rakip ve ideolojik düşman olarak gördüğü bu tür sendika destekli konutlara karşı. Oğlu Andrew gibi New York valisi olacak olan topluluk savunucusu ve avukat Mario Cuomo, Co-op City’nin bir orta sınıf cenneti olarak hayatta kalmasına izin veren anlaşmayı müzakere etti. Co-op City’nin diğer eski sakinleri, tümü yukarı doğru hareketliliğin örnekleri arasında, Yüksek Mahkeme Yargıcı Sonia Sotomayor, aktris ve şarkıcı Queen Latifah ve romancı ve senarist Richard Price’ı içeriyor.
Sevecen bir dürüstlükle Sammartino, Co-op City’nin 13 aylık kira grevi sırasında kesilen sosyalist sponsorluğunu kendi topluluğunun tarihini araştırmaya başlayana kadar duymadığını itiraf ediyor. Co-op City’nin inşaatı 1965’te başlamadan önce, UHF ve ACWA’lar ve ILGWU’nun kooperatif konut programları, New York City’deki düzinelerce gelişmede on binlerce konut birimi inşa etmiş ve yönetmişti. Mevcut mahalleleri yerinden etmeden yaklaşık 60.000 işçi sınıfı haneye hizmet veren Co-op City’nin UHF’nin Great Society olması gerekiyordu. Bunun yerine, geniş, kibirli proje UHF’nin Vietnam’ı oldu.
İlk andan itibaren Co-op City, uzun süredir devam eden hayaller ile 1960’ların ve 70’lerin yürek burkan ekonomik, sosyal, kültürel ve politik değişimleri arasındaki çapraz ateşe yakalandı. Gökdelenleri inşa etme, bakımını yapma ve finanse etme maliyetleri o zamanlar fırladı ve taşıma ücretlerini artırdı – UHF “kira” kelimesini kullanmayı reddetti.
Bu arada, Howard Cosell’in Güney Bronx’taki büyük bir yangın, Yankee Stadyumu’ndaki 1977 Dünya Serisi maçı yayınını kesintiye uğrattığında ünlü bir şekilde haykırdığı gibi, “Bronx [was] yanıyor!” Beyaz kaçış, sokak suçları ve ırksal anlaşmazlıklar şehri kutuplaştırdı. Bir işçi liberalinin yerini alan Belediye Başkanı Robert F. Wagner, Jr., 1965’te seçilen “limuzin liberal” Belediye Başkanı John Lindsay, UHF’yi desteklemiş, dağınık alan lehine büyük ölçekli gelişmeleri reddeden yeni bir şehirciliği benimsemişti. karma gelirli konut.
Kültürel eğilimler de değişiyordu. UHF’nin projeleri, Weimar Almanya’nın Bauhaus Okulu’nun “işçi konutları” vizyonundan etkilenen mimar Herman Jessor tarafından tasarlanan acımasız “bir parktaki kuleler”di. Eğlenceli bir şekilde Sammartino, Berlin’de okurken sınıf arkadaşlarına büyüdüğü topluluğun Doğu Almanya konutlarına benzediğini açıkladığını yazıyor.
1960’ların sonlarında, şehir bilimci Jane Jacobs’tan gazeteci Ada Louis Huxtable’a mimarlık eleştirmenleri, yerleşik kentsel mahallelerdeki alçak konutların “insan ölçeğini”, planlı topluluklardaki yüksek binaların sözde ruhsuzluğuna tercih ettiler.
Ancak Co-op City, ruhsuz olmanın dışında her şeydi. 1969’daki kar fırtınası sırasındaki açılışından 1977 yazındaki kötü şöhretli şehir çapındaki elektrik kesintisine kadar, bölge sakinleri birbirlerine yardım ederek kar küredi, çorba ve sandviç servisi yaptı veya yaşlı komşularına evlerine kadar eşlik etti.
Şehrin sendikalı kamu ve özel sektör iş gücünden alınan ve yüksek binalara ya da uzun olasılıklara karşı yılmayan sakinler, marangozlar, kvetchers ve aktivistler olmuştur. İronik bir şekilde, UHF’nin kurucularının 1975-1976’daki karizmatik, gür saçlı eski Maocu Charlie Rosen liderliğindeki kira grevi sırasında telkin etmeye çalıştıkları topluluk ruhunu sergilediler. Sonunda, Rosen ve Cuomo (kendi memleketi Queens’teki topluluk anlaşmazlıklarına arabuluculuk yaparak itibar kazandıran) arasındaki müzakerelerden sonra, sakinler, şehrin mali durumu sırasında kolay olmayan bir başarı olan ek devlet sübvansiyonlarının yanı sıra, kalkınmanın kendi kendini yönetmesini ve ek devlet sübvansiyonları vaatlerini kazandılar. kriz.
Ev sahibi-kiracı çatışması manşetlere konu olurken, Co-op City’nin evriminin alt metni, nadiren de olsa, ırksal değişimdi. 1950’ler ve 60’lar boyunca, New York City’deki büyük geliştiriciler, Trump ailesi, MetLife, ve Levittown, açıkça ırk ayrımcılığı işledi. UHF gelişmeleri ırksal olarak daha çeşitliydi ancak değişen şehri tam olarak yansıtmıyordu.
Sivil haklar savunucuları, UHF’yi çağdışı “renk körü” liberalizmi nedeniyle eleştirdiler; organizasyon, beyaz olmayan topluluklara ulaşmak için çok az çaba gösterdi. Co-op City’deki Black Caucus, geliştirmenin ilk yılında tamamen beyazlardan oluşan bir danışma komitesini protesto etti. Ancak değişim, şehrin geri kalanından daha az hınçla geldi.
Böylece, 1969’da açıldığında, Co-op City sakinlerinin yaklaşık yüzde 20’si, şehrin demografisini yansıtan Siyah veya Latin idi. 2010 yılına gelindiğinde demografi tersine döndü ve Co-op City yaklaşık yüzde 80 Siyah veya Latin oldu.
Ancak, Sammartino’nun biraz makul bir şekilde yazdığı gibi, her kökenden bölge sakini çeşitlilikten büyük ölçüde gurur duyuyordu. Bazen, farklı geçmişlere sahip işçi sınıfı aileleri, gürültülü aile tartışmalarından ve çocuklarına yönelik zorlu taleplerden toplumsal protesto geleneklerine kadar pek çok ortak nokta buldular. Müstakbel Yargıç Sotomayor’un daha sonra hatırladığı gibi, Co-op City’de Yahudi bir fırıncı onun Porto Rikolu ailesiyle arkadaş oldu ve “shiksa”nın (Yahudi olmayan bir kadın için Yidişçe) etnik bir hakaret değil, bir sevecenlik terimi olabileceğini öğrendi.
Bu, sosyal tarihi ve kamu politikasını birleştiren karmaşık bir hikaye ve Sammartino bunu iyi anlatıyor. En dramatik olaylardan onlarca yıl sonra, anlaşılır bir şekilde çok az kişisel görüşme var. Ancak, Co-op City’nin iki topluluk gazetesine sahip olmasından yararlanarak, uzun zaman önce bildirildiği üzere topluluk sakinlerinden hikayeler ve alıntılar içeriyor.
Görünürde ilerici ama kökleri ırkçılığa dayanan sosyal politikaların Co-op City’yi nasıl ürettiğini herkesin yapabileceği kadar iyi açıklıyor. Savaş sonrası Amerika ve New York’ta hükümet, beyaz orta sınıf için ev sahibi olma sübvansiyonu sağladı. Ancak, çoğunluğu Siyah ve Latin olan düşük gelirli aileler için toplu konutlar kasıtlı olarak izole edildi, yetersiz finanse edildi ve nihayetinde mahkum edildi. New York ek bir katman ekledi: “projelerden” daha arzu edilir olacak şekilde tasarlanmış, ancak özel, kâr amacı güden konutlarla rekabet etmeyecek şekilde tasarlanmış sübvansiyonlu orta gelirli “gelişimler”.
Brooklyn’de bir UHF “gelişiminde”, kelimenin tam anlamıyla düşük gelirli “projelerin” yüksek yollarında büyümüş biri olarak, tuhaflığı ve aynı zamanda harikalığı hatırlıyorum. Ortak çamaşır makinelerinin yanı sıra emek filmlerinden en ünlü sakini, efsanevi Afrikalı Amerikalı sanatçının sergilendiği bir sanat gösterisine kadar sık sık etkinliklerin düzenlendiği topluluk odaları vardı. Yakup Lawrence, onur konuğu oldu. 15 katlı her binada biri tek sayılı, diğeri çift sayılı katlar için olmak üzere ikişer asansör bulunuyordu; yaşlı sakinlerin batıl inançlarına bir selam olarak, 13 tane yoktuinci katlar. Sammartino’nun Co-op City hakkında yazdığı gibi, tüm tuhaf topluluk ruhuna rağmen, burası emeklilerin yerinde yaşlanması için ergenlerin reşit olmasından daha iyi bir yerdi.
Sammartino’nun internette yazdığı gibi köşe yazısı, UHF projeleri, mevcut kriz sırasında uygun fiyatlı konut konusunda ders vermelidir. Özel müteahhitlerden ilerici kamu görevlilerine kadar hiç kimse artık büyük ölçekli yüksek katlı konutlar inşa etmiyor. Bunun yerine, tercih edilen çareler arasında karma gelirli sitelerdeki düşük ve orta gelirli kiracılara sübvansiyon sağlanması ve kısıtlayıcı imar ve uygun fiyatlı konutları caydıran diğer politikaların kaldırılması yer alıyor.
Çeşitli, yukarı doğru hareket eden ve topluluk odaklı üyelikleriyle sendikalar, uygun fiyatlı konut inşa etmek ve sürdürmek için ciddi yerel, eyalet ve ulusal çabalar için ideal ortaklar olacaktır. Ancak, hayatta kalmak ve büyümek için mücadele eden çoğu sendikanın konut geliştirmeye önemli miktarda enerji ve kaynak ayırması pek mümkün değil. Öğretmenleri, kamu çalışanlarını ve sağlık çalışanlarını temsil eden ve hala büyümekte olan ve üyelerinin çalıştıkları şehirlerde yaşamayı göze alabilmesi gereken sendikalar bir istisna olabilir. İnşaat birlikleri, üyelerine iş ve konut sağlayan projelere yatırım yapmakla da ilgilenebilir.
Geçmişte olduğu gibi, sendika örgütleyicilerinden kiracı aktivistlere ve yayılmaya karşı sürdürülebilir alternatifler arayan çevrecilere kadar fikirler yukarıdan aşağıya değil aşağıdan yukarıya gelmelidir. İlericilerin büyük projeler inşa etmesi pek mümkün olmasa da, Co-op City hala büyük düşünenler için hem uyarıcı bir hikaye hem de ilham verici bir örnek olmalıdır.
