Bugün 13 Mayıs Cumartesi ve ben az önce izledim. Donald Trump’ın CNN “Belediye Binası” ilk kez. “İzledim” diyorum çünkü sesim tamamen kapalıydı. Bir Shakespeare ve performans çalışmaları akademisyeni ve aynı zamanda bir yaşam öğrencisi olarak, algıladığımız mesajların genellikle kelimelerden ve seslerden değil, vücut dilinden ve mikro-kaslı yüz ifadelerinden geldiğini öğrendim. Yaklaşık altı yıl önce Bay Trump’ın sesini duymanın benim için dayanılmaz hale geldiği göz önüne alındığında, vücudundan ve yüzünden ve ayrıca kendi fiziksel ve fizyolojik tepkilerimden neler çıkarabileceğimi görmek için performanslarını sessiz olarak izlemeye başladım. Anlıyorum (kalp atış hızı, kan basıncı, uzağa bakma ihtiyacı). Karşı aktarım yoluyla iletilen sözlü olmayan mesajlar vardır (bedenlerimiz ve duygularımız projeksiyonlara nasıl tepki verir) ve bunlar genellikle – genellikle olmasa da – kelimeler kadar güçlüdür.
tarafından tanıtımının ardından sahneye nasıl girdiği ile başlayalım. CNN moderatörü Kaitlan Collins. Yavaşça dışarı çıkıyor, birçok kişinin kullandığı kelime “hantallık”; ceketi zorlayacak kadar sıkı düğmeli ve ceketin altında yeni bir göbek yağı gibi görünen şey kolayca görülebiliyor (buna daha sonra değineceğiz – burada ucuz bir atış olmayacağına söz veriyorum). O gülümsemez; biraz beceriksizce sandalyesine otururken, ceketini çekiştirirken ve kambur dururken gözle görülür şekilde asık suratlı.
Duruşu kötü; yere yığılır, omuzları bacaklarının arasında salladığı kollarının arasından aşağı doğru eğimlidir. Tekrar ceketini çekiştiriyor, daha fazla kamburlaşıyor ve ne Bayan Collins’le ne de seyircilerle göz teması kurmuyor. Yere veya yanlara bakar. İlk sorusunu sorarken, onunla göz teması kurmaktan ve hatta başını ona çevirmekten kaçınıyor. Bunun onu küçültme ve marjinalleştirme stratejisi, bir tür “Zen akıl oyunu” olduğu söylenebilir ve bu onun niyetini anlamanın bir yolu. Ancak istemeden, bir saat boyunca onunla göz temasından kaçınması, çünkü kadın onun yüzüyle neredeyse kesintisiz göz temasını sürdürürken, korku gibi görünüyor. Fiziksel düzeyde, aşırı derecede kambur durma ve bakışlardan kaçınma, gözünü korkutan o gibi görünüyor.
Bay Trump sakin görünüyor; soruları dinlerken 1) düşmanlık, 2) suçlama ve 3) üzerinde konuşabileceği bir şey arıyor gibi görünüyor. Tahminimce muhatapla göz teması kuramaz ve bu taramayı aynı anda yapamaz. Dördünü gördüğüm ifadelerinde aynı. Eğilip göz temasından kaçının. Birlikte ele alındıklarında, (açıkça) savunmaya işaret ederler, ancak aynı zamanda ihtiyatlı bir şekilde zarardan kaçınırlar, tüm vücut utanç duygusu tarafından kalkan kalkanı oluştururlar.
Utanç? Ama Trump utanmaz, değil mi? Sessizce izlendiğinde olmaz. Bu da beni göbek yağına geri getiriyor. Bay Trump’ın tuhaf öne eğilmiş duruşu çokça dikkat çekiyor. Bu, ayakkabılarındaki topuk kaldırmalarının etkisidir. Golf oynarken böyle durmuyor, sadece Big Suit ayakkabılarını giyerken. Şimdiye kadar çoğu kadının bildiği gibi, topuklu ayakkabı giyerseniz, düz bir duruşu korumak için sırt kaslarınızı – tüm sırt kaslarınızı – daha fazla çalıştırmanız gerekir. Midenizi tutarken bunu yapmak kolay değil. Büyük takım elbisesiyle öne doğru eğilmenin başka bir avantajı daha var; yandan bakıldığında ceketinin öne doğru sarktığı ve orta kısmını gizlediği görülüyor. Çok uzun kravatıyla sandalyesinde kamburlaşmak ve öne eğilmekle aynı şey. Ceket, kravatla birlikte öne doğru sarkıyor ve (“akordeon” el işçiliğiyle birleştiğinde), aksi takdirde açıkça görülebilecek olan karın yağ rulosunu gizler veya dikkati dağıtır. Uygun olmayan omuz yastıkları, yere yığıldığında ona karşı çalışır; onlar olmadan, doğal kambur duruşunun omuzlarını eğimli ve kötü tanımlanmış gösterdiğini biliyor.
Bu gözlemleri yapmak şişmanlamak ya da vücudu utandırmak değildir. Açıklamama izin ver. Profesör olarak “performans sergileyen” biri olarak 30 yılı aşkın bir süredir öğrencilerin ve izleyicilerin önünde, Hayal gücümle Trump’ın vücudunda yaşayabilirim. Öğrencilerim için kısa da olsa Shakespeare rollerini oynadığımda, bedensel öznelliğimi role uygun hale getiriyorum. Shylock gibi genişçe önsezi ve el kol hareketi yapıyorum. Senato önünde Othello kadar katı duruyorum. Sayısız durumda utancın nasıl bir his olduğunu hissediyorum. Ben buna “performatif özdeşleşme” diyorum. Tüm aktörler (ve etkili öğretmenler) bunun “eğlence” için değil, yüksek sesle okuduğumuz metinlerden ve pasajlardan tam anlamıyla anlam çıkarmak için ne kadar önemli olduğunu bilir. Özne konumları vardır ve bunları öğrencilerimiz ve izleyicilerimiz için yaşamalı ve gerçekleştirmeliyiz, böylece kelimelerin ve hatta ses tonlarının ötesine geçen anlam tonları elde edebilirler.
Her yerde bulunması nedeniyle altı yıl zorlandıktan sonra, şimdi Bay Trump’ın içinde kolayca yaşayabilirim. Bedensel yıldırma ustası olduğunu düşünüyor. Belki de bu bir zamanlar doğruydu (kendisinde çok açık olduğu gibi) Frankenstein’ın, tartışmaları sırasında Hillary Clinton’ı Yaratık takip etmesi), artık düşündüğünden daha az kontrol sahibi. Daha kısa olan Bay Putin’le aynı hizaya gelmek için bir bacağını arkasında sürüklerken ona bir bakış, bir oyuncu olarak kendisine dair algısının, vücudunun ne yayınladığını düşündüğüne ne kadar bağlı olduğunu gösteriyor. O zamanlar Bayan Clinton’ın dümdüz arkasında durmak yeterince kolaydı – yedi yaş daha gençti ve konuşmak zorunda değildi (en sevdiği terimlerden biri gibi, “sert” gibi onun arkasında durmak). Ancak bu günlerde, vücut dilini kontrol etmek, o anda sözlü konuşma çabalarını zorluyor ve bir şeyler vermesi gerekiyor. Artık her kelimenin mahkemede aleyhine kullanılabileceğinin farkına vardığında, bu duruşu kontrol edemiyor, çevresini saklayamıyor, dik oturamıyor veya dik duramıyor.
Trump fiziği hakkında ne kadar bilinçli hale geldiyse, o kadar saptırıyor ve telafi ediyor. Devasa, neredeyse tüm yıl boyunca kullanılabilen palto. Son “NFT” Trump kartları aerodinamik aksiyon gövdelerine photoshoplanmış kafasıyla bir şey anlatılabilir; bir diğeri, ölümcül tabanının kafasını süper kahraman Gladyatör benzeri görüntülere photoshoplama şeklidir. Bilerek veya bilmeyerek anlayan herkes, kötü huylu narsist kendi zayıflıklarıyla olan ilişkileri, utançtan kaçınmalarını nasıl sağlayacaklarını bilir. Narsistlerin çocukları, narsistin görmesi gerektiğini bildiklerini yansıtan yansıtıcı kalkanlar oluşturmayı öğrenirler. Kötü huylu bir narsistin onayını arayanlar için neredeyse içgüdüsel hale gelir – utancı çekip yeniden yönlendirir. Gerçeğin inkarı ne kadar gülünç olursa olsun, kendini nasıl görmesi gerektiğini yansıtın.
Onu belediye binasında sessizce izlerken, göbeğiyle ilgili çekingenliğini hissedebiliyordum: Bir süredir tikleri gelişiyordu. Ceket çekişiyor, kravat dalgalanıyor, kumaşı orta kısmından birkaç santim uzakta tutma dürtüsü. Bay Trump, kilosu ve özellikle (burada sadece tahmin edebiliyorum) kadınsı, erkeksi ve zayıf olarak gördüğü göbek yağı konusunda aşırı derecede kibirli. Bu endişeyi yaşayabilirim çünkü ben bir kadınım ve (çoğu kadın gibi) kilomdaki, belimin büyüklüğündeki veya karın-düzlüğümdeki her dalgalanmayı, sık sık yüzüme dikkat çekilerek yaşadım. Bazen karnımı kamufle etmek, kilo aldığımı gizlemek, aşırı özgüvenimi kontrol etmek için giysiler, kazaklar ve ceketler giydim. Kendimi Trump’ın tiklerinde görebiliyorum ve sözlerimi kafamda ve ağzımda düz tutmaya çalışırken bedensel utanç duygularını parantez içine almak için gereken enerjiyi hissedebiliyorum.
Belediye binası sırasında Trump’ın yüz ifadesi varsayılan olarak asık suratlı olarak ayarlandı. Animasyon, yalnızca tahriş veya tehdit hissettiğinde ortaya çıkmaya başladı. Öfke onu, sorular, fikirler, meydan okumalar ve kadınlar için rutin hor görme performanslarına gönderdi. Küçümseyen el hareketleri, göz devirme, sırıtmalar. Bay Trump ve Bayan Collins’in ayağa kalktığı son 15 dakikada bu görseller daha da belirginleşti. Eski başkanın koltuğunda hissetmiş olabileceği güvenlik ne olursa olsun, muhabire daha yakın durmak zorunda kaldığı için yok oldu; muhabir, onun muazzam kredisine göre, onu geniş çapta akordeon ederken bile bir kez bile ondan ne arkasına yaslandı ne de ondan uzaklaşmadı. Bir noktada, küçümseyen bir el hareketi yaptı ve gerçekten de birkaç santim adım attı. O uzun. Asansör giyiyor ve öne doğru eğiliyor. O fit durumda. Kendini hantal bir Yaratık gibi hissediyor. Konuşurken doğrudan ona bakıyor ve cevap veriyor; kasıtlı olarak ona dik ve başını onun yönüne çevirmeyecek. Tüm bunları sessizce izlerken, sahnede korkmuş, savunmacı taraf olarak ortaya çıkıyor. Collins, soruları ne kadar anlamsız olursa olsun, güçlü ve soğukkanlı görünüyor.
Seyirciye yapılan kesitler, sessizlikle çok farklı bir şeyi ortaya çıkardı. Gülüp alkışlayanlar Trump’ın E. Jean Carroll’a alayları ve onun “sen iğrenç bir insansın” Collins’e gürültülü bir azınlık gibi görünüyordu. Her kesitte, seyirciler arasında çok daha ciddi yüz ifadeleri ve hatta ara sıra biraz yaltaklanma ve onaylamama görülebiliyordu. Onlara onu yuhalamamaları talimatı verilmişti; nispeten kibar bir grup oldukları için bunu yapmadılar. Pek çok dinleyici, belediye binasının başında ve sonunda, Bay Trump’ta bu kadar eksik olan bir şey olduğu duygusuyla alkışlamış olabilir: sivil toplumun görevleri ve bir konuğu kibarca karşılamanın gereklilikleri. Seyircilerin çoğu Cumhuriyetçiler ve Bağımsızlar olmasına rağmen, bunlar Trump’ın genellikle hoşlandığı tezahürat yapan kalabalık değildi. Orada kasıtlı ve düşünceli görünen öğrenciler vardı.
Kendimi Bayan Collins’le özdeşleştirmekte daha çok sorun yaşadım, ama bunun tek nedeni, ondan daha yaşlı olmam ve onun onu hor görmesi karşısında edilgen olmayı hayal edemem. Ama vücut duruşu da konuşuyordu. Adam onun sözünü kestiğinde bir kez bile kolunu geri çekmedi; vahşi hareketleri vücuduna yaklaşırken fiziksel olarak geri çekilmedi. Baştan sona sabit bir şekilde ona baktı ve CNN derebeylerinin ona nasıl diz çöktürdüğü göz önüne alındığında olağanüstü soğukkanlılığını korudu. Gürültü, çırçırlanmış alkışlar, kahkahalar ve alkışlar ve Bay Trump’ın zorba sesi olmadan, o gösteri sırasında benimle konuşan diğer her şeye dikkat etmek mümkün. Ve Trump’ın söylediklerini doğrulayan bir anlatı değildi. “kötü ya da karanlık karizma” (birkaç uzmanın dediği gibi) – tam tersi. Kelimenin tam anlamıyla, birden çok düzeyde bir utanç terörüyle savaşan adamı gördüm. Yaşlı, huysuz, kızgın, üzerine artık uymayan bir takım elbisenin içine tıkıştırılmış ve bedeni hakkında çekingen görünüyordu. Zayıf görünüyordu. Daha da önemlisi, anlamlı tazminatları, benim gözümde korku olan şeyi saklamaya çalıştı. Onunla röportaj yapan genç kadının korkusu; seyirci korkusu; kamera korkusu; kontrolü kaybetme korkusu.
CNN, Trump’a platformu verdiği için aşağılıktı ve Bayan Collins, derinliğini aşmıştı. Ancak sahnedeki iki kişinin fiziksel tablosu, sessizce ama anlamlı bir şekilde, Bay Trump’ın bizden çıkarmamızı istediğinden çok farklı bir hikaye yayınladı – güç, zindelik, soğukkanlılık, güvensizlik ve özgüven hakkında.
Bu parça başlangıçta ortaya çıktı Politika/Harfler Canlı.