Soldan, Temsilciler Dan Bishop, Andy Ogles, Chip Roy ve Freedom Caucus üyeleri Scott Perry, Meclis başkanlığı için bu ay yapılan oylamaya karşı çıkanlar arasındaydı.
J. Scott Applewhite / AP Fotoğrafı
Bu ayın başında Meclis, 164 yılın en uzun dönemli konuşmacı seçme yarışına girdi. Temsilci Kevin McCarthy nihayetinde konuşmacı seçildi, ancak ancak muhalif muhafazakar Cumhuriyetçilerden oluşan küçük ama etkili bir fraksiyona birkaç taviz verdikten sonra. Cumhuriyetçi milletvekillerinden oluşan aşırı sağcı bir koalisyon olan Freedom Caucus’un her üyesi McCarthy’ye karşı oy kullanmasa da, ona karşı çıkan neredeyse her üye McCarthy’ye karşı oy kullandı. öyleydi Freedom Caucus’un bir üyesi.
Bu ortaklık, Özgürlük Grubuna ve onun Kongre içindeki rolüne yeniden dikkat çekti. Mecliste bir azınlık olmasına rağmen, Freedom Caucus defalarca ağırlığının üzerinde yumruk attı ve mecliste gerçek bir değişiklik gerçekleştirdi. Güçlü siyasi hizipler Amerikan siyaseti kadar eskidir ve çoğu yönden Freedom Caucus bu geleneğin bir devamıdır. Ancak birkaç temel yönden, üyeleri farklı bir şey yapıyor: blok olarak oy veriyor, kendi partilerinin liderliğine karşı çıkmaya istekli ve bir açıklama yapmak için çalışmaları saklıyor. Bu farklılıklar, Freedom Caucus’un son on yılın daha iyi bir bölümünde etkili olmasına izin verdi – ve bu yüzden daha yeni başlıyor.
Freedom Caucus ile anlaşma nedir? | BeşOtuzSekiz
Geçen yüzyılda modern kongre toplantıları ortaya çıktı, ancak benzer düşünen üyelerin daha az resmi örgütlenmeleri başından beri Kongre’de var oldu. Ruth Bloch RubinChicago Üniversitesi’nde siyaset bilimi profesörü ve “Building the Bloc: Intraparty Organization in the US Congress” kitabının yazarı. 20. yüzyılın başlarındaki İlerleme Dönemi boyunca, bir grup asi Cumhuriyetçi, Demokratlarla birlikte çalıştı. bazı yetkileri elinden almak konuşmacı tarafından konsolide edilmişti. 1960’larda ve 70’lerde, sol eğilimli Demokratik Çalışma Grubu, muhafazakar Güney Demokratların sert muhalefetine karşı, sivil haklar yasasını (daha sonra Kongre Kara Grup Toplantısı ile birlikte) kabul ettirmek için çalıştı.
Bloch Rubin, tipik olarak, bu tür etkili parti içi hiziplerin, yalnızca taraflar kendilerini özellikle bölünmüş bulduklarında ortaya çıktığını söyledi. “Genellikle parti içinde yeterince bölünme olduğundan, bu tür hiziplerin yeterli üyesi vardır ve aynı parti içindeki bir hizip ile rakip bir hizip arasındaki mesafe, bu tür bir örgütsel çalışmayı garanti edecek kadar yeterlidir” dedi.
Bu, Freedom Caucus için geçerliydi. 2010 ara sınavlarında, eski Başkan Barack Obama’nın ilk döneminde, bir Cumhuriyetçi dalga çok sayıda muhafazakar milletvekilini Kongre’ye seçerek partiye Senato’da altı sandalye daha verdi ve Meclis’i devirdi. O zamanlar, Meclis’te, Cumhuriyetçi Çalışma Komitesi’nde zaten muhafazakar bir parti vardı ve birçok yeni seçilmiş Cumhuriyetçi katıldı. Ancak Freedom Caucus’un kurucu üyelerinden biri olan eski Temsilci John Fleming’e göre, daha ılımlı üyelerin çoğu da aynı şeyi yaptı.
“Komitenin hızla büyüdüğünü fark ettik. Ve orada daha önce hiç görmediğimiz yüzler görüyorduk. Gruba çok muhafazakar olduğu bilinmeyen kişilerin katıldığını gördük” diyen Fleming, dönemin Meclis Başkanı John Boehner’ın komiteyi “işbirliği yapmak” için ılımlı üyeleri katılmaya teşvik ettiğine inandığını da sözlerine ekledi.
1995 yılında sadece Meclis GOP üyelerinin yüzde 7’si RSC’deydi. 2011’in başlarında, yaklaşık dörtte üçü. Fleming, kendisinin ve bazı muhafazakar arkadaşlarının, 2011’de Temsilci Jim Jordan’ı grubun başkanı olarak seçmek de dahil olmak üzere, grubu sağcı köklerine bağlı tutmaya çalıştıklarını söyledi. Ancak üyelik arttıkça ideoloji biraz seyreldi. Aynı zamanda, bu aynı üyelerin çoğu, Meclis’teki liderlik – özellikle Boehner ile – ve statüko konusunda giderek daha fazla hüsrana uğruyordu. Partinin aşırı sağ kanadı, Boehner’ın daha muhafazakar yasaları geçirmek için GOP çoğunluğundan yararlanmadığını hissetti, bu yüzden ona iğne yaptılar. Fleming’e göre Boehner, muhafazakar üyeleri cezalandırarak misilleme yaptı – onları komite görevlerinden çıkarmak – onları hizada tutmak için. Boehner, görüşme talebine yanıt vermedi.
Fleming, “Boehner için rahatsız ediciydik ve Boehner bizim için rahatsız ediciydi” dedi.
2014 Şükran Günü’nde, Fleming ve diğer birkaç üye akıllarının ucundaydı, bu yüzden kendi gruplarını kurmaya karar verdiler. 2015’in başlarında Freedom Caucus doğdu. Fleming’in Meclis’te GOP’un muhafazakar “çapası” olarak adlandırdığı şey olarak hizmet etmek için – yalnızca aşırı muhafazakarların izin verdiği – kapalı, bazen gizli üyeliği konusunda çok seçici olacak şekilde tasarlandı. Üyeleri, partiyi sağa çekmeye çalışacak ve bir pozisyon belirledikten sonra kımıldamayacaklardı.
Freedom Caucus’un aklında politika hedefleri olsa da, çalışmalarının çoğu Meclis’in iç işleyişini bozmaya ve değiştirmeye odaklandı. Konuşmacının gücünün bir kısmını çekip alabilirse, düşünceye göre, daha muhafazakar yasaların geçme şansı daha iyi olabilirdi. Freedom Caucus’un bunu yaptığı ilk ve tutarlı yollardan biri, Meclis kurallarına karşı oylama, yasama sürecini yavaşlatıyor ve parti grubunun memnuniyetle karşılamadığı yasa tasarılarının oylamaya sunulmasını zorlaştırıyor. Ama aynı zamanda daha büyük dalgalanmalar da aldı. Freedom Caucus, eski Temsilci Mark Meadows’un teklifini kabul etmezken sandalyenin boşaltılması için önerge verilmesine karar 2015 yazında Boehner’i devirmek için olaydan sonra onu destekledive bu fikir birliği neyin parçasıydı Boehner’ın konuşmacı olarak istifa etmesine yol açtı.
Freedom Caucus’u benzersiz bir parti içi hizip yapan şeylerden biri de onun en büyük gücü. Üyelerinin yüzde 80’i bir pozisyon veya eylemi kabul ederse, herkesin gemide olması gerekir. Bu, Amerikan tarihindeki diğer gruplardan farklı. Matthew GreenAmerika Katolik Üniversitesi’nde siyaset profesörü ve yazarı Freedom Caucus hakkında bir kitap. Sadece benzer düşünen üyelerden oluşan bir grup değil; aynı zamanda bir arada duran etkili, yıkıcı bir oylama bloğudur. Freedom Caucus’un kurucu üyelerinden biri ve şimdi Idaho’nun başsavcısı olan eski Temsilci Raúl Labrador’a göre, üyeler bunu yapmaya istekli çünkü bu yüzde 80 eşiğine ulaşmak için içeride çok fazla tartışma ve ikna etme var. Labrador, “Washington DC’de yaptığım en iyi tartışmalar Freedom Caucus’taydı,” dedi.
Diğer bir fark, partinin konuşmacıya ve düzene karşı çıkma istekliliğidir – bu, siyasi sonuçlara yol açabilecek bir eğilimdir, bu nedenle parti içi hizipler tarihsel olarak bu tür tartışmalardan kaçınmıştır.
“Bu büyük bir soru. Bu çok riskli bir şey,” dedi Green. “Konuşmacı güçlü, konuşmacının güçlü arkadaşları var ve komite atamalarınızı riske atıyorsunuz. Bağış toplama yeteneklerinizi tehlikeye atabilirsiniz.”
Bu farklılıklar, Freedom Caucus’un nispeten küçük boyutundan nasıl yararlandığının bir parçasıdır (bu sahip olduğu tahmin edilen 40 civarında üyeler şu anda, tam üyelik sayıları herkese açık olmasa da) büyük bir etkiye sahip olmak. Belki de en önemlisi, o eski Başkan Donald Trump’ın arkasında Cumhuriyetçi Parti kuruluşundan daha kararlı bir şekilde, erişim ve nüfuz kazanmak Beyaz Saray aracılığıyla. (Meadows ve Fleming de dahil olmak üzere birçok eski Freedom Caucus üyesi, Trump yönetiminde görev almaya devam etti.)
Şimdi, GOP Meclis’te sadece dar bir çoğunluğa sahipken, Özgürlük Grubu birliğini ve düşmanlığını daha da keskin bir etki için kullanabilir. Konuşmacı için yapılan oylamanın da gösterdiği gibi, Özgürlük Grubunun yarısı kadar bir grup bile odayı günlerce rehin tutabilir. Yani tamamen birleştiğinde, neyin serbest bırakılabileceğini hayal edin.