Memphis polisinin Tire Nichols’u ölümcül şekilde dövdüğü videoyu izlemedim ve izlemeyeceğim.
Ancak sosyal medyadaki çoğu kişi gibi ben de görüntülerin tam olarak ne zaman geleceğini biliyordum çünkü memleketim Memphis’teki şehir yetkilileri, beş polis memurunun yumruk, tekme ve yumruk atmasından yaklaşık üç hafta sonra, 27 Ocak akşamı videoyu yayınlayacaklarını duyurdular. belediye çalışanları tarafından öldürülen bir vergi mükellefi olan genç bir baba olan Nichols’un hayatını sopayla attı. Memurların tutuklanmasından bu yana, korkunç hikayenin akışından kaçmak imkansızdı – canlı, artistik, kaykay sever genç bir Siyah adamın hayatı, trafik durması ölüm cezasına dönüştüğü için vahşice sona erdi. Oğlum, yeğenim veya erkek kardeşim olabilirdi. Ve bir bakıma öyleydi.
Videonun yayınlanmasından önceki günlerde, Nichols’un korkunç sonuna değil, hayatına odaklanmaya çalıştım. Yıllar önce ayrıldığım bir şehir olan Memphis’te kaykay numaraları yaparken çekilmiş görüntülerini ve gelecek vadeden fotoğrafçının çektiği fotoğrafları izledim ve paylaştım. Aklım reddetmesine rağmen, sanki ruhum videonun yayınlanmasına kadar geçen saatleri sayıyormuş gibi keder, artan bir yoğunlukla üzerime sinsice yaklaşacaktı. Bir keresinde, 15 yaşındaki oğlum odama girerken bu fırtınalardan biri çarpmadan önce kendimi yakaladım. Yüzünden, benim acımı gördüğünü anlayabiliyordum. Hiçbir şey söylemedi ve ben de aynı şeyi yaptım. O anda söylenecek ne vardı?
1991’de Rodney King’in başına gelenlerle başlayan, polisin dayak videoları, görüntü ve darbe darbe analizleri çağında reşit oldum. Araba kullanacak yaşta değildim ama çileden çıkacak yaştaydım. . Akıllı telefonlar, araç kameraları ve vücut kameraları zulmü kavranamayacak kadar yakalarken, lensin her yerde hazır ve acımasız gözü dijital çağın linç kartpostalları gibi yakalarken, daha fazla vaka kaçınılmaz olarak takip edildi. Bu olayların sayısı ne kadar fazla olsa da, sorunun opak suların altında kamu görüşünün dışında hantal bir şekilde hantal hareket eden devasa hatlarına dair korkunç bir öneriydi.
Zaman zaman gişe rekorları kıran bir filmi veya spor karşılaşmasını çağrıştıran tüyler ürpertici Nichols görüntülerini tüm dünya olmasa da ulus beklerken tüm bunları kafamda evirip çevirdim. Memurların vücut kameraları, olanların çoğunu kaydetti ve görünüşe göre tüyler ürpertici bir umursamazlıkla muamele ettikleri belgeler. Bana söylenene göre en kapsamlı görüntü, evinden birkaç blok ötedeki bir güvenlik kamerasından alınmış. Memphis Polis Departmanı tarafından kamu güvenliği için kurulmuştu ve şehrin çevresinde pek çok şey var. Buna SkyCop denir. Video, beşi ikinci derece cinayet ve adam kaçırma da dahil olmak üzere diğer suçlamalarla karşı karşıya olan bu polislerin adalete teslim edilmesinde kesinlikle kilit rol oynayacak. Nichols’un aile üyeleri, kolluk kuvvetlerinin çoğu zaman gerçekleri ve kanıtları gömmesi nedeniyle şeffaflık arayarak, serbest bırakılmasını istedi. Şehrin süreci uzatmak yerine nispeten hızlı bir şekilde serbest bırakması iyi bir şey.
Ve yine de, benim – sıradan bir vatandaş, Siyahi bir kadın ve üç Siyah oğlunun annesi – videoyu izleyip izlememem tamamen farklı bir konu.
Çok kullanılan bir atasözü vardır: Görmek inanmaktır. Ama son zamanlarda duyduğum gibi, görüyorsanız inanmanıza gerek yok; gerçekler gözünün önünde. Vatandaşı öldüren polise gelince, görmeme gerek yok. Sadece inanmıyorum. ben bilmek. Ve bunun tek nedeni, ülkenin büyük bir kısmı gibi benim de bunun olduğunu pek çok kez görmüş olmam değil.
Babam Marrell “Mac” McCollough, Memphis Polis Departmanında siyahi bir memurdu ve başka bir korkunç şiddet görüntüsündeki varlığı – Muhterem Dr. Hala keşfediyorum. Bu, King’in maiyeti silahın ateşlendiği yeri işaret ederken Lorraine Motel’den çekilmiş bir fotoğraf. Resimde, baba King’in başında diz çökmüş, aynı zamanda tarihsel bir dayanak noktası olan, anlamsızca dökülen bir kan anında ilk yardım yapıyor. Fotoğraf Nisan’da 55 yaşında olacak ama yine de şok etme, üzme ve öfkelendirme gücünü elinde tutuyor. Sahne, ulusal ruhumuza yerleşmiştir.
Babamın nasıl bu imaja girdiğini ve kişisel olarak onun için nasıl yan etki yarattığını anlatan bir kitap için babamla röportaj yaparken, polis teşkilatındaki birkaç Siyah subaydan biri olarak deneyimlerini öğrendim. Bana memurların, yanlış olduğunu düşündükleri bir şeye itiraz etmeleri halinde “birlikte binecekleri” bir eşsiz kalıp kalamayacaklarını kendilerine sormaları gerektiğini anlattı. Departmanın ilklerinden biri olan ve Siyah mahallelerinde (tutuklamasına izin verilen tek alan) dayak atmakla övünen kıdemli bir Siyah subaydan bahsetti.
O zamandan beri on yıllarda çok şey değişti, ancak neredeyse yeterli değil. Günün 24 saati izlememizi sağlayacak kadar grenli ama acı verecek kadar net görüntülerimiz var. Ancak vatandaşlar hangi noktada şiddetin yalnızca izleyicisi, hatta tüketicisi haline geliyor? Hangi noktada keder ve öfke, konacak bir yer olmadan sonsuza dek dönen kuşlar gibi olur? Son günlerde Nancy Pelosi, kocası Paul’e yönelik “ölümcül saldırıyı izlemeye niyeti olmadığını” söyledi. Prens Harry, annesi Prenses Diana’nın Paris’teki bir araba kazasında nasıl öldüğü hakkında daha fazla bilgi edinmek için çaresizce soruşturmadan fotoğrafları incelediğini ancak en korkunç olanlara bakmaktan vazgeçtiği için minnettar olduğunu paylaştı. Tanık olmak, insanlığımızı yenilemek, zaman damgalı suç görüntülerinin her dakikasını, her dakikasını izlemeyi gerektirmez.
Nichols videosundan kaçınırken Amerikan tarihindeki belki de en ünlü olay yeri fotoğrafına odaklanan bir kitap yazmanın ironisini anlıyorum. Ama niyetim cinayeti yeniden yaşamak değil, babamın gözden kaçmış bir hikayesine ve onun rahatsız bir şekilde yaşadığı dünyalara dikkat çekmek. King’in suikastına yeniden bakmak, bu videolardan gelebilecek şiddetin fetişleştirilmesiyle aynı şey değil.
Tarih bize bir şey gösterdiyse, o da topluluk üyelerini düşman olarak gören ve çoğu zaman korumaktan çok polislik yapan bir kültürden filme çekilemeyeceğimizdir. Videolar bize neler olduğunu anlatabilir ancak ileriye dönük bir yol sunmaz. Daha fazla vahşet görmeme gerek yok; Gerçek bir değişimin kanıtını görmem gerekiyor.
Fazlası olmadan şahitlik etmek çok fazladır.
