Melbourne’un 2021 Premiership, bir hanedanın şafağı gibi görünüyordu.
Ancak üç mevsim sonra, şeytanlar bir bayraktan her zamankinden daha fazla ve kabul edebileceklerinin yeniden icat edilmesinden daha da ileri geliyor.
Bunlar çaba, kaza veya kötü şans değil. Güçlü bir iç kültür oluşturan bir organizasyondur, ancak şimdi onu geliştiremiyor gibi görünüyor.
Düşüş açık değildi, ama sabitti. 2022’de ikinci geldikten sonra Melbourne doğru setlere çıktı. 2023’te aynı kader: baskın orta saha istatistiklerine rağmen iki son kayıp. 2024’te sekizden tamamen vazgeçtiler.
2025’te durgunluk, yeniden doğuş değil. Sorun yetenek değil: dönüşüm. Bu, premiership sistemine sahip bir ekip, ancak prempressant sonrası zihniyete sahip bir ekip.
Melbourne, dış zorluktan ziyade dahili doğrulamayı destekleyerek kapalı bir döngü olarak daha fazla çalışır. Örneğin, şeytanlar neden başka bir AFL kulübünde deneyim olmadan Nathan Jones’a önemli bir koçluk rolüne atandı?
Daha geniş bir modelin simgesidir: aile sesleri, güvenli kararlar ve zıt perspektifler getirme konusunda isteksizlik. Yavaş küre hareketi veya ileri verimsizlik gibi taktik problemler genellikle “çaba” veya “bağlantı” düşüşleri olarak yeniden biçimlendirilir. Sonuç? Daha az öğrenme, daha yavaş adaptasyon.
Buna ek olarak, şeytanlar genellikle inanç, davranış ve kimliğin seçkin performansı geri kazanmak için yeterli olduğunu ima eder. Bu birim birimi teşvik ederken, daha da derin problemler maskesi.
Yapısal veya taktik problemler, daha güçlü koşmak veya daha fazla inanmak gibi, kusurlu bir ileri konfigürasyonu çözeceğine inanmak gibi ahlaki atışla yönlendirilir.
2021 bayrağı güçlü bir kültürel mitoloji yarattı. Ancak hizalama kimliğe dönüştü. Taktik inovasyon sınırlı görünür ve aile sesleri panoramaya hakimdir.
Açık olmak gerekirse, tüm muhalefet susturulmaz. Christian Petracca hayal kırıklığını dile getirdi, ancak nadiren önemli bir yapısal değişikliği takip ediyor. Kulüp dinliyor, ama kalmıyorum. Muhalefet var, ancak karar verme süreci değişmiyor.
Oyun trendleri ve performans verileri tam tersini söylese bile, “Elimizden gelenin en iyisini gördük” gibi anlatılar son olarak. Stiagial yıllık aşk gibi duygusal gerçeği anlatmak, genellikle taktik kanıtları tutar.
Kulübün tarihine olan inancı bazen sahada gerçekleşen gerçeği hüküm sürüyor.
Sorunlar az ya da çok aynı şeyden memnundur: daha sert eğitimli, önerir, sisteme güvenir. Kulüp nadiren veya yapısal olarak temel tasarımı sorgular.
Bu sadece bir yürütme meselesi değil, yaklaşımın hala işe yarıyorsa.
Ama ileriye doğru bir yolculuk var. Futbol departmanının başka bir bağımsız incelemesini yapmanın zamanı geldi, ancak bu sefer dostça bir yabancı tarafından değil, AFL işçileri tarafından yönetildi.
En taktik olarak uyarlanabilir kulüplere gelince. Statükoyu üzse bile, farklı fikirlere sahip işe alım asistanı antrenörler. Gerçek değişim gerçek bir kesinti ile başlar.
Sonuçların ötesine geçin. Sor: Hangi hipotezleri koruyoruz? Neden bu şekilde oynuyoruz? Ve eğer asıl sorun çaba değilse, yapı mıydı? Bu tür bir yansıma sadece esneklik değil, zeka da oluşturur.
Şeytanlar, insanların marjinalleştirme riski olmadan “bu işe yaramıyor” diyebilecekleri bir kültürü şiddetle teşvik etmelidir. Koçluk hipotezlerini test etmek için bir şeytan avukatı atar. Rahatsız edici konuşmaları teşvik edin. Muhalefet bir tehdit olmamalıdır; Bu bir liderlik beklentisi olmalı.
İflastan açıkça bahsetme yeteneği, uzun süreli kulüpleri nostaljik kulüplerden ayıran şeydir. Alçakgönüllülük zayıflık değildir, yeniden icat için ilk adımdır.
Melbourne’un koçu Simon Goodwin. (Getty Images aracılığıyla Dylan Burns/AFL fotoğrafı fotoğrafı)
Ve gerçek verilerle birleşmezse, “bağlantı” ve “niyet” gibi soyut terimlerin arkasına saklanmayı bırakın. Aslında “Yolumuzu Oynamak” gibi görünüyor? Başarı için KPI’lar nelerdir? Kültür önemlidir, ancak netlik oyunları kazanır.
2021 Premiership, kulübün kimliğinin bir parçası olarak kalmalıdır, ancak işletme kılavuzunun bir parçası olarak kalmalıdır. Bırakın ilham ver, söylenmedi. Bir sonraki bölüm Perth’de işe yarayanlara yapışarak yazılmayacak: 2026’da işe yarayanlarla yazılacak.
Ama kulüp zaten yapmıyor, merak ediyorum? Tam olarak – ve bu sorunun bir parçası. Melbouri, bu önerilerin çoğunu uyguladıklarını söylerdi. Yüzeyde doğru olabilir. Ancak bu modelleri eleştirel olarak uyguladığımızda boşlukları görüyoruz.
Açık sistemler sadece geri bildirimleri dinlemez: onlardan değişmiştir. Melbourne dinler, ancak nadiren döner.
Psikolojik güvenlik çok çalışmak için başını sallamayacak – biri sonuçsuz bir şekilde sorumlu bir kişi mi?
Veriler tarafından bilgilendirilen karar verme sürecinin istatistikleri yoktur: koşulları durdurmalarına izin veriyor. Çift devre öğrenimi sonuçları incelemiyor: arkasındaki çerçeveyi sorgulamaktadır.
Doğruluk sonrası sürüklenme, kulübün iç anlatıların sıklıkla rahatsızlığın üzerine yazdığı anlamına gelmez.
Yani evet, kulüp bu şeylerin zaten yaptığına inanıyor. Fakat bu inanç, bu değişim yanılsaması artık gerçek dönüşümün en büyük engeli olabilir.
Melbourne Futbol Kulübü kırılmaz. Ama engellendi. İnsanları, kaynakları ve yeteneği var. Eksik olan, 2021’in ötesinde kendini yeniden keşfetme cesaretidir.
Ödüller sadece hatırlanması gereken anlar değil. Yataklar başlatıyorlar. Ve Melbourne’un gerçekten tekrar rekabet edebilmesi için, efsane tarafından yönetilen hiçbir kültürün duymak istemediği sorusunu sormalı: Şimdi ne olmalıyız?