31 yaşındaki Michele, sınırlar kapanmadan önce Güney Afrika’da giysi ve elektronik eşya satın alarak ve bunları Zimbabwe’de kâr amacıyla yeniden satarak mütevazı bir gelir elde etti. Ancak pandemi iki ülke arasındaki trafiğin çoğunu kapattığında, gelirinin kuruduğunu ve “hayatını kazanmak için başka yollar” denemek zorunda kaldığını söyledi.
Güney Afrika’daki diğer binlerce sınır ötesi tüccar da aynı ikilemle karşı karşıya. On yıllardır, bu gayri resmi ticari ağ, bölgenin sınır bölgelerindeki insanlar için, çoğunlukla kadınlar için istikrarlı bir iş sağlamıştır. Birleşmiş Milletler, endüstrinin Güney Afrika Kalkınma Topluluğu’ndaki 16 ülke arasındaki 17 milyar dolarlık ticaret pazarının %40’ını oluşturduğunu tahmin ediyor. Ancak pandemi, iş fırsatlarının zayıf olduğu ve COVID-19 aşılarına sınırlı erişimin olduğu topluluklar için bu temel ekonomik ayağı yıktı ve görünürde sonu olmayan bir finansal gerilemeye yol açtı.
BM’ye göre Zimbabwe’deki tüccarların yaklaşık %70’i kadın ve başka gelir kaynakları bulmak zorunda kaldılar. Bazıları daha az kar için yurtiçinde mal alıp satmayı denedi. Bazıları, ürünleri taşımak için sınırdan gizlice geçerek gelirden pay alan kaçakçılarla ortaklık kurdu. Michele gibi bazıları, nakliye gecikmeleri, COVID taraması darboğazları ve değişen hükümet politikaları konusundaki kafa karışıklığı nedeniyle haftalarca şehirde kalan kamyon şoförlerine seks, uçağa binme ve arkadaşlık satmaya başladı.
Bir kamyoncu, 15 saatlik bir araba yolculuğu olan Demokratik Kongo Cumhuriyeti’ne kadar mal taşımak için yola geri dönmek için izin beklerken, Zimbabve, Beitbridge’deki küçük evinde Michele ile iki hafta kalıyor. Her gün onun için yemekler ve ılık bir banyo hazırlar.
“Hayat bu – ne yapabiliriz?” Mevcut çalışma durumunu duyurmak istemediği için kısmi anonimlik talep eden Michele, dedi. “İleriyi düşünmek istemiyorum. Şu anda sahip olduklarımla çalışıyorum.”
Limpopo Nehri boyunca yoğun bir limana sahip bir kamyon taşımacılığı merkezi olan Beitbridge ve diğer sınır kasabaları, değeri daha istikrarlı olan Güney Afrika para birimi rand’ı getiren hareketli bir ulusötesi ticaret ağı aracılığıyla uzun süredir yukarı doğru hareketlilik için fırsatlar sunuyor. Zimbabwe dolarının yıllarca süren hiperenflasyondan zayıflamış olmasından daha fazla. Ancak bu ticaret ağının kısıtlanmasıyla, bu toplulukların ekonomik motoru püskürüyor.
Zimbabve Katolik Üniversitesi Beşeri ve Sosyal Bilimler Fakültesi araştırmacısı ve üyesi Ernest Chirume, “Virüs ve bunun sonucunda ortaya çıkan karantina o kadar hızlı gerçekleşti ki, kadınların herhangi bir ekonomik yansımaya hazırlanmak için yeterli zamanları olmadı” dedi. COVID-19’un kayıt dışı tüccarlar üzerindeki etkileri hakkında makale.
40 yaşındaki Marian Siziba, sınırlar kapanmadan önce, Zimbabve’nin ikinci büyük şehri Bulawayo’daki küçük şehir merkezindeki dükkanlara satmak üzere Güney Afrika’dan buzdolabı, dört gözlü soba ve güneş panelleri gibi büyük ev aletleri satın aldı. Aylarca, döviz satarak ve küçük krediler vererek hizmetinin sonunu getirebildi ve ona devam eden borçları olan müşterilerden bir damla ödeme sağladı. Ancak son zamanlarda, müşterilerinin çoğu aidatlarını karşılayamadı.
Koronavirüsten önce ekonomik zorluklara alışmıştık” dedi. “Sadece şimdi daha kötü çünkü çalışamıyoruz.”
Zimbabve’nin Uluslararası Göç Örgütü sözcüsü Fadzai Nyamande-Pangeti, pandeminin kayıt dışı sınır ötesi ticareti diğer sektörlerden daha fazla zorladığını belirtti. Ancak hükümet yardımının yokluğunda, bir zamanlar Michele, Siziba ve diğer sınır ötesi tüccarlar için geçici görünen mali aksilikler artık belirsiz gibi görünüyor.
Ulaşım zorlukları, servet eşitsizliklerini genişletti. İnsanların ya sınır kısıtlamalarını aşma araçları vardır ya da yoktur.
Bulawayo’da popüler bir giyim butiği işleten Nyasha Chakanyuka, BuzzFeed News’e konuşan çoğu tüccarın karşılayamayacaklarını söylediği, uzun süredir hava yolculuğuna güvendiği için yolların kapanmasının satışlarını engellemediğini söyledi. Aslında, bu durum ona işini genişletme fırsatı verdi: diğer ülkelerde toplu envanter satın alıyor ve Zimbabwe’den dışarı çıkamayan tüccarlara mal satıyor.
Bazıları ise kara sınırını yasadışı yollardan geçen nakliyecilere yöneldi. Siziba, “Güvendiğiniz birine Güney Afrika’da sizin için mal alması için para verebilirsiniz, ancak bu olağanüstü bir güven gerektirir çünkü riskler açıktır” dedi.
Mallarını kendileri için taşımaları için başkalarına para ödeyemeyenler, her zamanki gibi işlerine geri dönmeyi beklerken, geçimlerini sağlamanın başka yollarını bulmak zorunda kaldılar.
Bulawayo’da bir tüccar olan ve beş çocuk annesi Getrude Mwale, yeni koşullara uyum sağlamak için evinin kapısında kıyafet satmaya başladı, ancak işler o kadar yavaştı ki, bir zamanlar yapabildiği envanteri temizlemesi bir yılını aldı. bir ay içinde temizlemek için.
Mwale, “Evden satış yapmak, yalnızca sizi mahalleden tanıyan kişilere satış yaptığınız anlamına gelir” dedi. “Kolay olmadı.”
Pandemiden önce 33 yaşındaki ve çalışma durumunu gizli tutmak için kısmi anonimlik talep eden Sarudzai, Zimbabve’nin Masvingo kentindeki bir bit pazarında sattığı çocuk kıyafetlerini satın almak için Malavi’ye kadar seyahat etti ve her biri binlerce ABD doları eşdeğeri kazandı. yıl.
Salgın başladığında birden evinde gömlek, pantolon ve çorap yığınları vardı ama satacak kimsesi yoktu. İşleri durmuş, Beitbridge’e taşınmaya karar verdi.
Samosa, patates kızartması ve alkolsüz içecekler satıyor, ancak bu günlerde gelirinin çoğu, kiraladığı tek odalı ahşap evde onunla kalan kamyon şoförlerine seks ve arkadaşlık satan ticari ilişkilerden geliyor. Şimdi iki çocuğunu annelerinden yaklaşık 200 mil uzakta kaldıkları Masvingo’daki okula geri göndermek için yeterli para kazanıyor.
“Her zaman kamyoncuların parası olduğunu biliyordum – bu yüzden burada yaptım” dedi.
Pulitzer Merkezi, bu hikaye için raporlamayı desteklemeye yardımcı oldu.