1979 yazıydı ve Başkan Jimmy Carter buna karşıydı. Amerikalılar gaz ve yiyecek için bir önceki yıla göre çok daha fazla ödüyordu ve Carter bir seçimle karşı karşıya kaldı: Amerikalılara bunun hükümetin çözebileceği bir sorun olduğunu söyleyebilir ya da kemerlerini sıkıp sebat etmelerini söyleyebilirdi. İkincisini seçti. Ancak fiyatlar yükselmeye devam etti ve 1980’de Carter, Ronald Reagan tarafından ezici bir yenilgiye uğradı.
İşler 1979’daki kadar kötü değil, ancak çoğu için karşılaştırma hala yerinde. En son tüketici fiyat endeksi rakamlarına göre, Kasım ayında fiyatlar bir yıl öncesine göre yüzde 6.9 artarak 1982’den bu yana en yüksek artış oldu. Ve bu, neredeyse rekor düzeyde düşük tüketici duyarlılığı ve Başkan Biden için -7.6’lık net onay notu ile birlikte geliyor. yüzde puan. Biden, enflasyonu tersine çevirmenin yönetimi için bir öncelik olduğunu söyledi ve stratejik petrol rezervlerini serbest bıraktı ve yükselen fiyatları ele almak için “darboğazları hafifletme” planlarını açıkladı, ancak önümüzde zorlu ve belirsiz bir yol var.
Enflasyonun politik olarak güçlü olduğu bir sır değil. Yükselen fiyatları gözden kaçıramazsınız ve araştırmalar, Amerikalıların enflasyonu derinden önemsediğini buldu. Ancak bunu ele alma politikası dağınık ve fiyatlar yükselmeye devam ederse Biden’ın zor bir görevi var. Enflasyona son derece partizan bir pencereden bakan ve bu konudaki performansını buna göre değerlendirecek bir ülkeyle karşı karşıya. Enflasyonu görmezden gelirse, Carter’da olduğu gibi sarpa sarabilir. Ancak aynı zamanda Biden çok sert tepki verirse tedavi hastalıktan daha kötü olabilir.
Enflasyonun Amerikan ruhundaki eşsiz yeri başkanlar için kötü
Enflasyon, Amerikan yaşamında eşsiz bir yere sahiptir. Bu kısmen, çünkü fiyat artışları, hükümet açığı gibi bir şeyden çok daha aşikar hissedilebilir; ayrıca ortalama tüketici için önde ve merkezdedirler. Buna siyasi hafızanın gücünü de ekleyin: Büyük Enflasyon, 1969’dan 1982’ye kadar dört resesyon getirdi ve siyasetimiz üzerinde silinmez bir etkisi oldu.
Bugünün enflasyonuna neyin sebep olduğunu belirlemeye çalışmak yine de zor. Pandemi ekonomiyi dönüştürdü ve birçok uzman, enflasyonun birincil itici gücü olarak bu ekonomik toparlanmanın istisnai doğasına işaret etti. University of Chicago Booth School of Business’ta ekonomi profesörü olan Austan Goolsbee, pandemi kaynaklı gerilemenin anormalliğinin şu anda gördüğümüz fiyat artışlarını anlamanın anahtarı olduğunu vurguladı.
“Bu ciddi bir gerilemeydi, ancak gerçekten bir durgunluk değildi. Goolsbee, “Durgunluk gibi bir şey görünmüyordu” dedi. “Normalde, bir durgunluğa neden olan şey, dayanıklı tüketim malları ve konut gibi uzun ömürlü ürünlerdir. Ve bu şeyler düşüşte yükseldi.”
Ancak Goolsbee, mevcut enflasyonun geçici olduğunu savunan tartışmanın tarafında yer alsa da, yaza kadar normale dönen bir ekonominin bile Biden yönetimine “mide ekşimesi” vereceğini kabul ediyor. Bunun için iyi bir neden var: Aşağıdaki grafiğin gösterdiği gibi, dik enflasyon, en az 1960’tan bu yana cumhurbaşkanlığı onayındaki birkaç keskin düşüşle aynı zamana denk geldi. Biden’ın kendisi şu anda onay derecesi açısından çöplükte.
Enflasyonun bir başkanın onay derecesi ile ne kadar ilişkili olduğu tam olarak açık değil, ancak araştırmalar bunun iktidardaki politikacılara zarar verebileceğini gösteriyor. Örneğin 1999’da yapılan bir araştırma, beklenmedik enflasyondaki artışların görevdeki partilerin seçim performansına zarar verdiğini ortaya koydu. Ve 2010 tarihli bir makale, enflasyonun Amerikalıların cumhurbaşkanına ilişkin değerlendirmeleri üzerinde önemli ölçüde olumsuz bir etkisi olduğunu gösterdi. Son olarak, 2013 tarihli bir makale, bütçe açığındaki ve işsizlikteki artışların yanı sıra enflasyondaki artışın “neden[d] Amerika Birleşik Devletleri’nde başkanlık popülaritesinin bozulması”.
Ancak bazı fiyatlar, enflasyon söz konusu olduğunda diğerlerinden daha önemlidir. Artan gaz fiyatlarını düşünün: 2016 tarihli bir makale, yüksek gaz fiyatlarının, kısmen Amerikalılara sürekli olarak hatırlatılması nedeniyle, başkanlık onayı üzerinde olumsuz bir etkisi olduğunu buldu. Haverford College’da enflasyon beklentilerini ve para politikasını araştıran ekonomi profesörü Carola Binder, yüksek gaz fiyatlarının özellikle Amerikalıların ekonomiyi nasıl değerlendirdiğini etkileme olasılığının yüksek olduğunu söyledi.
Binder, “Yolda giderken benzin fiyatlarını ve büyük rakamları tam anlamıyla görüyorsunuz ve ayrıca daha sık satın alıyorsunuz” dedi. “Yani geçen hafta 2 dolar olduğunu ve şimdi 3 dolar olduğunu görürseniz, eskiden ne kadara mal olduğunu hatırlamanız daha olasıdır.” Binder, aynı şeyin, örneğin bir aile tatilinin fiyat etiketi için geçerli olmadığını söyledi.
Bununla birlikte, 1970’lerin enflasyonunu yaşayan Amerikalıların, daha yüksek gaz fiyatlarına olumsuz tepki verme olasılığı daha yüksektir. 2019 tarihli bir makaleye göre, Binder ve yardımcı yazarı Christos Makridis, 1970’lerin petrol krizlerini yaşayan Amerikalıların, olmayanlara göre artan gaz fiyatları konusunda daha karamsar olduklarını buldu. Bunun nedeni, Binder’in belirttiği gibi, “70’lerin sonlarında nasıl çalıştığına dayanarak ekonominin nasıl çalıştığına dair modellerini oluşturdular.”
Son anketler, Amerikalıların artan fiyatların baskısını hissettiklerini daha da doğruluyor. Kasım Gallup anketine göre, hanelerin yüzde kırk beşi yükselen fiyatlar nedeniyle “orta” veya “ağır” zorlukla karşı karşıya olduğunu bildirdi ve Kasım Wall Street Journal anketinde seçmenlerin yüzde 56’sı enflasyonun “büyük” veya onlara “küçük” mali yük. Bu gerginlik, özellikle yoksul Amerikalılar için de zor oldu; Gallup anketine göre, yılda 40.000 dolardan az kazanan hanelerdeki her 10 yetişkinden 7’si pandeminin kendilerine zorluk çıkardığını söylüyor.
Enflasyon Amerikan vicdanına ağır bir yük getirse de, özellikle başkanlık onayı üzerindeki etkisini abartmamak önemlidir. Örneğin yukarıdaki çizelge, George W. Bush’un onayının bir deflasyon dönemi olan Büyük Durgunluk sırasında düştüğünü gösteriyor. Ve Carter’ın yeniden seçilmesi bile, hem yabancı hem de yerli bir dizi başka kilit mesele tarafından mahkûm edildi. Ancak bu, Amerikalıları, düşük olsa bile enflasyon üzerinde durmaktan alıkoymuyor. Ve şu anda, fiyat artışlarının birçok Amerikalıya zarar verdiğine dair kanıtlar var.
Amerikalıların enflasyon hakkındaki görüşleri siyaset tarafından güçlü bir şekilde şekilleniyor
Enflasyon tüm Amerikalıları etkilese de, algıda bir uçurum var. Kısacası, cumhurbaşkanıyla bir parti üyeliğini paylaşıp paylaşmadığınız, enflasyonun ne kadar kötüleşeceğini düşündüğünüze göre büyük görünüyor. Bu, Amerikalıların ekonomi hakkındaki görüşlerinin giderek ekonominin kendisiyle nasıl daha az ilgisi olduğunu daha geniş bir şekilde takip ediyor; daha ziyade, kimin görevde olduğuyla ilgili.
Binder, “Siyasi partinizin başkanı iktidarda olduğunda, ekonominin nasıl olacağı konusunda daha iyimser ve daha düşük enflasyon beklentilerine sahip olma eğilimindesiniz” dedi. “Politikasına katılmadığınız bir başkan iktidara geldiğinde, ekonominin nasıl olacağı konusunda daha karamsar olursunuz ve daha yüksek enflasyon beklentilerine sahip olursunuz.”
Yakın zamanda yapılan araştırmalar da bunu doğruladı ve Amerikalıların destekledikleri parti Beyaz Saray’dayken önemli ölçüde daha düşük enflasyon beklediklerini ortaya koydu. 2019 tarihli bir makaleye göre, enflasyon beklentileri kırmızı eyaletlerde Barack Obama görevdeyken mavi eyaletlere göre daha yüksekti, sadece Donald Trump geldiğinde pozisyonlar tersine döndü.
Bu eğilim de bir süredir var. Örneğin, 1980’lerde, enflasyon Reagan’ın altında yaklaşık 10 puan düştüğünde, “güçlü” Demokratların yüzde 50’den fazlası, 1988’de yapılan bir ankette enflasyonun biraz veya çok daha kötüleştiğini söylerken, yüzde 8’den azı çok fazla yükseldiğini söyledi. daha iyi (sırasıyla “güçlü” Cumhuriyetçilerin yüzde 13’ü ve yüzde 47’si aynı şeyi söyledi). Bu arada, Bush’un 2008’deki başka bir GOP yönetiminin sonlarına doğru yürütülen bir araştırmaya göre, Demokratların bir kez daha enflasyonun son sekiz yılda arttığını söyleme olasılığı Cumhuriyetçilerden daha fazlaydı.
Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, bu bölünme bugün de belirgindir: Biden yönetiminde Cumhuriyetçiler, ekonomi ve enflasyon hakkında Demokratlardan daha fazla korku duyduklarını sürekli olarak bildirdiler ve bölünmenin yakın zamanda ortadan kalkacağı görünmüyor.
Enflasyonun tedavisi felaket olabilir
Yüzeysel düzeyde, enflasyon kötü. Diğer her şeyi sabit tutarsanız, satın alma gücünüzü ve dolarınızın değerini düşürür. Ve Biden hiçbir şey yapmıyormuş izlenimi verirse, o zaman enflasyon korkuları kendi kendini gerçekleştiren bir kehanet haline gelebilir: Amerikalılar, daha yüksek maliyetler öngörerek, işverenlerden enflasyonu dengelemek için daha yüksek ücretler talep edebilirler ve bu da işverenlerin daha yüksek fiyatlar talep etmesine yol açar ve sonuç olarak daha da kötü enflasyon.
Sorun şu ki – ekonomik ve politik – çözüm, enflasyonu düşürmek için faiz oranlarını yükseltmek kadar basit değil: Enflasyon oranlarını düşük tutmanın bir maliyeti var ve çoğu zaman toparlanmakta olan bir ekonomide frenleri pompalamakta çok hızlı davrandık. .
Enflasyon siyaseti üzerine çalışan Boston College’da siyaset bilimi profesörü Jonathan Kirshner, “Enflasyon hakkında yalnızca daha yüksek olduğunda konuşuyoruz, daha düşük olduğunda ise o kadar fazla konuşmuyoruz” dedi. Ancak enflasyon ister yüksek ister düşük olsun, enflasyonu hedefleyen politikaların ekonomide kazananları ve kaybedenleri seçtiğini vurguladı. Kirshner, “Enflasyon çok düşük seviyelerde olsa bile enflasyon politikasının siyasetinden kaçış yok” dedi.
Ayrıca, enflasyonla başa çıkmak için tasarlanan bazı politikaların – özellikle yüksek olduğunda – yıkıcı etkileri oldu. Örneğin, 1980’lerde sonunda enflasyonu ortadan kaldıran Carter yönetimi tarafından uygulamaya konulan politikaları ele alalım. Başlangıç olarak, ülke derin bir durgunluğa girdi ve milyonlarca işçi işini kaybetti. Memnun olmayan inşaat müteahhitleri ve inşaat işçileri, hiç kimsenin artık ev satın almadığı için ahşaba artık ihtiyaç olmadığını iddia ederek Federal Rezerv Yönetim Kurulu’na dörtte ikişer parçalar bile gönderdi. Enflasyondan kaynaklanan siyasi serpinti Carter ile de bitmedi. Reagan, enflasyon kontrol altına alınsa bile onay notunun düştüğünü de gördü.
Ancak Büyük Durgunluktan yavaş toparlanma gibi daha yeni olaylar, enflasyona karşı aşırı sert olmanın yararlarını daha da sorguladı. Kirshner, 1930’ların çift dipli durgunluğuna, enflasyon öcüsüne karşı çok hızlı mücadele etmenin bir sonucu olarak işaret etti. Enflasyon, elbette, 1970’lerin kontrolden çıkmış seviyelerine henüz yaklaşmadı, ancak 1930’larda ve 2010’larda yaptığımız gibi, rotayı çok hızlı düzeltmemiz ihtimali var.
Yüksek enflasyon neden politik bir kara mayınıdır | FiveThirtyEight Politika Podcasti
Ve ülkenin 1970’lerdeki “stagflasyon”unu karakterize eden diğer ekonomik göstergelerin çoğunun mevcut olmadığı düşünüldüğünde, bu büyük bir sorun teşkil edebilir. Aslında, Amerikan ekonomisi bir dizi önleme göre güçlü bir şekilde toparlandı: İşsizlik hızla düşüyor – işçiler toplu halde işlerini bırakmaya devam etseler de – perakende harcamalar arttı ve haneler, olmayan bir ülkede beklenenden daha fazla tasarruf etti. pandemik dünya (bu tasarrufların düştüğüne dair bazı kanıtlar olsa da).
Bütün bunlar Biden’ın bir kaya ile sert bir yer arasında sıkışıp kaldığı anlamına geliyor. Aşırı ısınan bir ekonomiyle ilgili çok gerçek endişeleri ele almalı ve aynı zamanda işler normale dönerken dengelenebilecek fiyatlara aşırı tepki vermemeye dikkat etmelidir. Bu arada, bir Demokrat görevde olduğu sürece ülkenin kabaca yarısı ekonomiyi nispeten eleştirel olarak değerlendirecek ve bu da Biden’ın yaklaşımını karmaşıklaştırıyor. Uzun vadede ekonomi için iyi olan, yakın vadede siyasi ve seçim kaygıları için iyi olmayabilir veya tam tersi.
Kirshner, “Benim gibi insanlar, kısa-orta vadede, en azından bu enflasyonist dalganın ekonomiden geçmesine izin vermeniz gerektiğini düşünüyor” dedi. “Bu iyi bir siyaset mi? Korkunç bir siyaset olduğundan şüpheleniyorum. Ama nahoş seçimlerden oluşan bir menüden seçim yapıyorsun ve özellikle mevcut siyasi ortamda, yaptığın tatsız seçim ne olursa olsun muhalefet tarafından karalanacak.”