Yaklaşık iki yıl önce, dış dünya yeni açılmaya başlamış gibi göründüğünde, çağlardan beri ilk kez bir odada bir araya gelen ve aceleyle şu cümleyi içeren bir şarkı yazan birkaç grup olduğunu hayal ediyorum: “ Lanet olasıca sıçtık.” Ayrıca, çoğu durumda içgüdünün topluca gülmek ve ciddi işler yapmaya başlamak olduğunu varsayıyorum. Öte yandan, hayranlık uyandıracak şekilde uzun zamandır cool olma fikrini terk eden bir grup olan Muse, doğal olarak bunu dokuzuncu albümlerinin büyük finaline yerleştirme konusunda hiçbir sorun yaşamadı. Halkın İradesi. Geride kalmak kesinlikle zor bir duygu değil, ancak ‘We Are Fucking Fucked’ başlıklı bir şarkıyı denemek ve satmak için belli bir miktar inanç gerekir, büyük bir plak şirketi size yatırım yapmaya istekli olduğu zaman ve para olmasa bile’ Her zaman uygun kalite kontrol seviyesi ile birlikte gelir. Sonuçta, kulağa çok zahmetsiz ve tanıdık geliyorlar: daha önce pek çok kez işe yarayan ticari rock formülünü alın ve her zamanki Muse piroteknikleriyle güçlendirin. İnsanlara tam olarak istediklerini verdiğinizde, bundan kurtulmak kolaydır.
Muse’un en az yirmi yıldır bahsettiği insanlar elbette istediklerini alamıyorlar. Mesajları belirsiz olduğu kadar acı verici bir şekilde açıktır ve Halkın İradesi o zamandan beri albümlerini besleyen geniş politik duyguları altüst etmek için çok az şey yapıyor. affı. Ancak son birkaç yılın kaygı verici sosyal ve ekonomik sorunları ne kadar bariz bir şekilde su yüzüne çıkardığı düşünülürse, yorumlarının bu sefer distopik bir gerçekliğe değil, “şu anda dünyada gerçekte neler olduğuna” odaklanmak akıllıca bir karar olabilir. eğer bulduysan dronlar veya 2. Kanun nüanstan yoksun olmak için, adı verilen bir kayıtta bunun değişmesini beklemeniz için hiçbir nedeniniz olmamalıdır. Halkın İradesi, ve değil. Bu albümler ne kadar gülünç derecede belirsiz olsa da, en azından niyetleri açık ve görünüşte saftı. En sonları bu konuda biraz daha karışık ve kafa karıştırıcı geliyor.
Albümü başlatan başlık parçasını alın: şüphesiz, en iyi ‘Uprising’ ile aynı damarda bir silah çağrısı olarak okunabilecek bir açılış misyonu ifadesi. Yeterince adil. Neden ürkütücü bir şekilde Marilyn Manson’ın ‘Beautiful People’ şarkısını çağırması gerektiğinden emin değilim, ama… Şarkı aslında hiciv mi olmalı? 6 Ocak ayaklanmalarına bir gönderme mi? Tüm albümün temeli bu mu? Dramatik balad ‘Verona’da sadece kıyafetlerini değil maskelerini de çıkaran ve “dudaklarımızda bulaşmayı” tatmak için (yeni) aşıklarla empati kurmalı veya onları eleştirmeli miyiz? ‘Uyum’ daha az belirsizdir, ancak düzenin kötülükleri hakkında yapmaya çalıştığı nokta, omurgasız synthpop markası tarafından engellenir. İroniye hemen, ciddi, Kraliçe’ye borçlu bir protesto şarkısı olan ‘Liberation’ karşı çıkıyor: “Sanırım size teşekkür etmeliyiz… Kurtuluşumuzda rol oynadığınız için.” Görünürde asi bir ruha sahip bir grup için, bir şekilde, yıkmaları gereken sistemlerde giderek daha fazla suç ortağı oluyorlar.
Albümün en absürt anlarının en kötüsü mü yoksa en iyisi mi olduğundan emin olamadığınız bir noktaya geliyor. ‘You Make Me It’s Halloween Halloween’ kesinlikle bu albümün yakınında hiçbir yere sahip değil, ancak 2018’lerin sevimli kamp estetiğini taklit ediyor simülasyon teorisi aslında oldukça eğlenceli bir şekilde. Varlığının tek nedeni, grubun albümü “Muse’un en iyilerinin bir montajı” olarak tasarlaması ve bu, önceki dönemlerine zorunlu bir selam. Aynı zamanda, muhtemelen, neden ‘Öfori’ ve ‘Uyum’ alıyoruz: ‘Hysteria’ ve ‘Direnç’ açıkça hit oldu, bu yüzden kavramı çevirmeyelim mi? Albümün en keyifli şarkılarından bazıları, ‘Won’t Stand Down’ ve ‘Kill Or Be Killed’; bu durumlarda, Muse’un eski mecazları iyileştirme versiyonu onları daha uç noktalara taşıyor gibi görünüyor ve o kadar şatafatlı ki işe yarıyor.
Ancak asıl aykırı değer ‘Hayaletler (Nasıl Hareket Edebilirim)’. Muse kesinlikle daha önce bu tür bir ayrılık baladını yayınladı, ancak bu o kadar gerçek bir tutkuyla teslim edildi ki, hem dünyanın durumuyla tamamen alakasız hem de onun içinde yankılanabilecek gibi görünüyor. Eğer Halkın İradesi nostaljide ilhamsız bir alıştırma, ‘Ghosts’, birçok şarkının altında yatan hayal kırıklığını şaşırtıcı derecede güçlü bir şekilde ileten tek şarkı. En iyi hit koleksiyonunu teklif ettikten sonra şirketlerine sunulan albüm, grubun geçmiş ihtişamını yeniden yaratmayı amaçlarken, kendini günümüzün gerçeklerine dayandırmayı amaçlıyor, ancak her ikisini de yapmakta zorlanıyor. Yine de derin ya da yaratıcı olma çabasından vazgeçtiklerinde, son yılların en gülünç ve etkileyici şarkılarından bazılarıyla karşımıza çıkıyorlar. Matthew Bellamy yarı yolda şarkı söylerken, “İşte bırakalım.”