VENEDİK, İtalya — Üretken ve ödüllü film yapımcısı Lav Diaz, uluslararası film festivallerine yabancı değil.
Ama en önemlisi, Venedik Film Festivali için kalbinde özel bir yere sahip çünkü 2016’da “Ang Babaeng Humayo” filmiyle En İyi Film dalında Altın Aslan ödülünü kazandığı yer burasıydı. Bunun yanı sıra festivalin Orizzonti bölümünde “Lahi, Hayop (“Genus, Pan)” filmiyle 2020’de En İyi Yönetmen, yine Orrizzonti kategorisinde 2008’de “Melancholia” ile En İyi Film ve 2007 yılında Orizzonti’de “Kagandahan sa banwaan ning mga engkanto” filmi için Özel Mansiyon ödülü.
Cotabatolu 63 yaşındaki auteur, bu yıl Yarışma Dışı / Kurgu kategorisi.
Başrollerini John Lloyd Cruz, Ronnie Lazaro, Shamaine Centenera Buencamino ve Dms Boongaling’in paylaştığı 187 dakikalık siyah-beyaz film, Filipinler’in en iyi araştırmacılarından biri olan Teğmen Hermes Papauran’ın derin bir iç dünyasını konu alıyor. ahlaki yol ayrımı Polis teşkilatının bir üyesi olarak, kurumunun büyük bir özveriyle yürüttüğü kanlı uyuşturucuyla mücadele kampanyasının ilk elden tanığıdır. Zulümler, Hermes’i fiziksel ve ruhsal olarak aşındırıyor, ona endişe ve suçluluktan kaynaklanan ciddi bir cilt hastalığına neden oluyor. İyileşmeye çalışırken karanlık bir geçmiş peşini bırakmaz ve sonunda hesap sormak için geri döner.
Yönetmenin festival programı için yaptığı açıklamada Diaz, “Vatandaşlığı korumak ve ülkenin usulüne uygun olarak oluşturulmuş yasalarına uyulmasını sağlamakla görevli bir kurum görevi, insan hakları ihlallerinin uygulayıcısı olduğunda ne olur (Filipinler örneğinde). Filipin Devlet Başkanı Rodrigo Duterte’nin popülist kişiliği ve tavrı, onu Filipin siyasetinde duyulmamış bir popülerliğe fırlattı, yaptığı her şey, hatta polis tarafından yapılan yargısız infazlar gibi anayasaya ve vicdana aykırı eylemler bile , çoğunlukla kitlelerin onay ve onayına atfedilen bir hak görünümüne sahiptir. Ama onun onayı sadece ‘cahil’ kitlelerden değil, aynı zamanda aydınlardan, sanatçılardan, eğitimlilerden de gelir.”
“Filmdeki Teğmen Hermes Papauran’ın çektiği acı, Filipinli ruhun, insan ruhunun çektiği acıdır. Rusya’nın şu anki şok edici Ukrayna işgali ve bunun sonucunda ortaya çıkan vahşet duyulmamış gibi görünüyor, ancak bu sadece insan hastalığının büyütülmesidir. sonsuza dek bizimle birlikteydiler—insanlık kötü liderliği onaylama konusunda nasıl bir psikoz biçimini bu kadar kabullendi, insanlık taşlaşmış bir cehalet duvarına karşı nasıl bu kadar çaresiz hale geldi.Putin, Duterte, Assad, Trump… onlar bizimle birlikte oldular sonsuza kadar, dünyanın Azrailleri.”
Venedik’e gitmeden önce, üretken yönetmen-yazar-editör ile son obra maestra’sı hakkında röportaj yapabildik. Aşağıda röportajımızdan alıntılar bulunmaktadır.
79. Venedik Film Festivali’ne giren filminiz için tebrikler. Bu festivalde acemi değilsiniz. Bu yılki katılım neden size ve filme özel?
Salamat po (Teşekkür ederim). Sadece orada Lido’da olmak için, programlarında bir film olmasa bile gerçekten harika hissederdim. İşte bu kadar özel bir yer. Ama tabii ki son filmimiz yine orada, çok ayrıcalıklı bir bölümde gösterime giriyor. Mostra o zamanlar sinemama şans verilen ender festivallerden biri. Eski başkan, büyük Marco Muller ve programcıları o zamanlar gerçekten cesur ve radikaldiler çünkü tüm geleneklere meydan okuyorlardı. Oradaki ilk filmim 2007’de Orizzonti’de Özel Mansiyon ödülünü alan dokuz saatlik ‘Kagadanan sa Banwaan ning mga Engkantos’ (‘Encantos Ülkesinde Ölüm’) ve ertesi yıl sekiz saatlik ‘Melancholia’ filmiydi. Orizzonti Ödülü’nü (En İyi Film) aldı ve tabii ki 2016’da beş saatlik ‘Ang Babaeng Humayo’ (‘Giden Kadın’) ile Altın Aslan’ı ve ardından ‘Lahi’yle En İyi Yönetmen’i aldık. hayup’ (Genus pan) 2020’de. 2011’de ‘Siglo ng Pagluluwal’ (‘Century of Domthing’) prömiyerini orada yaptı. Şimdi bu hikayeyi, o grubun sinema davasına gösterdiği kahramanlığa bir övgü olarak anlatmak zorunda kalacağım. Çalışmalarımı hararetle savunan programcı Paolo Bertolin, o zaman bana bunu bir sır olarak tutmam gerektiğini, çalışmalarımın mini DV’ler, ucuz küçük kasetler kullanılarak gösterilmesine izin verdiklerini söyledi. İşlerimi profesyonel projeksiyonlar için kullanılan çok pahalı standart ortamlara aktaracak param olmadığı için yapıyorlardı.
Hazel Orencio’dan hala film
Filmleriniz her zaman siyasi yolsuzluğa karşı çok açık sözlü olmuştur. Lütfen bize, “Dalgalar Gittiğinde” filminizin neden uyuşturucuyla mücadele kampanyasına odaklandığını söyleyin.
Sinemanın, binlerce kişinin kanlı uyuşturucu savaşında öldüğü Başkan Rodrigo’nun altı yılı gibi acımasız dönemleri kaydetme sorumluluğu vardır.
John Lloyd Cruz, Ronnie Lazaro, Shamaine Buencamino, Hazel Orencio–Onları belirli rollerine nasıl ve neden vermeye karar verdiniz?
John Lloyd Cruz, Ronnie Lazaro ve Hazel Orencio ile uzun süredir çalışıyorum. İş ilişkimizin anahtarı güvendir ve onlara rollerini vermek bunun üzerine kuruludur. İkimiz de ‘Lorna’ adlı bir filmde oyuncuyken Shamaine Buencamino ile bir kez çalışmıştım. Sinema ve tiyatrodaki performanslarından bazılarını gördüm. Benim için gerçekten işe yarayan şey onlara özgürlük vermek, bu da onların karakterlerini benimseme ve tasvir etme konusunda daha büyük bir sorumluluğa sahip olacakları konusunda bir farkındalık olacağı anlamına geliyor. Çoğu zaman, onlara sadece rehberlik edebilir ve talimat verebilirim. Bir oyuncunun alanının kutsal olduğu fikrine saygı duyduğum için çok fazla empoze etmekten nefret ediyorum.
Hazel Orencio’dan hala film
Aktör olmayan foto muhabiri Raffy Lerma’yı nasıl ve neden rol yaptığınızı lütfen bize anlatın.
Film, Duterte’nin tokhang’ı (uyuşturucuya karşı savaşın popüler yerel lakabı) hakkındaki fotoğraflarından ve dergilerinden esinlendiği için, Raffy Lerma’yı filmde kendisini oynaması için davet ettim, ancak o çekingenliği nedeniyle reddetti. Rolü gerçekten Raffy’ye benzeyen aktör Don Melvin Boongaling oynadı. Raffy’nin konuşmasını, gerçek tanık olmasını istedim çünkü o gerçek bir tanıktı, fotoğrafları, özellikle ‘Pieta’, Duterte rejimi sırasında gerçekleşen yargısız infazların kanıtıydı. Bize tam desteğini verdi, fotoğraflarını verdi ve gördüklerini, vahşetlerin hayata ve varoluşa dair görüşlerini nasıl değiştirdiğini anlattı. Bugün de yorulmak bilmeyen bir insan hakları savunucusu olmaya devam ediyor.
Bunu COVID-19 vurduğunda vurdun. Çekimler sırasında karşılaştığınız zorluklar hakkında konuşun.
Filmi 2020 ve 2021’de çektik ve o yıllarda sağlık protokolleri gerçekten zordu. Korku ve büyük bir belirsizlik dönemiydi. 12 Ocak 2020’de Taal Volkanı patladığında hemen çekime başlamak için oraya gittik. Mart ayının ortalarında tüm dünyada genel karantinalar uygulamaya konduğunda çekim yapmayı bıraktık. Kasım ayına kadar, sıkı sağlık protokolleri uygulanmaya devam ederken, yer tespiti yapmak için tek başıma Sorsogon’a gittim. Ocak ayının ilk haftasında gruba hazır olmalarını söyledim. Çekime başlamak üzereyken, şubat sonuydu, üç ekip üyesi virüse yakalandı ve on dört gün karantinaya aldık. Sorsogon çekimlerini yılın ikinci çeyreği başlarında tamamladık ve ardından Ağustos ayı civarında Avrupa çekimleri için Lizbon’a gittik. Filmi Marikina’daki küçük deliğimde düzenledikten sonra, hibe reklam ortak yapım anlaşmasının bir parçası olan Lizbon’da son derecelendirmeyi ve Paris’te ses mühendisliğini yaptık. Bu arada filmi 16mm ile çektik. Bu tek başına çok zordu; eski bir huysuz 16 mm kamera kullanarak ve rulolar laboratuvar kimyasal işlemine tabi tutulana kadar görüntüleri hemen göremeyeceksiniz. Selüloit, siyah beyaz Kodak hisse senetleri kullandık. Laboratuvar Romanya’da ve ne çektiğimizi görmeden önce haftalarca beklememiz gerekti. Ayrıca filmlerin bozulma veya geçiş sırasında kaybolma tehlikesi de vardı.
Bu uluslararası bir üretimdir. Lütfen bize diğer ülkelerin ve üretim şirketlerinin kimler olduğu ve nasıl dahil oldukları hakkında daha fazla bilgi verin.
Lizbon’dan Arte France ve Rosa Films ile Filipinler’deki Epicmedia, filmin ana ortak yapımcıları. Arte’den Olivier Pere, Rosa’dan Joaquim Sapinho ve Epicmedia’dan Bianca Balbuena, eserlerimin destekçileri ve inananları. Ve onlara güveniyorum. Birlikte çalışmamızın basit nedenleri bunlar.
Sorsogon’da vahşi doğada “ruhunuzu avlarken” iki aydır yalnız olduğunuzu bir röportajda belirtmiştiniz. Lütfen bize bu deneyim hakkında daha fazla bilgi verir misiniz?
İki ay boyunca orada tek başımaydım, her gün yürüyordum, notlar alıyordum, vegan beslenmeye çalışıyordum, bir hikaye bulmaya çalışıyordum, ıssız yerlere bakıyordum, görkemli yerlere hayrandım, kendi kendime ve basit insanlarla konuşuyordum, bir sürü farklı insanla konuşuyordum. geçmişin ve şimdinin ve hiçbir yerin ve ölümlülüğün kucaklanması. En zoru bitmez tükenmez bir sefaletle yüzleşmek, onlar her yerde, yatağımın altında bile, ama aynı zamanda şiir buldum, insanlığa olan inancımı güçlendiren ilkel alemleri ve aşkın nüansları keşfettim. Bu ruhu besleyen hikayeyi bir gazeteci arkadaşıma anlattım ve makalelerinden birinde yayınladı.
Bir gün, caydırıcı nem altında uzun saatler yürüdükten sonra, ıssız, engebeli bir yolda eskimiş bir bekleme kulübesinin yanında durdum. Aslında uyuyakaldım ve hatırlayamadığım bir rüya gördüm. Duran bir üç tekerlekli bisikletin gürültüsüyle uyandım. Bir kadın ve üç çocuk (iki kız ve bir erkek) inip yanıma yerleşti. En güzel kıyafetleri içindeydiler, özellikle çocuklar; yanmış derileri fakir olduklarını gösterir. Kadın onları gözetlerken çocuklar oynamaya başladılar ve sık sık yılan ve sülüklerle dolu olan yakındaki dereye gitmemelerini hatırlattı. Yirmi dakika kadar sonra başka bir üç tekerlekli bisiklet geldi ve bir kadın Jollibee çantasıyla indi. Çocuklar mutlu bir şekilde Nandyan na si Teyze diye bağırmaya başladılar. Bir köşede toplandılar, tüm Jollibee ürünlerini uzun bambu sandalyeye koydular, sonra Mutlu Yıllar şarkısını söylemeye başladılar. En küçük kızın doğum günüydü. Doğum gününü orada, o en ıssız bekleme kulübesinde kutladılar. Çok ama çok fakirdiler ama çok ama çok mutluydular. Kendimi görüntüden tutamadım; Zor ağlıyordum. O gün, insanlığa olan inancım hayatta kaldı.
Bu filmi izledikten sonra izleyicilerin ne alacağını umuyorsunuz?
Gerçek.
—MGP, GMA Haberleri