Ekim 1958’de Duke Ellington, İngiltere’nin kuzeyindeki modası geçmiş bir sanayi şehri olan Leeds’te bir konser verdi. II. Elizabeth, saltanatının sadece altı yılında hazır bulunacaktı; babası George VI, büyük bir Ellington hayranıydı ve bu nedenle onur konuğuydu. Dük ile özgürce sohbet etti – fotoğraflar onun oldukça rahat göründüğünü gösteriyor.
1961’de Ellington, “Bana ‘İngiltere’ye ilk gelişiniz ne zamandı?’ diye sordu. ‘Ah,’ dedim, ‘Ah, İngiltere’ye ilk kez 1933’te, sen doğmadan çok önceydi.’ Bana gerçek bir Amerikan bakışı attı; çok havalı, adamım, ki bunun çok fazla olduğunu düşündüm.
“Harika biriydi,” diye ekledi Ellington. “Bana babasının sahip olduğu tüm kayıtlarımdan bahsetti.” O kadar iyi anlaştılar ki, Amerika’ya döndükten sonra Ellington altı bölümlük “Queen’s Suite”i yazdı ve grubuyla birlikte kaydetti. Onun standartlarına göre bile olağanüstüydü. Daha sonra kaydın dünyadaki tek kopyasına bastı ve Buckingham Sarayı’na gönderdi.
Amerikalı olan Ellington, kraliçeyle normal, insani bir düzeyde buluşmayı, herhangi bir İngiliz’in neredeyse imkansız bulabileceği bir şekilde halledebildi. “Queen’s Suite”in aksine, İngiliz popüler müziğinin 1953’teki taç giyme törenine tepkisi büyük ölçüde yaltakçı ve sıkıcıydı – kasvetli “In A Golden Coach”un iki versiyonu New Musical Express’in İlk 10’unda yer aldı, biri grup lideri ve BBC radyosu tarafından sunucu Billy Cotton, diğeri ise rock öncesi gönül insanı Dickie Valentine’den. Kutlamaları çok daha coşkulu “Coronation Rag” ile canlandırmak Trinidad doğumlu piyanist Winifred Atwell’i aldı.
Perşembe günü 96 yaşında vefat eden Elizabeth, Şubat 1952’de babasının yerini aldığında ilk 10 bile yoktu. O zamanlar rekor bir liste yoktu – ilk hit geçit töreni o Kasım’a kadar basılmayacaktı ve tren tespit etmek ya da kraliyet ailesinin hayatlarını mikroskobik ayrıntılarla takip etmek gibi, kısa sürede tuhaf bir İngiliz takıntısı haline geldi. O sadece bekarlar tablosu var olmadan önce bizim hükümdarımız değildi, aynı zamanda onun faydasını da aşmaya devam etti. Kraliçenin saltanatının böyle bir ulusal kurumdan önce gelmesi akıllara durgunluk veriyor ve ülkedeki mevcut boşluk hissini açıklamaya yardımcı oluyor – neredeyse hiç kimse kraliçenin kraliçe olmadığı bir zamanı hatırlamıyor.
Pop müziğin kraliçeyle kesiştiği yer tuhaf bir yer. O erken övgülerin dışında, aklıma sadece Neil Innes’in 1977’deki cod-reggae “Silver Jubilee”si geliyor: “Queenie bebeğim, aldanmıyorum, kararını kendi tatlı tarzınla sadece sen yapabilirsin.” Anarko-punk grubu Crass’ın Charles ve Diana’nın 1981 düğününe yaptığı alaycı, sakarin övgüsü gibi kraliyet karşıtı materyal bulmak zor değil, “Bizim Düğünümüz” (“Asla kimseye bakma, gördüğün her şey ben olmalıyım / Dinle” o düğün çanları, diğer kızlara elveda deyin”). Ancak kraliçenin kendisi şarkı sözlerinde yer aldığında, genellikle bir cihazdan biraz daha fazlası, neredeyse hayalet bir varlıkla kraliyet için bir figür olarak kullanıldı.
Sex Pistols’un “God Save the Queen” – grup, kraliçenin Silver Jubilee kutlamalarından hemen önce single’ı yayınlamanın olası yararlarını fark edene kadar “No Future” başlıklı – monarşiyi faşist bir rejimle karşılaştırabilir, ancak hanımefendinin kendisi lirikte zar zor anlaşıldı. Bu, İngiltere’nin 1977’de birkaç aylığına girdiği, ekonomik çöküşün, aşırı sağın yükselişinin ve büyük endüstriyel huzursuzluğun bir şekilde Union Jack kiraz kuşu ve bir sokak partisinin balsamı tarafından iyileştirildiği fantezi dünyası hakkındaydı.
Kraliçe ne zaman bir şarkıda gerçek, yaşayan bir insan olsa, kimse onunla hava durumunu veya çayınıza kaç şeker isteyebileceğinizi tartışmaktan fazlasını hayal edemezdi. John Cale’in “Graham Greene” (“Şu anda kraliçeyle küçük bir konuşma yapıyorsun”) vardı, Billy Bragg’in “Rule Nor Reason” onu sıkılmış ve yalnız olarak hayal etti – “Pencereden dışarı bakıyor ve ağlıyor.” Pet Shop Boys’dan Neil Tennant, rüyalarında herkesten daha fazla insanın ziyaret ettiğini keşfettiğinde, 1993 yılında melankolik “Kraliçenin Rüyası”nı yazdı. Bir kez daha “çay için ziyaret ediyordu” ve yine o özünde üzgün ve belirsizdi: “Kraliçe, ‘Dehşete düştüm, aşk asla uzun sürmüyor’ dedi.”
Beatles’ın “Majesteleri”, Lennon sadıkları tarafından uzun süredir Paul McCartney’nin yumuşak, MOR eğilimlerinin kanıtı olarak kullanılmasına rağmen, II. Elizabeth’in kişiliğini pek de desteklemiyordu: “Majesteleri oldukça hoş bir kız, ama öyle değil. söyleyecek çok şeyin var.” Kraliçe, yıllar sonra doğum günü kutlamalarında McCartney’e döndü. Yönetmen David Lynch’in sık sık işbirlikçisi olan besteci Angelo Badalamenti, bir keresinde McCartney ile Abbey Road’da buluştuğunu ve Beatle’dan Buckingham Sarayı’nda en büyük hitlerinden yarım saatlik bir set çalmasının istendiğini duyduğunu hatırladı. Tam kraliçeye bunun ne kadar büyük bir onur olacağını söylerken, “Mr. McCartney, üzgünüm ama kalamam.” Yıkılmış görünüyordu. “Görmüyor musun?” o açıkladı. “8’e beş dakika var. Yukarı çıkıp ‘Twin Peaks’i izlemeliyim.” (İkinci Sezon izlediğini düşünmek istiyorum.) Yine, bir İngiliz’in bunun tekrar etmeleri gereken bir hikaye olduğunu düşündüğünü hayal etmek zor. ancak Badalamenti’nin böyle bir çekincesi yoktu.
Kraliçe II. Elizabeth ve Paul McCartney, Liverpool Sahne Sanatları Enstitüsü’nde.
(Getty aracılığıyla Tim Graham Fotoğraf Kitaplığı)
Kraliçeyi kişisel olarak savunan veya ona saldıran şarkıları düşünmek zor olsa da, 80’ler – solungaçlara Thatcher karşıtı malzemeyle dolu – aynı zamanda krallık karşıtı ifadelerin en yoğun olduğu dönemdi. Morrissey’in Britanya’nın çöküşünün bir metaforu olarak “The Queen Is Dead”in başlık parçasını kullanmasıyla en sert söz Smiths’ten geldi (sözüne göre, kısa bir süre sonra ayrıldı ve Roma ve Kaliforniya’da evler kurdu). Şarkı sözünde bir noktada Buckingham Sarayı’na “bir sünger ve paslı bir İngiliz anahtarı ile girer / ‘Seni tanıyorum ve şarkı söyleyemezsin’ dedi / ‘Bu bir şey değil, beni piyanist çalarken duyman gerekir’ dedim.” 1989’da Galler, Manik Sokak Vaizleri, “Benden sonra tekrar et, f— Kraliçe ve ülke! Benden sonra tekrar et, kraliyet Kızıl Kmerleri!” bu orijinal bir açıydı, ama en azından monarşiyi faşist bir rejim olarak tanımlamak için bir değişiklik yaptı.
Aşırı soldaki Devrimci Komünist Parti’nin takipçileri olan İngiliz indie-pop grubu McCarthy, bir sonraki hükümdarımız hakkında yazacak birkaç gruptan biriydi. Charles III hakkında II. Elizabeth hakkında bildiğimizden çok daha fazlasını biliyor olabiliriz – mimari hakkındaki görüşleri, çevre hakkında ne düşündüğü ve hatta bir tür seks kasetinin transkriptini bile gördük – ama o neredeyse hiçbir şarkıya ilham vermedi. . Onun gizemi yok. 1987’deki “Charles Windsor”da, McCarthy’den Malcolm Eden, “işadamları, Güneş’ten gelen korsanlar, askerler, pek çok zengin adam gibi “ayaktakımı… çaresizlik içinde ağla.” Geleceğin hükümdarının boynu giyotin blokta olduğu açık ve net, ancak yine de birçok insanın Charles’ın çay içmeye gelmesiyle ilgili rüyalar gördüğünü hayal etmek zor.
Kraliyet ailesi hala bölücü, kabul edilemez düzenin en bariz örneği olarak görülüyor – kirli yıldız Skepta, 2017’nin “İkiyüzlülüğü”nde bir MBE’yi (İngiliz İmparatorluğu Düzeni Üyesi) reddettiğini iddia etti. Ancak kraliçe neredeyse her zaman nispeten iyi huylu bir figür, müzisyenlerin yansıtabileceği boş bir sayfa olarak kabul edildi. İngiliz rock tarihinin en tuhaf, gizemli ve bilinmez gruplarından biri olan Queen’in kendilerine kendi kendilerini yücelten isimlerini vermeleri tesadüf değil.
Kraliçenin ölümünün açıklandığı akşam bir bara giderken opera sanatçısı Katherine Jenkins’in “God Save the Queen” versiyonunu (Pistols’un şarkısı değil kraliyet marşı) dinledim. Onu Queen – “Bir Başka Biri Tozu Isırıyor” – ve ardından Sex Pistols izledi. Süpermarketler ve radyo istasyonları, normalde olduğundan bir derece daha yumuşak müzik çalıyor – Bangles’ın “Eternal Flame”, Drake ve Rihanna’nın “Take Care”, Hollies’in “He Ain’t Heavy, He’s My Brother”. Kamuoyunun aksini ilan etmesine rağmen, insanlar yas tutmaktan çok huzursuz ve bundan sonra ne olacağı konusunda endişeli; şimdi ülkeyi yöneten yepyeni, seçilmemiş iki kişi var. Bu Diana tekrar ziyaret edilmedi. Mick Jagger, Rod Stewart ve Elton John gibi kişiler, hayatlarında sabit bir noktanın – ülkenin Büyükannesinin – artık orada olmadığı için kişisel üzüntülerini dile getirdiler. John Lydon, onun daha ünlü kötüleyicilerinden, kişisel olarak ona karşı hiçbir zaman bir şeyi olmadığını söylemek için kendi yolundan çıktı; Bu arada Morrissey’in siyaseti artık kuduz kralcıların sağında bir yerlerde.
Yine de bazı şeyler asla değişmez – tüm futbol ve boks maçları Cumartesi günü bir saygı göstergesi olarak ertelenirken, rugby birliği, at yarışı ve orman tavuğu avcılığı gibi daha ayrıcalıklı sınıflar için sporlar devam etti; muhtemelen daha düşük rütbelilerin spor müsabakalarında medeni bir şekilde yas tutmalarına güvenilemezdi. Evde kalmalı ve yerimizi bilmeliyiz. Şahsen, son birkaç günümü çoğunlukla evde, yerimi bilerek, o paha biçilmez Duke Ellington kaydının ikinci el mağazasında bitip bitmeyeceğini düşünerek geçirdim.
İngiliz müzik grubu Saint Etienne’in kurucu üyelerinden Bob Stanley, “Let’s Do It: The Birth of Pop”un yazarıdır.