Jack Kennedy bir keresinde, insanların “Nasıl biriydi?” sorusuna cevap vermek için biyografi okuduklarını söylemişti. Bu soru ABD Senatosu gibi bir kuruma da sorulabilir. O odaya girmek ve adınla çağrılmak nasıl bir şey?
Patrick Leahy (Vermont Democrat, senato pro tempore başkanı, cumhurbaşkanlığı için üçüncü sırada), 48 yıldır bu dünyada yaşamış olmanın nasıl bir şey olduğuna dair dikkate değer bir kitap yazdı – Howard Baker ve Mike Mansfield gibi tarihi şahsiyetlerin, Hubert Humphrey ve Robert Dole, size “Patrick” diyorlar.
Patrick Leahy tarafından
Simon & Schuster, 480 s.
Alınan Yol: bir hatıra 1974’te Georgetown Hukuk Fakültesi’nde eğitim görmüş bir savcı olan Leahy’nin Vermont’tan ABD Senatosu’na seçilen ilk (ve hala tek) Demokrat olmasıyla başlar. 35 yaşındaki, o yıl Kongre’yi süpüren Watergate sonrası Demokratik dalganın bir parçasıydı. Kitap şu anda Senato’nun önde gelen Batman ve Grateful Dead hayranı 83 yaşında emekli olmaya hazırlanırken sona eriyor. Kara şövalye filmde pol-in-a-film anlarından biridir. Ve bir keresinde Dead’in son solisti Jerry Garcia’yı Senato Yemek Odası’na getirmişti ve gerçeküstü onu eski ayrımcı Strom Thurmond ile tanıştırmıştı.) Ebeveynleri küçük bir matbaa şirketine sahip olan Montpelier’den İrlandalı-İtalyan çocuk Leahy üçüncü- merhum Cumhuriyetçi Thurmond ve merhum Demokrat Daniel Inouye’nin arkasında en uzun süre görev yapan senatör.
Başlığını Robert Frost’un ünlü şiiri “Alınmayan Yol”a borçlu olan Leahy’nin anıları, dönüştürülmüş bir Senato’yu ve özellikle o zamanlar partiler çakıştığı için iki partililiğin sisteme nasıl yerleştirildiğini anlatıyor. Leahy geldiğinde, mecliste hala John Stennis ve Russell Long gibi çok sayıda muhafazakar son ayrılıkçı Demokrat ve Charles “Mac” Mathias, Jacob Javits ve Ed Brooke gibi birçok liberal Cumhuriyetçi vardı. Vücut tamamen beyaz değildi, ama hepsi erkekti.
Leahy’nin kahramanı, lodestarı şaşırtıcıdır. Bu bir senatör veya liberal değil, adı ihtiyat, alçakgönüllülük ve gelenek ile eş anlamlı olan 18. yüzyıl İngiliz parlamenter olan muhafazakar ikon Edmund Burke. Burke, sınırlı amaçları nedeniyle Amerikan Devrimi’ne göz yumdu, ancak Fransız Devrimi’nin kanlı ütopyacılığını kınadı. Burke’ün iyi bir yasa koyucu yapan şeyle ilgili görevi Leahy’ye ilham veriyor: “Temsilciniz size sadece endüstrisine değil, yargısına da borçlu; ve sana hizmet etmek yerine, senin fikrine feda ederse, ihanet eder.”
Burke, bir senatörün yalnızca vicdanını izleyerek ülkelerine gerçekten hizmet edebileceğine inanıyordu – örneğin eski bir başkanın diktesini izleyerek veya ona kahraman diyen seçmenlere yaltaklanarak değil. Senato’nun yaltakçı Donald Trump yardımcıları, Leahy’yi gücendiriyor çünkü neredeyse hiçbirinin samimi olmadığını biliyor. Onların sapkınlıkları, diye yazıyor,
bana ilk önce başkanın Donald Trump’tan daha sağlıklı bir hasta görmediğini yazan kişisel doktorunu ya da daha sonra Trump başkanlığının başlarında Basın Sekreteri Sean Spicer’ı hatırlattı, açılış kalabalığının büyüklüğünü tartışmak için kameralara koştu. olduğundan çok daha büyüktü. Vantrilok eylemiydi ve gıyabında ipleri eski başkan elinde tutuyordu.
Tabii ki, senatörler gerçek dünyada olduğu gibi sert politikayı oynamak zorundadır. Bu nedenle Leahy (ve diğer Vermont Senatörü Bernie Sanders) Vermont için, pahalı F-35 avcı uçağına üs ve destek gibi tonlarca federal harcama getirdi. Ancak Leahy, vicdanın en önemli konularda kişinin konumuna rehberlik etmesi gerektiğine inanıyor.
2005 yılında, o ve ardından Illinois Senatörü Barack Obama’nın John Roberts’ın Yüksek Mahkemenin baş adaleti olmaya aday gösterilmesine karşı oy kullandığını belirtiyor. Leahy, Roberts’ı destekleyeceğini açıkladı ve sol tarafından saldırıya uğradı. Obama, George W. Bush’un adayına karşı çıktı, ancak ilericileri, Obama’nın bu konuyu çok düşündüğünü söylediği Leahy’ye laf attıkları için azarladı. Leahy, Senato Yargı Komitesi’ndeki uzun yıllar boyunca iki taraflı olmuştur. John Paul Stevens, Antonin Scalia, Anthony Kennedy ve David Souter dahil olmak üzere Roberts’a ek olarak Cumhuriyetçi sakinler tarafından Mahkemeye aday gösterilen birkaç hukukçuyu onaylamak için oy kullandı. (Clarence Thomas, Samuel Alito, Brett Kavanaugh ve Amy Coney Barrett’a karşı oy kullandı.)
Leahy’nin Senatosu da siyasetin çirkin tarafını gösterdiği bir pota. Başkan Bush ülkeyi Irak’ta savaşa götürdükten sonra, Leahy Başkan Yardımcısı Dick Cheney’den düşüncelerini Senato’nun Demokrat üyeleriyle paylaşmasını istedi. Senato başkanının masasında oturan Cheney, ünlü bir şekilde “Git kendini becer!” demişti – hiçbir zaman gerçekten mantıklı olmayan, ancak o zamanın imparatorluk başkan yardımcısına yakışan ve bugünün Asla Trumpçısı olmayan bir patlama.
Leahy ayrıca, Mitch McConnell’in senatörlük kurallarını ve gücünü alaycı bir şekilde manipüle etmesine, dolandırıcılığın rastgele kullanımına ve hatta yargıçları en yüksek mahkemeye seçme şeklimizin tepetaklak olmasına da tanıktır. Yüksek Mahkeme Yargıcı Antonin Scalia 2016’da öldüğünde, McConnell Obama’nın Merrick Garland’ı aday göstermesinin oy almasını engelledi. Kentuckian’dan Leahy, “Senato’nun Scalia’nın yerine geçecek bir kişiyi dikkate almayacağına veya onaylamayacağına söz verdi – bir sonraki Başkan bir sonraki adaleti, bu yeni boşluktan bir yıldan fazla bir süre sonra seçecek” dedi. Diye devam ediyor,
Mitch, Trump’tan hoşlanmadı. Ancak Cumhuriyetçi seçmenlerin her gün görevdeki senatörlerinin yerine Trump’ı alacaklarını biliyordu. Bana uzun yıllar boyunca Ortadoğu’da tanıdığım liderleri biraz hatırlattı. Kendileriyle özel olarak konuştuğumuzda ve neden özgür seçimler yapamayacaklarını sorduğumuzda yanıt hep aynıydı: “Yapsaydık Usame bin Ladin kazanırdı.”
Senato’daki iğrenç alaycılık ve sürekli işlev bozukluğu göz önüne alındığında, Leahy neden meclis konusunda iyimser kalıyor? Çoğunun kişisel bağlantılarla ilgisi var. Hevesli bir fotoğrafçı olan Vermont liberali, fotoğraf çekme konusunda geç muhafazakar patrik Senatör Barry Goldwater ile bağ kurdu. Birkaç yıl önce, önde gelen bir Cumhuriyetçi olan Temsilci Kay Granger ile, o zamanlar uzun süren bir hükümet kapanmasının nasıl sona erdirileceği konusunda bağlantı kurdu. Leahy’nin fotoğraflarıyla süslenmiş ofisinde buluştular ve Teksaslı onun lisede fotoğrafçılık dersi verdiğini fark etti. “Sonra konuşmaya başladık. ‘Peki, bunun için ne tür bir f-stop kullanırsın? Falan, vızıltı, vızıltı. Ortak bir noktamız vardı. Ve farklılıklarımızı çözmeye gittik,” dedi Leahy Washington post.
Bu birinci sınıf anıyı okuduktan sonra, keşke basında biz insanlara politikacıların ne kadar karmaşık olduğunu anlatmak için daha fazlasını yapabilseydik.
Merhum Bob Dole, Vermont senatörü bize, imajının basındaki imajından farklı olduğunu söyleyen bir politikacı: “Birçoğunun kaba veya asık suratlı olarak karikatürize ettiği Dole, ana akımın ne kadar yanlış olduğu konusunda bana erken bir ders oldu. bir kişinin temsilleri olabilir.”
Leahy, Vietnam’da savaşan Cumhuriyetçi ve Demokrat senatörlerin birbirlerini savunmak için savaşta test edilmiş güvenilirliklerini nasıl kullandıklarını anlatıyor: “Vietnam gazileriydi – Bob Kerrey, John Kerry, John McCain, Chuck Robb ve daha sonra Chuck Hagel ve Max Cleland -Vietnam’da ‘zayıf’ oldukları için saldırıya uğrarlarsa, barış yapmak için birbirlerini savunmak için bir falanks oluşturanlar.” Leahy onları empatiyle hatırlıyor, özellikle de “bir keresinde bana göçebe çocukluğunu, bir dış hizmet velet olarak ülkeden ülkeye taşındığını, bir dizi yatılı okul olduğunu, bir kağıt rotasını kaçırdığını” söyleyen Kerry. O yazıyor,
Her meslektaşın kendi benzersiz hikayesine, kim olduklarını ve ABD senatörleri olarak kim olacaklarını şekillendiren kendi bireysel yollarına sahip olması bana her zaman ilginç gelmiştir. Dinlerseniz ve özellikle sessizlikleri doldurmaya ve aslında birisinin sizinle paylaşmasına izin vermeye çok hevesli değilseniz, bir kişi hakkında öğrenebileceğiniz çok şey vardır.
Dinlemenin önemi yeni bir içgörü değil, ama zamansız.
Yine de bu çekişmeli zamanlarda bile, Leahy Senato’dan emekli oluyor ve meclisin “dünyanın en büyük müzakere organına” en çok benzediği eski günlerin geri alınabileceği umudunu veriyor. Rahmetli Ted Kennedy gibi büyük bir senatörün meslektaşlarına “mümkün olanın sanatı” ile nasıl ilham verebileceğini yazıyor ve Mitt Romney’nin bugün aynı rolü oynayabileceğini umuyor.
Leahy’nin Senato’ya övgüsü, senatörlerin ağır silahlı Capitol Polis teşkilatı tarafından yerden indirilip güvenlik için başka bir binaya götürüldüğü 6 Ocak isyanını içeriyor. Kuşatılmış milletvekilleri arasında, seçim oy sayımına devam etmek için daha sonra Capitol’e dönüp dönmeyecekleri konusunda tartışmalar yaşandı. Leahy heyecan verici bir konuşma yaparak isyancıların kazanmasına izin vermemeleri için onlara yalvardı. Senatörler, nöbetlerini terk etme düşüncelerinden vazgeçtiler ve güvenlik izin verdiğinde geri döneceklerine ant içtiler. Arizona ve Wisconsin gibi eyaletlerde seçim sonuçlarına itiraz edecek olanların çoğu fikrini değiştirdi. Leahy için şu an ne kadar korkunç olsa da, Senato’nun büyüme kapasitesini ele geçirdi. Ayrıca Capitol Polis memurlarından birinin onu koruduğunu ve sekizinci yaşını atlatacağına dair güvence vermek için senatörün kod adını kullandığını hatırlıyor.
Memur, “Merak etme Shamrock,” dedi. “Seni güvende tutacağız.”
